“Ik kan niet wachten tot 3 juni. Dan ben je weer normaal.”

Een bezeten Alpe d’HuZes deelnemer die Marco Hendriks heet heeft geen idee wat onder ‘normaal’ verstaan wordt. Normaal is het in ieder geval niet om je vuile was buiten te hangen, maar een Spookrijder breekt graag met ieder denkbare conventie.

Het leven van een gezinslid van een gedreven Alpe d’HuZes deelnemer die Marco Hendriks heet, gaat niet over rozen. Het gaat over zweet. En aambeien.

Op 12 november 2015 zegde hij zijn deelname toe aan chef d’équipe Norbert de Boer van Rabobank Rotterdam. Daaraan vooraf ging, op zondag 8 november, een gesprek aan de eettafel waarin de gespannen Alpe d’HuZes deelnemer die Marco Hendriks heet, zijn gezinsgenoten officieel toestemming vroeg voor deelname.

Zit iedereen lekker in zijn vel? Hoe gaat het op school? Op het werk? Staan de neusjes in dezelfde richting?

Hamvraag: kon hij meedoen aan Alpe d’HuZes 2016?

De vragen van de hypocriete Alpe d’HuZes deelnemer die Marco Hendriks heet waren om des keizers baard – de zegen van zijn gezinsgenoten vroeg hij louter uit politieke correctheid. Het pleit was immers al lang beslecht.
Een tirannieke Alpe d’HuZes deelnemer die Marco Hendriks heet houdt zijn gezin in een houtgreep. Al zou dit zijn derde deelname worden, resultaten uit het verleden bieden geen garantie voor de toekomst.

Vanaf januari 2016 ruikt de slaapkamer van een onverzetbare Alpe d’HuZes deelnemer die Marco Hendriks heet als de kleedkamer van een doorsnee vierdeklasser waar de schoonmaakster ontslag heeft genomen en de voorzitter al maandenlang op zoek is naar een geschikte vervanger.

Het is al maanden lang een gruwelijke bende thuis. De echtgenote van de manische Alpe d’HuZes deelnemer die Marco Hendriks heet, kan de chaos amper overzien. Overal slingert hij zijn teringzooi rond. Het huis licht al maanden bezaaid met helmen, wielerschoenen, spinningschoenen, zweetshirts, uitzweetshirts, wielertruien, handdoeken, koersbroeken, hartslagmeters, repen, bananenschillen, sokken, piratendoeken, vier pompen (waarvan er slechts één functioneert, de andere drie kocht hij ooit voor het geval dát), armstukken, kniestukken, beenstukken, schoenhoezen, bidons, sportdrank en handschoentjes en de demonische Alpe d’HuZes deelnemer die Marco Hendriks heet ruimt zelf niets, herhaal helemaal niets, op. Wel ziet hij erop toe dat alles tijdig gewassen wordt, want morgen moet er weer getraind worden. Dat ze dat niet snapt.

Slechts één iemand is verantwoordelijk voor de onoverzichtelijke smerige bende thuis: de geslepen Alpe d’HuZes deelnemer die Marco Hendriks heet.

De afgelopen maanden werd drie à vier keer per week binnenshuis getraind. In de slaapkamer. Keer op keer vormden zich plassen zweet onder zijn spinningfiets. Het was voor zijn echtgenote in de meest letterlijke zin dweilen met de kraan open. Natuurlijk was de sluwe Alpe d’HuZes deelnemer die Marco Hendriks heet niet te beroerd om zelf de liters zweet van fiets en vloer af te nemen, maar het vocht-absorberende papier van de keukenrol en de wel érg vluchtige manier waarop hij zijn eigen transparantie trachtte weg te werken, bleken bij lange na niet afdoende.

Telkenmale zat zijn echtgenote na een training op haar knieën met dweil, emmer en een keur aan flessen als Drie Hoek (“natuurlijk schoon, veilig en verzorgend”), Ambi Pur Classic (“verwijdert luchtjes en verfrist”) en Witte Reus (“100% ontsmettend en fris, reinigt een berg, kost een beetje”) voor het serieuze reinigingswerk.

Desondanks had de geur van het ranzige zweet zich als een parasiet in de neusholtes van de gezinsleden weten te nestelen. Jonge ouders herkennen dit, denkend aan de penetrante geur van babypoep. Een ranzige lucht die je blíjft achtervolgen. John Prine verwoordde dit misselijke gevoel treffend in zijn The Missing Years:

“All agreed that life stank.
All the world smelled like poop
Baby poop that is… the worst kind”

“Gooi maar in bad.”

Dit advies was niet aan de dovemansoren gericht van de geraffineerde Alpe d’HuZes deelnemer die Marco Hendriks heet. Hij pleurde zijn kletsnatte sportkleding zonder verder omkijken in bad, flikkerde zijn hartslagmeter ergens in een hoekie van de badkamer om zich de dag daarna doodleuk af te vragen waar zijn hartslagmeter godverdomme toch gebleven was.

“Ga zelf maar zoeken lul!”

Zo’n antwoord verdient een gemakzuchtige Alpe d’HuZes deelnemer die Marco Hendriks heet, maar alles is meer waar. Zíj heeft er te veel fatsoen voor, híj had simpelweg geen tijd voor iets stompzinnig als het zoeken naar een hartslagmeter die overigens essentieel is gebleken deze trainingsstage.
Geen tijd. Er moest immers nog een ‘feel good’ foto gepost worden op Facebook. Liefst zo eentje met een glimlach, een duimpie omhoog en een afspeellijssie erbij voor de muziekfreaks onder zijn Facebookvrienden. Bovendien was een nieuw blog in voorbereiding. Druk, druk, druk.

“Sinasappels! Waar zijn godverdomme de perssinasappels?!”

Van levensbelang. En walnoten. Honing. Yoghurt (magere, die zure). En tegen de bacteriën een schijfje citroen in een laagje gekookt water voor mijnheer de Alpe d’HuZes deelnemer die Marco Hendriks heet. Hij ligt nu in de weg. Want hij drukt zich op. Honderd keer. Iedere ochtend. Maar hij ligt in de weg, die lul. De echtgenote van de reddingloze Alpe d’HuZes deelnemer die Marco Hendriks heet kan nu níet bij de lichtblauwe wastobbe waarop sedert de maand januari steevast een kop wasgoed zit.

De Alpe d’HuZes romantiek heeft een schop onder zijn hol gekregen. De waanzin ligt binnen handbereik. De slaapkamer ruikt naar een leeggelopen luchtbed waarop iemand heeft gepist die asperges heeft gegeten.

Op zijn bureau liggen proppen Kleenex met opgedroogd snot dat vrij was gekomen na spinningsessie nummer zoveel. Het resulteerde in een misselijkmakend stilleven alsof de vulgaire Alpe d’HuZes deelnemer die Marco Hendriks heet zichzelf te buiten was gegaan aan een deep throat pornofilm.

Het absolute dieptepunt van de editie van vorig jaar was de avond dat de overtrainde Alpe d’HuZes deelnemer die Marco Hendriks heet spontaan in zijn broek had gescheten. Vlak na het ontbijt. Zo maar. In de badkamer volgde een godslasterende vloek die drie etages hoger en lager te horen is geweest. De zwaar gelovige buren keken hem maandenlang misprijzend aan. Na de vloek volgde een hysterische huilbui omdat hij was overvallen door zijn allergrootste vijand: zijn zelfmedelijden.

De Alpe d’Huez was nooit verder geweest dan die ochtend.

“Of ík doe het, of je gaat naar de dokter”.

Zo luidde de inleidende tekst van de onmenselijke vernedering die de beschaamde Alpe d’HuZes deelnemer die Marco Hendriks heet ten deel viel toen hij poedelnaakt op bed van dezelfde slaapkamer werd ontboden door zijn echtgenote. In een uiterst gênante houding, foto’s hiervan zijn inmiddels van Instagram verwijderd, smeerde zijn echtgenote de Theranal Aambeienzalf (“verlicht jeuk, pijn en irritatie”) rondom de anus. De compromitterende houding belette hem de instructies van zijn echtgenote op te volgen:

“Nou, ontspannen nu! Anders kan ik er niet bij.”

Het blijft een curieus gegeven dat de als extreem extrovert bekend staande  Alpe d’HuZes deelnemer die Marco Hendriks heet als schrijver geen schaamte kent, maar een onoverkomelijke gêne voelt als hij zijn bilspleet moet openbaren aan zijn echtgenote.

Toen zij op 20 januari 1994 elkander het ja-woord gaven op het Stadhuis aan de Coolsingel, kon niet bevroed worden dat de bruid ruim 8.000 dagen later een rechtstreekse blik zou hebben ín de krampachtig opengesperde sluitspier van haar kreunende echtgenoot: letterlijk de keerzijde van alle romantiek die wielrennen juist zo kenmerkt.

Jeuk is erger dan pijn.

Die nacht droomde hij dat zijn kont bewoond was door miljarden krioelende rode mieren. Krabbelen kon hij niet vanwege de Theranal Aambeienzalf. Het bleek geen droom: goed, er waren weliswaar geen mieren, maar de jeuk was er niet minder om. Die nacht overwoog de wanhopige Alpe d’HuZes deelnemer die Marco Hendriks heet illusionist Hans Klok te bellen. Misschien zou hij een grote verdwijntruc hebben of wellicht zou Hans, gezien zijn recentelijke vrijgezellenstatus, anderszins raad weten: alles om van die gruwelijke jeuk af te komen.

Traumatische gebeurtenissen waarbij de opgejaagde Alpe d’HuZes deelnemer die Marco Hendriks heet het doel van de missie uit het oog dreigde te verliezen: de strijd tegen de kanker, en die strijd voert men niet kankerend vanwege een jeukende poeperd en een onwelriekende slaapkamer.

De neurotische Alpe d’HuZes deelnemer die Marco Hendriks heet moet er niet aan dénken ook maar één dag samen te moeten leven met iemand als de dwangmatige Alpe d’HuZes deelnemer die Marco Hendriks heet.

De Alpe d’HuZes deelnemer die Marco Hendriks heet, is gezegend met een vrouw aan zijn zijde die een olifantenhuid, een gladde rug en onvoorstelbaar veel tandvlees heeft.

“Ik kan niet wachten tot 3 juni. Dan is het weer normaal.”

Ik ook niet lieve Anita, het wordt tijd dat de vuile was weer binnen blijft. Na 2 juni omarmen wij de Omerta weer. Als vanouds. Beloofd.

[Klik op de afbeelding voor een vergroting]

Laat onze meurende slaapkamer niet voor niets zijn geweest en steun mijn campagne middels een donatie op mijn actiepagina.

Namens mijn aambeien bedankt!