Voor Alex, Eduard, Jens, Marie-José en Pascal.

Op woensdag 3 juni 2015, één dag voor Alpe d’HuZes 2015, post mijn vriend, idool, held, voorbeeld Alex Roeka het volgende bericht op Facebook:

Hij voorziet het bericht van een fotootje. Erg blij kijkt hij niet. Bij multi-instrumentalist Reyer Zwart kan er nog net een vermoeid lachje af.

Op dinsdag 22 september 2015 ontvangen wij zijn nieuwe CD Voort! per post. Alex heeft hem gesigneerd. Als we door het boekje bladeren, zien we dat hij Zingen in de Storm officieel aan mij heeft opgedragen.

Mijn gedachten schieten terug naar de Alpe d’HuZes en ik begin spontaan te janken. Dit zal Alex nooit te weten komen, omdat hij niet mag weten welke schade hij heeft aangericht. Bovendien heb ik van Jacques Herb geleerd dat een man niet huilen mag. Wel laat ik Alex per e-mail weten dat Zingen in de Storm op een nader te bepalen datum gedraaid zal worden tijdens mijn uitvaart.

Als het paard verdronken is, draaie men Zingen in de Storm.

Maanden gaan voorbij. In die maanden is mijn trots in gevecht met mijn geweten. Ik ben enerzijds zo trots als een aap met zeven lullen dat mijn ultieme muzikale held Alex Roeka een nummer aan mij, fucking mij, een totale nobody uit Rotterdam, heeft opgedragen.
Anderzijds is het voor mijn geweten vrij schieten op mijn trots. Zingen in de Storm is immers een ode aan de bescheidenheid en bescheidenheid en trots zijn per definitie niet communicerende vaten. Trots op je bescheidenheid zou kunnen, maar da’s een ingewikkelde constructie om mee naar buiten te treden: een tamelijk cruciaal onderdeel van schrijverschap in het algemeen.

Moest mij weer gebeuren.

Op woensdag 11 november 2015 draagt Alex Zingen in de Storm tijdens de uitzending van Live uit Lloyd van Radio Rijnmond aan mij op. Ik ben in de studio aanwezig, zit tegenover hem, en verberg mijn trotse gêne achter de door Ronald van Oudheusden aangereikte koptelefoon. Mijn lippen volgen die van Alex – ik playback de tekst mee. Woord voor woord.

De volgende dag, op donderdag 12 november 2015, laat ik chef d’équipe Norbert de Boer van Rabobank Rotterdam om 14:10u per e-mail weten op zijn uitnodiging in te gaan om deel te nemen aan Alpe d’HuZes 2016.

Het gaat dan snel. Op 18 november 2015 bezoek ik ene Emjée Adema, schilderes woonachtig te Steenwijk. Ik ken haar van Facebook. Ze blijkt, vreemd genoeg, dat zal nooit wennen, een liefhebster van mijn verhalen. Haar vriendschap met Alex stamt uit de jaren ’90.
Ze laat me weten twee dingen voor me te hebben: haar levensverhaal voor ons blog www.spookrijden.nu en “nog iets, maar dat hoor je nog wel”.

Na het animerende gesprek holt haar echtgenoot Peter, de man met de stem van een filelezer, zo’n stem die je tot rust brengt, dat je weet dat de oorlog over is, naar boven om terug te komen met een schilderij dat zij maakte naar aanleiding van de foto die fotograaf Jens van der Velde maakte van Alex – de foto van de voorkant van de CD Gegroefd. Jens is de meesterlijke fotograaf die Alex zo ver krijgt om met een kekke hoge hoed en zonnebril door de duinen te springen. Het is mij nooit gelukt. Alex begint al te mokken als ie met mij bovenop de Muur van Geraardsbergen met een bezweten kop op de foto moet.

Hoe dan ook, verf en kwast bedachten zich geen seconde: gegroefd zou Alex ook op het schildersdoek tot leven moeten komen. Met tranen in haar ogen overhandigt ze me het schilderij dat ik al snel de naam Gegroefder dan Ooit had gegeven:

“Marco het is voor jouw Alpe d’HuZes actie 2016. Zet hem in de veiling, opbrengst is voor het KWF. Dank voor jouw bevlogenheid.”

Ik slik drie keer, kus haar vier keer en kan die nacht niet slapen.

[Klik op de afbeelding voor een vergroting]

Op maandag 7 december 2015 vraag ik Alex om 18:54u per e-mail of ik van Zingen in de Storm mijn campagnelied voor Alpe d’HuZes mag maken. Bij herlezing van de e-mail valt me op dat ik me weer eens bezondig aan een omhaal van woorden. De e-mail is een blog op zich.
Naar het idee van Subterranean Homesick Blues van Dylan moest een clip tot stand komen van Zingen in de Storm: prominente Nederlanders die een bord omhoog houden….je weet wel Alex….you don’t need a weatherman to know which way the wind blows…

Diezelfde avond, om 20:44u om precies te zijn, heeft Alex aanzienlijk minder woorden nodig om mij van antwoord te voorzien:

Natuurlijk kun je het nummer gebruiken en werk ik graag mee aan de clip. Laat maar horen.

En passant laat hij weten dat hij niet op mijn verjaardag komt.

In het voorjaar 2016 plaats ik Gegroefder dan Ooit in de veiling op Facebook. Intussen heeft ook Alex het schilderij gezien na een optreden in Meppel.
Fotograaf Jens van der Velde opent het bal met een eerste bod op het schilderij van zíjn foto – hij wordt al snel overboden. Lang blijft de prijs lang steken op €400,00. Een prachtig bedrag.

Dan meldt ene Pascal Groenewald zich op Facebook. Ook Pascal ken ik slechts via Facebook: zij getuigt regelmatig van een belachelijk goede muzieksmaak want haar rijtje favorieten loopt haast één op één met het mijne. Ze laat en passant weten idolaat te zijn van De Dijk en da’s dan weer mooi, want er moet wat te discussiëren blijven in het leven.

Op 7 april zet Pascal haar man Eduard voor het spreekwoordelijke blok zoals alleen vrouwen dat kunnen: zou Gegroefder dan Ooit geen prachtig verjaardagscadeau voor haar zijn? De arme Eduard kan geen kant op. Hij biedt €450,00 en twintig dagen later, op Koningsdag, blijkt Eduards bod het winnende.

In een privé bericht, dat bij deze dus niet langer privé is, vertrouwt Pascal mij haar motivatie toe:

“…mijn pa heeft stembandkanker gehad en nu tobben we met hem met zijn leverkanker. Niet te vergeten… mijn vriendinnen die het gevecht met borstkanker aan zijn gegaan.

Muziek trekt ons steeds weer uit het verdriet omhoog…”

Einde citaat.

Pascal omschrijft haar man Eduard (Ed voor vrienden) als innemend, een tikkie introvert, een Harley Davidson liefhebber en bovendien een fanatiek Feyenoordfan, vergeef me het pleonasme.

Ik werd meteen verliefd op Eduard, voor mij Ed dus.

Op vrijdagavond 13 mei 2016 komt dit bonte gezelschap in Theater Tivoli te Utrecht bijeen en het aantal lullen van deze trotse aap is intussen niet meer te tellen.

In de vroege ochtend laat Emjée weten het gevoel te hebben haar kindje weg te geven. Pascal reageert niet veel later met de geruststellende woorden dat het schilderij Gegroefder dan Ooit bij haar en Ed in goede handen is.

Ik vraag me die vroege ochtend vooral af hoe het mogelijk is dat iemand die Marie-José heet zich ‘Emjée’ laat noemen, waarom een aristocratisch klinkende naam als Eduard verbasterd moet worden tot Ed, hoe een vrouw als Pascal fan van De Dijk kan zijn (ik word vooral draaierig van Huubs onderkaken, armen en teksten), hoe een fotograaf als Jens het voor elkaar krijgt om Alex met een rode cape te laten zwaaien, en met welk gevoel Alex het lied Moeder juist vanavond zal vertolken.

Maar laten wij niet vergeten voor welk doel gestreden wordt. De ziekte ‘kanker’ wordt veelvuldig omschreven als het Beest, als een zieke uitvinding van Mefisto. Alex noemt hem de Sluipmoordenaar.

Ik noem kanker bij voorkeur gewoon een kutziekte. Kloteziekte mag ook.

De kutziekte kan mijns inziens maar op één manier bestreden worden: saamhorigheid. Het begint met aandacht, dan compassie, dan geld. De donateur schenkt geld aan hen die bereid zijn een prestatie ertegenover te zetten: de zandhazen van het leger. De zandhazen geven hun geld aan het KWF, het KWF financiert de Knappe Koppen – de Heiligen der Heiligen die dag in dag uit medisch onderzoek doen naar die kutziekte.

Alex, liefhebber van het metafoor, zou het waarschijnlijk poëtischer verwoorden:
De Knappe Koppen zijn de scherpschutters op jacht naar de sluipmoordenaar.

En zo zijn we weer terug bij het begin van dit verhaal: bij Zingen in de Storm. Zien we het leven door de bril van Alex als een storm, dan kunnen we inderdaad niets anders dan zingen, zingen en nog eens zingen.

Zingen in de Storm is een ode aan álle bevlogen mensen die blijven hopen, ook als er geen hoop meer is. Daarmee is het impliciet het lied geworden voor alle actieve deelnemers aan de Alpe d’HuZes.

Het credo van Alpe d’HuZes luidt al jaren Opgeven is geen Optie. Ik kan me enorm kwaad maken om die kutzin. Je zou maar terminaal ziek zijn en Opgeven is geen Optie op je bordje krijgen.

Een beter motto is Niets doen is geen Optie.

Zingen in de Storm is een lofzang aan de barmhartige mens die wél wat doet, voor en achter de schermen. Alex’ lied is óns lied. Zingen in de Storm draag ik dan ook op aan alle deelnemers, vrijwilligers, medewerkers, supporters, patiënten, ex-patiënten, donateurs en sponsoren aan Alpe d’HuZes 2016.

Gezegend zij zij, Gegroefder dan Ooit.

Steun ons in de strijd tegen de uitvinding van Mefisto, de sluipmoordenaar, die kut- en kloteziekte kanker middels een donatie op mijn Actiepagina.

Namens alle (ex-)patiënten dank.

[Klik op de afbeelding voor een vergroting]

Onze campagneclip Zingen in de Storm der ondersteuning van onze Alpe d’HuZes missie waarin tal van prominente Nederlanders figureren: