Vervolg op deel 1 – Bergafwaarts Bergop

In kamer 101 houd ik die nacht om 1:21u met mijn linkerhand mijn vrije leuter vast. Met mijn rechterpalm op de blinde muur houd ik mezelf staande. Liters afgescheiden rode wijn kletteren in de toiletpot. In de kopgroep van vrije leuters zat ik die avond, en nacht, dan weer wel. Kwestie van op het juiste moment pieken.

Rode wijn, vrienden en goede gesprekken. Veel meer is niet nodig om de Spookrijder te doen excelleren. Als hij bezopen is heeft hij de merkwaardige gewoonte om in hashtags, tweets, krantenkoppen en kort-door-de-bocht gedachten te denken.

HENDRIKS DAALT ALS EEN MIETJE
Ook de Galibier daalde wielrenner Marco Hendriks, alias de Spookrijder, vanmiddag af als een mietje. Het is genoegzaam bekend dat de Spookrijder vrouwenstemmen in zijn hoofd hoort zodra hij een berg afdaalt. Zijn vrouw, dochters, zus, schoonzus, moeder en wijlen schoonmoeder fluisteren hem in dat hij niet te hard moet gaan. In het peloton worden grappen gemaakt als zou hij klimmend sneller zijn dan dalend. Bovendien wordt openlijk getwijfeld aan zijn geaardheid. Waar stopt hij zijn vrije leuter in als niemand kijkt?

AFDALENDE SPOOKRIJDER BEGROET KLIMMENDE FIETSVRIENDEN
De afdalende Spookrijder Marco Hendriks begroette zijn klimmende fietsvrienden vanmiddag vooral schreeuwend. Hij blèrde hun voornamen in het voorbij gaan. Naar de tientallen renners die hij niet bij voornaam kende schreeuwde hij met overslaande stem COME ON of ALLEZ omdat hij KOM OP te Hollands vond.
Hij loog over de nog resterende afstand.
Gerard liep het laatste stuk. Kramp. Net als Kees. Trouwe lieve vrienden. Ron Heuker verrassend sterk. Ron Mets ziekies. Juwelier Martijn kreeg zijn kaken niet meer op elkaar, zaten zo scheef dat zijn verstandskiezen geteld konden worden. Abco wilde in het voorbijgaan een boks geven, de Spookrijder trok zijn hand echter tijdig terug om erger te voorkomen. Ruud staarde naar zijn stuur en weigerde op te kijken. De fietsvrienden van de Spookrijder hebben allemaal de ogen van een hond.

Het beeld van de gebogen ruggen, de gebroken karkassen, de holle ogen en de humorloze benen van alle Ronnen, Martijnen, Gerards, Keessen, Robbert-Jannen, Theo’s, Thomassen, Marken, Stephans, Michels, Michaels, Sascha’s, Dicken, Ruudjes, Annes, Adjes, Daves, Rolands en Abco’s ontroerde de Spookrijder zeer.

#KUTKOU
Spookrijder voelt tranen langs zijn wangen lopen. Van de kou van de afdaling en van de ontroering.

ONDERKOELDE HENDRIKS IN DAL
Aangekomen in Valloire sprak de Brabantse wielrenner Sten Mann de verkleumde Hendriks toe. Mann, tevens deel uitmakend van de Jordex ploeg, gezegend met een enorme power in de poten maar te nuchter of schuchter om dit te erkennen, vroeg de Rotterdamse Spookrijder of hij het ook zo koud had gehad tijdens de afdaling, waarop deze tot drie keer toe iets antwoordde in de geest van “klerblwaffel bwen pleffbr flabbl klpfwimwen.” Zijn gevroren kaken weigerden dienst, waarop Mann met een verbaasd gezicht eieren voor zijn geld koos, koers zette richting de Col du Télégraphe en de Spookrijder met spraakgebrek achterliet voor wat hij was.

#LARS
Lars ontkent vermoeidheid en blijft lachen. Bakt op 1.566 meter hoogte pannenkoeken en loopt polonaises. Held. Jaloers op.

SCHAAMHAAR
Nadat verzorger Dean van der Wekke van Rabobank Rotterdam zijn fiets in ontvangst had genomen en Hendriks het eerste biertje naar binnen had gegoten, belde hij zijn ouders. Toen hij de stem van zijn vader hoorde brak hij in 1.479 niet-lijmbare stukjes.
Daarna volgde de afdaling in het busje van chauffeur Dennis Kreder van profploeg Roompot-Oranje Peloton. Hendriks en ploeggenoot Abco van der Linden maakten om en om grappen, vooral ten koste van elkaar. Zij kregen hiermee de lachers op hun hand. Abco schermde met interesse van de politieploeg van Gerard van der Wende (zwart shirt, horizontale gele balk).
Hendriks was duidelijk opgelucht dat de fietstocht erop zat en had bergaf beduidend meer praatjes dan bergop. In de salon van het hotel werden bladen vol schuimend bier besteld alsof er prijzen te verdienen vielen.
Later liet hij in vertrouwen aantekenen dat hij het thuisfront niet durfde te bellen. In zijn hoofd werkte hij aan het gedicht met de werktitel Schaamhaar.

#WIELERROMANTIEK
Na avondeten interview Boogerd en Den Bakker door ex-prof John den Braber. Opvallend openhartig. Michael over dopinggebruik. Maarten over depressie. Stilte adembenemend. Traantje gepinkt.

MICHAEL BOOGERD #1
“Heb je ergens spijt van?”
Het antwoord van Michael ontgaat me. Ik denk aan La Plagne. Aan de mislukte contra attack van Lance. Aan de meiden. Aan de caravan. Aan de drie dagen stilte.

MICHAEL BOOGERD #2
(Spreek je alsjeblieft uit over de hypocrisie van het volk. Het volk dat je bewierookte toen je op La Plagne won. Het volk dat zijn neus ophaalde toen je als een man bekende. Wees niet zo fatsoenlijk Michael. Verstop je niet. Je bent een held. Je blijft mijn held. Fuck them all. En ik heb godverdomme dorst).

MAARTEN DEN BAKKER #1
“En Maarten heb je nog talenten gezien vandaag op de Galibier?”
Maarten tuurt over de 69 hoofden van 69 fietsers.
“Hier zit ik Maarten!”
Ik ga staan.
“Je hebt inderdaad talent Marco, maar doe er nu eens iets mee!”
Gebrul en gebeuk op tafels.
Ron, mag ik nog een wijntje?

MAARTEN DEN BAKKER #2
“Die jongen daar. Da’s een goeie. Maar ik weet zijn naam niet.”
“Ruud heet ik!”, zegt Ruud.
Een enorme grimas.
Gebrul en gebeuk op tafels.
Ron, nog een wijntje graag.

#RUUD
De gang naar het toilet. De pisbak naast Ruud. Veertig jaar vriendschap. Kameraad. Feyenoord. Rotterdam. Omhelzing. Gulzig. Dorst. Nondeju, pissen!

HET HOOGSTE WOORD
Na het interview hervatten de gesprekken in kleinere groepjes. Ron Heuker bestelde kwaliteitswijn die hij verdeelde over zijn vrienden: hij begon angstig veel trekjes van Hem te krijgen. Gerard van der Wende vertelde een Belgenmop. Werkelijk alles klopt aan deze advocaat, behalve zijn voetbalvoorkeur. De gesprekken van de vrije leuters wonnen aan diepte. En humor. De tranenmettuitenvariant.

DIEPTE
Met tal van omhelzingen en proostfoto’s lijkt wielrenner Hendriks zijn inzinking van die middag te boven zijn gekomen. Hij raakte in een driehoeksgesprek verwikkeld dat deugde. Met Gert-Jan Lammens van Sportsupport Rotterdam. Hij deugde. Hij hield een vlammend betoog over het belang van sport in de samenleving. Hendriks had op een tafel willen springen om hem het woord te geven. Hij sprak met Bret Baas, de goedlachse en enige Amsterdammer van het gezelschap. Ook Baas, what’s in a name, hij bleek een Springsteen fan, deugde. Hendriks werd een spiegel voorgehouden. De vooroordelen werden de deur gewezen.
Hendriks bestelde pardoes twee flessen.

DE HUID VAN DE VRIJE LEUTER
Dronken wil hij nog wel eens in de huid de Vrije Leuter kruipen. Voelen wat de Vrije Leuter voelt. Vooral als ze bijeenzitten en lachen en hij ze aanschouwt. De advocaat. De ex-prof. De bloemenhandelaar. De sportstudio eigenaar. De verzekeringsagent. De investeerder. De financierder. De bankier. De vervoerder. Het aircoventje. De beddenspecialist. De juwelier. De IT-man. De makelaar. De sportambtenaar. De accountant. De zorgmanager. De 36-man. De prof.
Nog spannender is het om in zijn eigen huid te kruipen en dan de weg kwijt te raken. Vermoeiende hobby heeft ie. En dorst.

#STEKENONDERWATER
De loef, en die dan afsteken. Dat doen vrije leuters graag.

DRONKEN OVERWEGING
Zeventig vrije leuters zoeken elkaar op, houden elkaar voor drie dagen krampachtig vast en laten elkaar noodgedwongen voor een vol jaar los.

MIDNIGHT IN SAINT-JEAN DE MAURIENNE
Na middernacht werd in het Hôtel de l’Europe niet meer geschonken. Daar stond de kopgroep, in de koele nacht aan de Avenue du Mont Cenis, schreeuwend om bier en plezier. Een venster ging open. Een licht floepte aan. De schreeuw van een vrije leuter wiens anonimiteit gerespecteerd wordt. Het blinde verlangen naar onverantwoord veel drank en plezier met gewillige vrouwen echode tegen de grijze muren van de lage flatgebouwen.

HOTELKAMER 101
In bed. Bas slaapt. Abco slaapt. We zijn duizend grappen verder over leuters die wel of niet in opengesperde anussen zouden passen. Zaterdag rennen we weer langs de lijn met een vlag in onze handen. In hotelkamer 101 staan onze vrouwen buitenspel. Hendriks is klaarwakker. Geen vermoeide poten meer. Buiten op straat klopt iemand steeds harder op de hoteldeur. Er klinkt gelach. En een boer. Met echo. Clowntje Hendriks zou het liefst een grap uithalen nu. Iets met water en Abco, de agrarische komiek met de smoel van een harlekijn, zonder wie een fietstocht niet langer denkbaar is. Zonder wie ons leven niet lang denkbaar is. De nacht klopt van verlangen in de kop van Hendriks. Het liefst sprong hij nu verkleed als clown op zijn fiets, vrij van schuld de nacht in, zo de Galibier op. Omdat het nooit meer harder kan. Alleen maar dieper.

BINNENSTE BUITEN
Zo gelukkig kan een vrije leuter zijn: van binnen weten niet langer buiten elkaar te kunnen.

[Klik op een afbeelding voor een vergroting]

Foto’s:
Stephan Burger, Eric Carree, Gerrit Schep, Marco Hendriks

Sponsoren:
Jordex Shipping & Forwarding B.V.
Lekker Leasen.nl
Avantage
Aannemersbedrijf van Alphen
Aircovent
36Cycling
Rabobank