6 maart 2019
Urenlang kan ik kijken naar haar slapende gezicht. Dan weet ik dat de vrede nabij is. In het vertrouwde herken ik steeds weer wat nieuws, zoals een goed kunstwerk je kan blijven verrassen.
In de ochtend zet ze koffie voor me en vult ze het huis met het geluid van de tweede viool. Ze spreekt als de stilte, precies zoals een beroemde zanger ooit beweerde.
Overdag op kantoor slaat ze me gade. Zorgzaam, zorgelijk en bezorgd. Op warme zomerdagen houdt ze haar haar bijeen in een minuscuul staartje waarin ik God herken.
‘s Avonds kookt ze voor me. Afwassen hoef ik niet. Ze houdt me in de gaten als ik schrijvend en trainend het gaatje opzoek. Ze is alles wat ik doe.
Als het te laat wordt, gaat ze alvast naar bed.
‘Stop je zo lieverd?’, vraagt ze me als ze wakker wordt en ze mijn zoekende alter ego achter het beeldscherm ziet.
Vandaag wordt ze 57 jaar. Belachelijk oud. We maken er graag grappen over. Zij is sterker dan ik. Ik mag haar niet overleven.
Ik ben verslaafd aan haar.
