14 februari 2020
Gisteren overleed Feyenoord materiaalman Carlo de Leeuw op 59 jarige leeftijd aan kanker. Tongkanker om precies te zijn.
Mooi gegeven zoiets, een oud-speler als materiaalman. Bescheidenheid kent geen tijd.
Na de 0-1 zege op Heerenveen hielden de Feyenooordspelers een intens eerbetoon aan Carlo. Op het veld. Met de supporters. Een snotterende John de Wolf, een stotterende Dick Advocaat en zingende supporters dat mensen van goede wil nooit alleen zullen lopen.
Ze konden me wegdragen.
Op het omhooggehouden doek was Carlo met zo’n vlassig jaren tachtig snorretje afgebeeld. Ik was 10 toen hij met datzelfde snorretje de tweede goal maakte in de bekerfinale van ‘80. De Leeuw van Feyenoord juichte met twee armen omhoog. Zoals het hoort, Carlito’s way.
Ik hoorde vriend en vijand zeggen dag Carlo zo’n wereldgozert was. Over niemand een kwaad woord.
Ik had nog nooit van tongkanker gehoord. De duivel weet precies waar ie zijn slachtoffers moet raken.
