“Een ‘Chasse Patate’ is een term uit het wielrennen die gebruikt wordt wanneer een renner vanuit het peloton naar de kopgroep demarreert en halverwege blijft hangen. Indien deze zijn achtervolging volhoudt (of zelfs begint) – zonder uitzicht op aansluiting bij die kopgroep – wordt die achtervolging een ‘chasse patate’ genoemd. De renner levert een relatief grote inspanning om in zijn eentje voor het peloton uit te blijven.”

Bron Wikipedia

Reageren is vooruitzien, zeg ik altijd maar.

We hebben de appeltaart en koffie van ’t Schippershuis in Numansdorp amper achter onze kiezen, of een motard stuift weg van wegkapitein Bart Voskamp. Het is koers.

Eenmaal op de Buitendijk gedraaid geef ik vol gas om de voormalig  touretappewinnaar bij te houden. Ik haal wielrenners in alsof ze fietsende huismoeders zijn op weg naar de plaatselijke Jumbo. Wat voelt het goed om de macht en kracht weer in mijn poten te voelen. Ik ga nog dieper zitten en gooi hem op het grootste mes.

Al is reageren vooruitzien, ik kom geen meter dichterbij.

Sterker nog, Voskamp rijdt meter voor meter, seconde voor seconde van me weg. Ik kijk snel achter me. Het peloton is in een lang lint uiteen gerekt. Er rijden er meer áchter me dan vóór me. Dit gegeven zou goed voor het moraal moeten zijn.

Reageren is vooruitzien, maar je kunt ook te vroeg reageren.

Ik proef de smaak van appeltaart, slagroom, zwarte koffie en bloed in mijn mond. De etensresten zitten bijeen gepropt in mijn huig en worden aldaar op hun plek gehouden door een onverantwoord hoge hartslag en dito ademhaling.

Ik sterf aan superbenen, zong Peter Winnen ooit.

(Zijn legendarische generatiegenoot Johan van der Velde zie ik niet veel later aan het elastiek hangen en een waaier missen. Hoogtepunt van de dag wordt het als ik me laat uitbollen, Johan mijn wiel pakt en ik hem als meesterknecht terugbreng naar de kopgroep, precies zoals hij Joop hielp aan de tourzege van 1980. Soms is het leven te waar om waar te zijn. De waarheid openbaart zich dan als een groep ongetemde paarden die mij in dromen achtervolgen. Om aan die waarheid te ontsnappen fiets ik. Het liefst in een Chasse Patate).

Dit is een Chasse Patate van het zuiverste soort.

Wij fietsen als wilde honden door de Hoeksewaard om de Alpe d’HuZes campagne van Ruud Maaskant te ondersteunen. De schijtlollige grappen die het vertrek van iedere wielertocht zo kenmerken, verstomden toen Ruud het woord nam. Het gebeurde toen hij het belang van onze gedeelde missie benadrukte. Je kon een speld horen vallen. Sommige wielrenners keken naar de punten van hun schoenen. Anderen hadden helm afgedaan zoals men pleegt te doen tijdens ceremonies waar eer wordt betoond aan slachtoffers en hulpbehoevenden.

Iemand kuchte.

Ik rilde een moment en bedacht: reageren is vooruitzien.

Chantal Blaak passeert nu links van me, terwijl ik op mijn Garmin toch echt zie dat ik over de 50 kilometer per uur rijd. Zou ze bidons voor me halen? Dat vroeg ik haar net nog bij het vertrek. ‘Houd me uit de wind, en zorg tijdig voor bidons.’

Ze had geglimlacht en ik had al snel spijt van mijn luchtig bedoelde grap. Ze zou me pijn gaan doen.

Wij zetten ons, middels vélo en Alpe d’HuZes, in voor het KWF. Wij bestrijden de sluipmoordenaar met eigen wapens: aandacht, compassie, geld. Omdat Niets Doen Geen Optie Is. Dat motto zit in ons DNA. Vertaald naar het voetballen heet dat Geen Woorden Maar Daden. Geen goed bedoelde posts delen op Facebook (‘deel dit kaarsje als je kanker de wereld uit wilt hebben’) maar iets doen.

Deze groep fietsers beseft: reageren is vooruitzien. Onze groep zou zomaar Chasse Patate kunnen heten. We zijn weg.

‘Spaukrèdeâhtsje, pak mèn wiel!’

Heerlijk. Ik herken de stem van Martijn, alias Dikkie. Met hem en Bas Pronk, mijn fietsvrienden met Haagse roots, trapte ik vorig jaar vele kilometers weg ter voorbereiding van Alpe d’HuZes 2016. Bloemenkoning Abco van der Linden completeerde ons kwartet dat zich in een groepsapp op WhatsApp verenigd weet onder een naam die uitsluitend onder intimi gedeeld wordt.

‘Hey Dikkie!’, zou ik willen zeggen maar ik krijg er geen woord uit. Er hangt een kledder speeksel in mijn baard. Dezelfde baard die Chantal (‘kan echt niet’) zo verafschuwt. Ook Anita begint zich zorgen te maken over het onverzorgde gelaat van haar echtgenoot die alles weg begint te hebben van een holbewoner. Maar ik kan niet meer terug. Ik moet de bijgelovige Feyenoordbaard naar de finish brengen. Zo staat het geschreven en alles wat ik verzonnen heb is per definitie waar.

Onze Chasse Patate is volmaakt: wij willen vooruit blijven, vooruit blijven denken, vooruit blijven doen. We zijn als groep gedemarreerd en zwerven ergens tussen ons thuishonk en de top van de Alpe d’Huez in. Dat is onze Chasse Patate, er is geen weg meer terug.

Liever naïef dan passief.

Dikkie en Bas rijden van me weg. Er hangt iemand in mijn wiel maar als ik achter me kijk zie ik niemand. Ik was weer eens te gretig, wilde te graag. Nu moet ik de tol betalen. Er vliegen nog enkele sterke kleppers voorbij. Ze laten me achter als een vuilniszak.

Klootzakken zijn mijn vrienden. Hyena’s. Allemaal.

Zojuist nog niet. We aten appeltaart op het buitenterras van ’t Schippershuis. Ik keek om me heen en wist me omringd door louter lachende gezichten van mijn fietsvrienden. Ik dacht aan het lied All My Friends Look Like Jesus van Dirty York.

Er werd gelachen. Gedold. Op de tafels dobberden onze omgekeerde helmen als op hun rug liggende schildpadden. Abco vertelde op verzoek zijn briljante Alpe d’HuZes anekdote van vorig jaar:

‘Ik ging voor de vierde keer omhoog. Mijn zoon Bram zou mij vanaf bocht 7 vergezellen. Ik zei nog “Bram jongen, als papa dadelijk voorbij komt heb ik geen tijd om op je te wachten. Ik ben enorm gefocust dus nu alvast mijn excuses. Ik zie je dan boven. Ik ben trots op je jongen.” Toen ik eenmaal in bocht 7 was aangekomen, koos Bram mijn wiel om meteen bij me weg te rijden. Ik heb hem heel de klim niet meer gezien.’

Ook nu lopen de tranen weer over mijn wangen, niet voor de eerste keer. Sterker nog: op de donkerste momenten in mijn leven denk ik aan dit verhaal van Abco en kan ik weer eventjes bestand tegen de vuilheid van het bestaan.

Datzelfde bestaan liet zich van zijn smerigste kant zien toen Peter op Eerste Paasdag kwam te overlijden. Ad van Werkhoven, deelnemend namens Team Peter, stuurde me die avond om 22:02u een appje:

“Hi Marco, zojuist Gerdian gesproken, Peet is vanmiddag overleden.”

Ruud stond vanmorgen bij vertrek in zijn toespraak stil bij de aanwezigheid van Ad vandaag. Hij noemde Peter van Heijningen Peter van Heineken en deze Freudiaanse verspreking werd hem vergeven. Het werd doodstil toen Peets naam viel.

Ik wilde de smaak van bloed proeven.

Even later fietste ik naast Buddy Arie. ‘Er melden zich klanten met tranen in hun ogen bij mijn kraam na het lezen van mijn levensverhaal.’ Onder zijn linker mouwtje leek zijn tattoo er vandoor te willen gaan. Hij wel. Ik niet. De Gerard Joling in mij wilde hem spontaan omhelzen maar dat was niet toegestaan. Daar hadden Johan van der Velde en Chantal Blaak net nog voor gewaarschuwd.

Johan: ‘Houd een beetje afstand, dan blijft het voor iedereen leuk.’
Chantal: ‘En handen aan het stuur!’

Daarna vertrokken we onder de muziek van Charles Aznavour (Ruud: ‘een ideetje van Lars…wat een gouden gozert is dat toch…’) en kon ik het leven wel kussen. You are the one for me, for me, for me formidable.

‘Kom hier Spookrijdert, effe op de foto’.

Terwijl Charlie zong, omarmde ik Ron of hij mij. Zijn levensverhaal, beter gezegd zijn levenssnelheid, deed mij duizelen. Ron leek op Jezus toen hij wegfietste.

Reageren is vooruitzien en all my friends look like Jesus.

Ruud Maaskant haalde met deze fietstocht een dikke €7.000,00 op. Een uurtje na de finish stond hij voor een tel alleen. Met een biertje in zijn hand. Hij zag niet dat ik hem als een spion bekeek. Hij zag er vermoeid maar voldaan uit. Als Jezus.

Ruud zet ons in gang, laat ons demarreren en maakt ons allemaal deelgenoot van de ‘Chasse Patate’ die onze Alpe d’HuZes missie uiteindelijk is. Volgens Wikipedia levert de renner in een ‘Chasse Patate’ een relatief grote inspanning om in zijn eentje voor het peloton uit te blijven.

En dat is nu precies wat Ruud in gang heeft gezet. Hij verdient om die reden een standbeeld.

Reageren is vooruitzien.

Ondersteun de Chasse Patate van Ruud Maaskant door middel van een donatie. Laten we samen met Ruud strijden om kanker de wereld uit te krijgen.

Dit is de link naar zijn Actiepagina!

Filmpje van Arjan Smilde:

Met ploeggenotes Norena en “Moniekie”

Chantal en Lars

Met Ad van Werkhoven

Met Ron Heuker

Bedankt Ruud voor de Chasse Patate!

Fotocredits: Bianca Klapwijk, Alexandra Tsang en Arjan Smilde