“Laat niet los
Geef niet op
Blijf erbij
Zolang je leeuwenhart nog klopt.”
– Zingen in de Storm (Alex Roeka)

Voorwoord:

Dinsdagavond 8 december 2015, is onze Alpe d’HuZes campagne 2016 officieel van start gegaan. Deze editie maak ik deel uit van het Team Rotterdam Fund Racers, geïnitieerd door Rabobank Rotterdam.
Samen met teamgenoten Ruud Maaskant en Bas Pronk e.a. zullen wij ons tot het uiterste inspannen om zo veel mogelijk geld te genereren voor Alpe d’HuZes.

Onze campagne heeft de titel Zingen in de Storm gekregen, naar het gelijknamige lied van zanger/dichter Alex Roeka. Wij danken Alex voor zijn toestemming om van Zingen in de Storm ons campagnelied te maken.

Dank aan Emjée voor het ter beschikking stellen van het schilderij Gegroefd. 

***

Een aantal cynische Neerlandici dat zich verenigd heeft in het Instituut voor Nederlandse Lexicologie INL had o.a. het woord ‘Mensenmens’ genomineerd voor Het Meest Irritante Woord Van 2015.
Als algemene omschrijving van ‘Mensenmens’ wordt “Sociaal persoon die graag onder de mensen is” gegeven, met daaronder de kekke toevoeging “Afschuwelijk woord. Wordt gebruikt door mensen die willen laten zien dat ze deugen.”

Redenen te over voor het Spookrijdersgilde om juist een lans te breken voor de Mensenmens. En die gebroken lans steken we met liefde in het denkbeeldige poepgat van het elitaire INL.

Voor alle vijfduizend deelnemende sporters aan Alpe d’HuZes 2016.

Voor alle honderdduizenden sponsoren en donateurs.

Voor de Mensenmens.

***

Ruud

Ping! Er komt een e-mailtje binnen op zijn iPhone.

Zijn werktafel is één grote tering bende maar hij kan er om lachen. Dat was een poosje geleden wel anders. Toen ergerde hij zich aan chaos. In de meest ruime zin van het woord. Niet dat hij iets liet merken van zijn irritatie. Nee. Dat kan niet als je leiding geeft aan een kantoor waar ruim veertig man en vrouw dagelijks gemotiveerd moeten worden. De baas moet immers het goede voorbeeld geven. En dat kostte hem steeds meer energie. Ping! Weer een mailtje. Hij opent hem niet.
Vanuit de keuken staart hij naar de eettafel die hier, in zijn buitenverblijf in Oostenrijk, dienst doet als werktafel. Enige object van zichtbare stabiliteit is de rechtopstaande rug van zijn laptop. Daaromheen ligt een wirwar aan papieren.

Hij loopt tientallen e-mails achter maar dat maakt hem niet uit. Hij staart naar buiten en neemt een slok van de te hete koffie. Volgende week komt zijn familie over. Kerst vieren. Hij kan niet wachten. Dat wordt feesten. Deze weken mag het nog. Ping! Hij glimlacht als hij met zijn vrije hand over zijn buik wrijft. Het spek moet eraf. Vóór 2 juni. De dag dat hij mee zal doen aan Alpe d’HuZes. Vorige week besloot hij mee te doen, terwijl hij na de overwonnen Stelvio zich juist had voorgenomen zich nooit meer per fiets in het hooggebergte te verplaatsen.

Maar iemand, eigenlijk iets, want het was een gevoel, had hem doen besluiten om toch mee te doen. Ping! Hij pakt zijn iPhone. Een mailtje van Marco, zijn vriend die hem al regelmatig op het hart had gedrukt dat er, buiten een kampioenschap van Feyenoord, eigenlijk niets mooiers is dan deelname aan de Alpe d’HuZes.

Hij leest het mailtje. Er zit een mp3-tje als bijlage bij. Een lied van Alex Roeka. Zingen In De Storm heet het. Hij ging zitten aan zijn werktafel om het mailtje op zijn laptop te openen vanwege de betere speakertjes.
Hij voelt zich een tikkie nerveus. Hier. Alleen. Met dat lied. Dat een ode is aan de mens die zich inzet voor een ander. De mens die hoopt ondanks.

Ja! Hopen ondanks! Precies dát deed hij ook! Logisch. Daar was hij Mensenmens voor. Als Mensenmens kon hij niet wachten om de ultieme menselijke uitdaging aan te gaan: de opoffering voor anderen.

Klik hier voor de Actiepagina van Ruud Maaskant.

Bas

In restaurant Sushi Qube aan de Pompenburg in Rotterdam-Centrum neemt Bas een slok van zijn biertje dat hem niet smaakt. Maar het is net alsof hij bier moet drinken omdat het nu, in december, mag. Maar hij wil niet. Evenmin wil hij zich ooit nog onderwerpen aan zijn krankzinnige dwangneuroses die hem verplichten om obsessief te trainen en, dus, als zodanig, te leven.  Hij schreef er al een wielerboek over getiteld Obsessie. Hij moest er van af. Daarom dat biertje. Als motief van zijn rebellie.

Naast hem zit Daphne, zijn goedlachse vrouw. Zij praat over haar werk als reisconsultente van zeilvakanties. Tegenover Daphne zit Anita die zich als eerste stuurvrouw met speels gemak door het gesprek heen laveert. Bovendien eet zij gemakkelijk met stokjes.

Dat is wel anders bij Marco, Anita’s echtgenoot. Het is Bas niet ontgaan dat zelfs de kinderstokjes nog te ingewikkeld voor die boerenlul zijn om een sushi netjes naar binnen te werken. Er zit een korreltje rijst vast in zijn snor en hij drinkt te snel bier. Hij vindt het te lekker, naar Bas’ zin.

Ze hebben net samen besloten om deel te nemen aan de Alpe d’HuZes. Hun vrouwen staan erachter. Die horde was sneller genomen dan hij en Marco hadden gedacht. “Ja tuurlijk”, hadden ze gezegd om zich daarna weer te storten in de wereld van zeilvakanties (Daphne) en de muziek van Bruce Springsteen (Anita).

Zijn vader. Hij moet steeds vaker aan zijn vader denken. En dat komt door hem, Marco, die het ook steeds over zijn vader heeft. En over ene Alex Roeka. Hij wil me Zingen in de Storm laten horen. Vanaf zijn iPhone. Hier. In restaurant Sushi Qube. Waar aan een tafel verder ordinair hard gelachen wordt. Hij is bang dat Daphne er iets van gaat zeggen. Hij kent Roeka niet. En Marco nauwelijks. Toch voelt het aan als een jarenlange vriendschap. Hij noemt hem graag liefkozend ‘klootzak’. En Marco hem ‘ploert’, omdat-ie zo hard de Stelvio op reed.

Hij heeft een bizar jaar gehad, Bas. Marco heeft bier besteld. Het mag. Ze smaken nog altijd niet. Hun vader. Marco’s vader. Zijn vader. Zijn lieve lieve vader. Hij overleed in maart dit jaar. Aan kanker. Die kutziekte. Hij heeft zich voorgenomen te gaan knallen. Hij wil weer vrij denken. Vrij doen. Hij weet dat hij zichzelf en de medemens alleen fietsend kan verlossen, als Alpe d’HuZesser. Om zijn vader te eren. En zijn moeder. Als beloning voor haar kracht. Voor alle vaders. Voor alle moeders. Voor alle Mensenmensen, net als hij zelf is.

Klik hier voor de Actiepagina van Bas Pronk.

Emjee

Zij staart naar het schilderij. Ze is verbaasd. Alsof ze het zelf niet heeft gemaakt. Het portret van Alex moest méér zijn dan ‘lijken op’. Het is de foto van de hoes van het album Gegroefd. Zij had zich ten doel gesteld de groeven nóg meer uit te groeven. Hij moest nog echter dan het leven zelf zijn.

“Gelukt. Het is me gelukt.”

Tot haar eigen stomme verbazing zegt ze het hardop. In haar atelier. In Steenwijk. “Gelukt”.

Geheel tegen haar gewoonte in, ze schildert normaliter in stilte, speelt de CD Voort! van Alex op de achtergrond.

Gisteren was Marco op bezoek geweest. Hij had een door Alex gesigneerde CD meegebracht. En nu stond-ie op. Ze dacht aan het gesprek van gisteren met Marco en zijn vrouw Anita. Nog nooit gezien die mensen. Facebookvrienden. Dat klonk allemaal een stuk afstandelijker dan dat het was. Sterker nog. Het vertrouwen was zo vanzelfsprekend dat de aanleiding van de vriendschap, Facebook dus, al snel aanvoelde als een onbenulligheid van de eerste orde.

Omdat ze wist dat het tweelingbroertje van hulpvaardigheid besluitvaardigheid was, had ze besloten om het schilderij te veilen – alle Roeka bewonderaars mochten er op bieden en het eindbedrag zou ten bate van zijn Alpe d’HuZes actie komen.

En nu kwam-ie langs, dat lied. Nummertje negen. Zingen in de Storm. Dezelfde storm, die van gisteren, was gelukkig nu gaan liggen. Ze laat de woorden tot zich doordringen. De woorden die zo perfect harmoniëren met de melodie, met de kleuren van haar schilderij, met de gegroefde lijnen van Alex’ gepijnigde gezicht, met de boodschap van het lied, het loflied aan de opoffering door en voor de Medemens.

Lees Emjée’s levensverhaal hier en hier.

Marco

Hij droomt steeds vaker. Van een inktvlek.

 Klik hier voor mijn actiepagina.

Alex

Hij heeft geen enkel idee. Totaal niet. Dat hij een ode schreef. Aan de Mensenmens.

***

Post Scrotum –

Met slechts 6% haalde het woord Mensenmens het bij lange niet.
Winnaar werd met 30% van de stemmen het woordje ‘me’.
Als we ‘me’ niet meer mogen gebruiken blijft van medemens nog altijd De Mens over. 

Het schilderij dat per heden in de veiling gaat:

Het lied Zingen In De Storm waar wij iets bijzonders mee gaan doen: