Gisteren won Chantal de Ronde van Vlaanderen.

Die wielerklassieker wordt door sommigen de Hoogmis genoemd. In coronatijd een wat misplaatste benaming. Zolang ons in coronatijd verzocht wordt thuis te blijven, zal de Hoogmis de Hoogmis niet zijn.

Tot gisteren had ik ook altijd wat moeite met de naam Vlaanderens Mooiste. Vlaanderens Mooiste vond ik denigrerend voor de Omloop, Gent-Wevelgem en de Brabantse Pijl. Bovendien dacht ik bij Vlaanderens Mooiste eerder aan rijk schuimend blond bier, de Miss Gent verkiezing of een bloedmooie vrouw met zonnebril op een Antwerps terras dan aan een wielerwedstrijd.

Tot gisteren, toen Chantal de Ronde van Vlaanderen won. De ogen van Vlaanderens Mooiste leden 15 kilometer lang pijn. Zij voelde de dreiging, maar dat gevoel is haar bekend. Een hert bereikt pas een topsnelheid als het zich opgejaagd weet.

De laatste honderd meter voelden wij de opluchting van Vlaanderens Mooiste toen zij rechtop ging zitten, haar shirtje strak trok en de almachtige Lach der Lachen lachte.

In het interview hoorde ik haar stem, maar ik luisterde niet.

Ik staarde slechts naar de ontroerde ogen boven haar mondkapje en zag dat Vlaanderens Mooiste pas tóen besefte dat zij als Vlaanderens Mooiste Vlaanderens Mooiste had gewonnen.