Alpe d’Huez, maandag 30 mei 2016
Nou, daar zijn we dan vanaf Alpe d’Huez, fijne mensen.
De grootste alom bekende Spookrijdert vroeg ons hoogstpersoonlijk een gastblog te schrijven tijdens ons verblijf op, ja dus echt letterlijk op de top, van de Alpe d’Huez.
Dit is de eerste keer dat wij bij dit evenement fysiek aanwezig mogen zijn.
De reis ging helemaal prima. Ik, Estelle, heb 11 van de 12 uur dat de autorit duurde, gepit. Dat was fijn en nodig. En ik, Fabienne, wilde op mijn twintig jarige leeftijd de verantwoordelijkheid op me nemen om vader enige rust te gunnen door het stuur van hem over te nemen. Dit lukte voor 20 welgetelde minuten en toen begon het knikkebollen al. Duss…. SORRY DADDY COOL, je hebt vrij weinig aan ons gehad tijdens deze heenreis.
Deze reis was maar een mini-deel van het proces hier naartoe. Tijdens ons beren gezellige oud en nieuw feest, zagen we pap voor het laatst in beschonken en knuffelige sferen. Vroeger vonden we deze omstandigheden nogal spannend, maar nu zien we deze pap graag, want wij doen gewoon lekker mee! Maar oké, dit was dus het laatste moment voordat het gezin MAFJE (afkorting van ons gezin Marco Anita Fabienne Jeremy Estelle) in het teken ging staan van de Alpe d’HuZes 2016.
Wij kennen onze Dad als een uitzonderlijke campagnevoerder. Dit jaar ging er nog een scheppie bovenop qua professionaliteit. Hij sloot zich aan bij het team “Rotterdam Fund Racers” en nam een abbo bij Bas de “Fit-20” boy. Wij kennen onze Dad tevens als een eenzame fietser. Dit jaar was het andere koek. Veel nieuwe Facebook-matties en groepsapps. Zij organiseerden veel, stapten samen op de fiets en vriendschappen ontstonden.
Abco, die gast die onwijs sympathiek is, maar op de zaterdagochtenden om 08:00 aanbelde en met een nogal hard stemgeluid ons moeke een goedemorgen wenste, waardoor wij iets eerder ontwaakten dan gepland.
Bas, die ik, Estelle, nog nooit heb gezien, maar die ik wel met een enorme smile op de selfies met pap zie staan.
Martijn, die ik, Fabienne, nog nooit heb gezien, maar hij is, volgens pap, een klassieke Hagenees en Abco dacht dat hij Dikkie heette (zijn bijnaam is Dikke) en daar gaat hij nog steeds volledig stuk om (gisteravond nog met Lars aan tafel).
Lars, die gisteravond spontaan bij ons aan tafel schoof en een hilarisch verhaal vertelde, waarbij wij vervolgens tranen over onze wangen hadden lopen en ons daarna afvroegen of dit niet iets te uitbundig was voor onze eerste ontmoeting.
Norbert, de Rabo-dude die in het vreselijke “takkeweer” nog ffies een rondje ging hardlopen, heeeeulemaal crazy, maar ZEER ZEKER respect voor deze man!
Natuurlijk hebben we ook een tal van andere namen gehoord, maar wij zijn ook maar tieners die niet alles onthouden wat ons Daddy te melden heeft. Maar dat is misschien ook wel een familiedingetje, want het oefenen van namen blijft een soort probleempje (speels voorbeeldje: pap kan na twee jaar eindelijk de bfff’s van Es noemen). Daarom verzinnen wij voor iedereen bijnamen.
Desondanks is het mooi om te zien hoe pap de nieuwe vriendschappen waardeert. Ze geven hem steeds opnieuw energie en levenslust.
Omdat we gelijkvloers leven en eigenlijk ook gewoon omdat we MAFJE zijn, leven we heel dicht bij elkaar. Zo is het streven naar dagelijks samen dineren, tafeltje dekje, helemaal leuk, effe tijd voor elkaar, aanwezig. Op het moment dat mam het prakkie van pap op z’n bord legt, is de eerste vraag die hij de afgelopen tijd steeds stelde: “is het wel low-calories?”. Zo moet ik, Estelle, altijd kei erg opschieten met omkleden na mijn wedstrijd/training. Op het moment dat ik half overspannen met één been in een broekspijp bij hem aankom om weg te gaan, staat hij met Henk en Sandra uitgebreid te praten over zijn nieuwe ontdekking: de hartslagzones.
Zo doet pap regelmatig een creatief beroep op mij, Fabienne. Op het moment dat ik een avond moet doorhalen voor school, vraagt hij mij mee te denken over een beeldmontage over de onthulling van de tussenstand, of het maken van een videoclip. Maar lieve pap, dit hebben wij zo zo zo erg over voor jouw super manier van campagne voeren voor het KWF!
Jullie moeten namelijk ook weten dat pap ook onze gezinspsychiater, charmante taxi chauffeur en de motiverende personal coach is die er alles aan doet om ons zo min mogelijk te “belasten” met de actie. Wij willen allen aandacht van ons pap, want we hebben hem nodig. Ons vrouwengezin kan niet zonder onze adviseur en uitlaatklep.
Het afgelopen half jaar stond dan wel in het teken van de #AD6, maar dat is geen opgave of moeite geweest. Uiteindelijk doen we dit met heel het gezin om zo veel mogelijk geld op te halen voor het kankeronderzoek. Het begon voor ons allen bij de ziekte van ome Lex in 2013. Dit heeft nog steeds zijn weerslag op ons gezin, want hij betekende heel veel voor ons. Dat wij jouw baas OME Lex noemden, is niet vanzelfsprekend. Wij realiseren ons steeds meer hoe belangrijk hij voor jou is geweest. Met traantjes in de ogen lazen we dan ook je laatste blog. Het vreselijke einde van zijn leven was mensonterend, maar zoals altijd bleef jij loyaal naar hem en dat is bewonderenswaardig.
Jij leerde ons altijd dat je niet meer kan doen dan je best. Daarom heb je nu ook weer alles uit je campagne gehaald dat erin zat. Je moet iets doen om het slechte uit de wereld te halen. Altijd beginnen bij jezelf. Niet de oorzaak bij het andere zoeken.
TROTS en RESPECT zijn de woorden die wij deze week op de Alpe opdragen aan jou. Het fantastische geldbedrag dat je hebt opgehaald is fenomenaal. Je hebt jezelf weer overtroffen. Met woorden (blogs) en daden (trainingen). Wij kijken vaak in jouw ogen en zien de vermoeidheid diep van binnen zitten, maar je zal er nooit aan toegeven, want JIJ WILT LEVEN en ZINGEN IN DIE STORM. Jij zegt vaak dat je een negatieve denker bent, maar wij kennen niet zo’n relativerende en hoopvolle man als jij.
Zoals we op onze kaart schreven bij onze donatie:
Bedankt voor wie je bent!
“Stay hard
Stay hungry
Stay alive…”
– Bruce Springsteen
Liefs,
Estelle en Fabienne
Oftewel: ESSERD EN FABERZ
[Klik op een afbeelding voor een vergroting]
Ondersteun onze Paperz met een donatie voor het KWF op zijn Actiepagina
Ik heb jullie altijd al twee geweldige meiden gevonden, maar na dit blog is mijn waardering alleen nog maar gegroeid. Zonder jullie zou De Spookrijdert nergens zijn.
En zie hem nu eens gaan: omhoog omhoog omhoog…
Heel treffend lieve meiden, zo kennen wij jullie en houden van jullie!
Zet m op en enjoy every moment daar!
Dikke X ook voor jullie allerliefste moesje!
Prachtig meiden , om trots op te zijn??
Geweldig meiden. Zoals jullie en je pa schrijven! Ik zie de beelden er dan gelijk bij. Zo grappig! Geef je oma en opa een dikke kus van mij. Heel veel plezier. Sandra xxx
Lieve meiden van Marco (en Anita natuurlijk)
Ik heb Marco een doos tissues gevraagd, sinds ik zijn blogs lees schiet ik regelmatig vol.
En dan denk ik het deze blog droog te houden, nou niet dus…
Wat zijn kinderen zonder hun ouders, wat zijn ouders zonder hun kinderen, maar wie is de spookrijdert zonder kinderen als jullie!
Super Mafje <3
Geweldig mooi verhaal hoor en het is duidelijk van wie het schrijversbloed afkomstig is !
Heel veel plezier en méde succes voor jullie vader in zíjn tocht 😉 <3
Mooi verhaal Fabienne en Estelle….mooi beschreven….de liefde voor elkaar spat er vanaf……succes daar. Xxxxx
Ja, ja, Marco Hendriks, dit lijkt, schrijf technisch, een beetje op faalangst, man. Laat je het nu, na je fantastisch geschreven stukken, afweten? Weinig stijl man, je mooie dochters op kop zetten, en uit de storm zingen. Ik krijg een soort van Joop Zoetemelk associatie. Een groot renner hoor, maar toch ook, te vaak, een wieltjesplakker. Nee, dan onze Gerrit Solleveld, uit, de onder de rook van The United States of Maasdijk gelegen, suburb: De Lier. De Sol reed, wanneer en waar dan ook, op kop. Ik zie hem, 1982, nog Nederlands amateur kampioen worden en de wereldtitel, ploegentijdrit op de 100 kilometer behalen. En niet te vergeten Gent-Wevelgem winnen, na een lange solo vlucht, In 1989.
Zo manifesteer jij je, gewoonlijk, ook Marco, en ik reken zo op je, morgen. Geen Zoete Melk in de bidon dus. Ik adviseer De Sol-TomatenSap!
Aan jou en Anita twijfel ik geen moment, dus het zijn je dochters. Toch wel wonderlijk hoe de natuur jouw DNA, fysiek, op zo’n fantastisch mooie manier heeft kunnen herschikken. Ze schrijven nog mooi ook!
Vandaag: “Alle gekheid op een stokje”, Marco. Morgen: “Alle Spookrijderts op een fiets”.
Oké, lieve, geweldige, hoog gerespecteerde, “MAFJES”:
Mafze, voor vanavond, en heb het goed hé, morgen!
Ladies, lees dus nu pas jullie blog van vorige week. Na dus, dat ik jullie live heb mogen ontmoeten. En ik heb het vorige week al tegen jullie moeder gezegd, jullie zijn zo’n mooi, hecht, warm, liefdevol gezin. Ik heb echt genoten van hoe jullie met elkaar omgaan, ook hoe jullie met jullie opa en oma omgaan, zo geduldig en respectvol. Het lijkt soms misschien zo gewoon, alleen, het is zo verrekte bijzonder en waardevol. Koester het meiden. Dikke knuffel!
test