Natuurlijk kocht je dat lederen nostalgisch ogend notitieboekje in een winkeltje in Goa waar zojuist de elektriciteit was uitgevallen. Morgen zou het immers je 24^e trouwdag zijn en je had je vóór vertrek al voorgenomen om een verhaal aan haar te wijden. Alleen aan haar. Omdat zij degene is die zich dag in dag uitslooft om jou te kunnen laten doen wat je het allerliefste doet: draaiende bordjes omhoog houden in het circus dat leven heet.

Een week geleden kwamen jullie aan in Ahmedabad. Je stond op het dak van een flatgebouw en had op dit jaarlijkse kitefestival beperkte aandacht voor de duizenden vliegers in de lucht. Eigenlijk keek je alleen maar naar haar om te zien wát zij zag en hoe zij zag. Door haar ogen keek je de wereld in. Je wilde niets vergeten van dit moment. Je maakte een foto van haar, zoals een mens normaliter doet als een moment niet vergeten mag worden.

Zo was zij op haar mooist. De schoonheid van een vrouw drijft een man met een creatieve inborst tot wanhoop.

Eigenlijk voelde je op dat moment een enorme drang om te schrijven omdat schrijven voor jou onmeetbare dieptes bereikt. Dieper dan een foto of een lied ooit zou kunnen. Schrijven wilde je dus. De wereld moest weten hóe zij nu keek. Die glimlach. Had ze gezien dat je een foto van haar maakte? Je hebt geen idee en het maakte ook niet uit. Het ging jou om de poëzie die je voelde. Die enorme drang om alles van haar en aan haar vast te leggen in tweederangs liedjes en gedichten. Je zou je niet schamen voor hoogmoedige clichés, de puurheid verdiende eens voorrang in de ode die je ging schrijven.

Precies zó waren jullie het onbezonnen avontuur in 1991 begonnen: jij kende haar niet, maar zong in de hal van het appartement van je jarige broer voor haar een liedje van Bruce Springsteen op de gitaar. Drive All Night was het. Je mocht zelfs vals zingen van haar. De wereld was van was.

Jullie waren vertrokken.

Het avontuur werd formeel beklonken op 20 januari 1994, vandaag 24 jarig geleden. Van een huwelijksreis was het, bij gebrek aan financiën en een romantisch gen van haar echtgenoot, nooit gekomen. Van een relatie kregen jullie een reisje aangeboden naar Bochum, hartje Ruhrgebied, waar de inhoudsloze musical (vergeef me het pleonasme) Starlight Express werd bezocht. Op de spaarzame foto’s zien we haar lopen in hoek van 90 graden vanwege een acute aanval van spit.

Jij was 24 jaar oud, zij 32. Het leeftijdsverschil had jou geen ene reet kunnen schelen, haar aanvankelijk wel. Bij een concert van Ry Cooder en John Hiatt enkele jaren voor jullie huwelijk weigerde zij nog in te gaan op jouw avances. Je was te jong, wilde te vlug te veel, en zij, dankzij of ondanks haar leeftijd, te onzeker.

Hoe kon het desondanks bestaan dat je feilloos aanvoelde dat zij de moeder van jouw kinderen zou worden? Het verhaal moet ergens geschreven zijn door een hogere macht.

Jullie waren weerloos.

‘Ik ga jou gelukkig maken.’ Jullie had gisteravond in bed nog moeten lachen om die schaamteloze hoogdravenheid. Je geloof was destijds even onbuigzaam als tactloos. Het verdroeg geen nuance.

In 1996 en 1999 gaf zij, alleen zij, het leven aan jullie twee dochters. Je twijfelde geen seconde over jullie leven samen – haar trouw aan het gezin was van graniet.  Zij, alleen zij, zou jou als de schaduw van jouw spotlight volgen. Zij stelde haar leven volledig in dienst van het jouwe zodat jij de circusbordjes omhoog kon houden.

Op het dak van het flatgebouw in Ahmedabad schoot dat vorige week allemaal door jouw hoofd. Je móest het vastleggen, al die zwaarmoedige en theatrale gevoelens die de diepte in wilden. De foto, hoe verstikkend mooi ook (haar zachte huid, de kleur van haar haar in het licht van de zakkende zon, en die blik, die toxische mix van nostalgie en dankbaarheid), volstond niet.

Maar er was geen tijd. Jullie moesten door. Eten met Indiase vrienden. Proosten met water vanwege de drooglegging in deelstaat Gujrat waar de geest van Mahatma Gandhi anno 2018 nog altijd rondwaart. Er was eenvoudigweg geen tijd om te schrijven. En dus besloot je gisteren in Goa om een lederen notitieboekje te kopen. Het dikkige papier nodigde uit tot schrijven. Morgen op het paradijselijk ogende strand. Je had Het Boek Van Wijsheid van Arun Gandhi, inderdaad de kleinzoon van, bijna uit en je voelde eenzelfde soort drang om tot de spirituele kern van het bestaan te komen. Zonder omwegen, zonder metaforen die je in Holland gebruikelijk uit je slaap houden.

Toen je afrekende schoot het licht in het winkeltje aan. Zij lachte. Jij lachte omdat je voorkennis had: je zou het notitieboekje vol schrijven met de prachtigste zinnen over haar. Over haar lach waarin altijd droefheid schuil gaat, over haar vermogen tot complete wegcijfering, over haar blik, over haar trouw, over haar geloof, over haar zwijgzaamheid, over haar hang naar melancholie, over haar ernst als ze een boek leest, over haar kinderlijke gêne als ze van de tafel iets lekkers heeft gepakt, over haar paniekerige gepuf als we bij Fit20 gelijktijdig onze loodzware oefeningen uitvoeren, over haar overbezorgdheid, over haar trots over haar gezin.

En jij?

Jij hoeft niets te doen. Alles gaat vanzelf. Al 24 jaar lang. Je hoeft maar te kijken naar haar foto op het dak van Ahmedabad en je hoofd en hart zetten je vingers boven het toetsenbord in beweging. Het kost geen moeite.

Vandaag zijn jullie 24 jaar getrouwd. Om middernacht Indiase tijd was het zover. Je deelde een onschuldige foto in de familie-app met een schuin bedoelde en wat overmoedige tekst (“over 4½ uur Nederlandse tijd vieren we het nóg een keer”).

Je had nog geen woord in je nieuwe notitieboekje geschreven. Maar dat maakte niet uit. De woorden waren immers al lang geschreven. Niet vandaag, noch de afgelopen week in India. Het verhaal, ons verhaal, háár verhaal, schrijft de allerliefste en allermooiste vrouw met wie jij jouw leven mag delen immers zelf.