Alpe d’Huez, woensdag 1 juni 2016

“Hoe hoger je vliegt, hoe kleiner je lijkt
voor de mensen die niet kunnen vliegen.”
– Friedrich Nietzsche

‘Vergeet niet te genieten!’

Het appje van een goede vriend dat mij woensdag 1 juni 2016 om 17:02 bereikt klinkt als een waarschuwing. De zoveelste. Mensen die mij goed kennen weten dat genieten, écht genieten, niet in mijn DNA zit.

‘Doe ik, beloofd!’, app ik terug. De leugen is geboren. Hij die niet kan liegen weet niet wat de waarheid is. Die is niet van mij. Die is van Nietzsche. Ik ben lang fan van hem geweest. Te lang, in de ogen van Anita. Ze kreeg er een hard fietsende Marco voor terug.

We staan in de lobby van hotel MMV Les Bergers in Alpe d’Huez. Twintig volwassen mensen (twee vrouwen, achttien heren) staan in de officiële wielerkleding die ons zojuist overhandigd is. Nou overhandigd is wat veel gezegd.

“Kijk maar in de doos! Je naam staat erop.”

Zo luidde de ‘overhandiging’ uit de mond van Lars van 36Cycling, leverancier van de tenues. Hij lag op zijn buik op de massagetafel van Erna en mijn vraag was klaarblijkelijk niet goed getimed.

Een gemiste kans. Ik was van een officiële ceremonie uitgegaan, dit had ik mijn familie ook min of meer toegezegd. Iedere renner apart naar voren roepen, fotograaf, applaus. Dat idee. Nu liep ik met een setje kleding naar Kamer 108 waar ik me haastig omkleedde en vergat het kaartje van mijn broek te knippen hetgeen ik pas in de lift ontdekte. Ik ben nog in staat met het hangertje in mijn nek de straat op te gaan in mijn driedelig.

In onze Rabo outfit staan we erbij als de dieren uit de Fabeltjeskrant die zich voor de gelegenheid in hetzelfde kostuum hebben gestoken. Onwennig. We complimenteren onszelf met deze profi-outfit die snelheid suggereert, maar de praktijk weet wel beter.

We zijn hier bijeen voor een officieel fotomoment. Aan fotograaf Ferry de taak om de groep naar het buitenterras te leiden. Het ijsregent. Toch moet ik genieten. Zo luidde de belofte die ik met een leugentje om bestwil had bekrachtigd. Per WhatsApp. En wat je belooft, moet je ook doen. Die is van Winnie de Pooh. Ik las het honderden keren voor aan Fabienne en Estelle voor het slapengaan. Ik had er een apart stemmetje voor. Ik gebruik hem nog af en toe. Dat citaat. Met dat stemmetje.

Dat onvermogen tot genieten is overigens best wel een puntje van zorg. Zo neem ik soms zaken te letterlijk en te serieus. Voorbeeld: als Dusty Springfield “When I’m not with you, I just don’t know what to do with myself” zingt, dan denk ik onmiddellijk: meid, had een fijne dildo gekocht, probleem opgelost. Je had genoten. Zo zonde zoiets.

Tijdens deze en alle voorgaande Alpe d’HuZes campagnes viel het mij soms zwaar om te genieten. Ik heb de gewoonte mij het leed van kankerpatiënten veel aan te trekken. Okee uit het verdriet putte ik kracht, maar het belemmerde mij evengoed om de noodzakelijke vreugde en voldoening te voelen. Tuurlijk wel schijnvrolijke foto’s posten op Facebook met dat vreselijke duimpie omhoog maar ondertussen haast stikkend bij het idee aan de zieke moeder van een van mijn beste vrienden met wie ik graag bier drink. Veel bier. Hij heet Edward maar als ik hem zo noem breekt-ie mijn rug op drie cruciale plaatsen. En dus is het Ed. Edje. Lange Ed.

Van Nietzsche leerde ik echter dat niet medelijden maar medevreugde de vriend maakt. Ik moet genieten, omdat ik mág genieten. Ik geniet dus ik besta, zou dat niet het streven moeten zijn?

We staan buiten. Te genieten. Van het officiële fotomoment. Om de ijskoude wind geen vrij spel te geven heb ik mijn schouders opgetrokken. Niemand anders heeft het zo koud als ik. Links en rechts worden wat grappen gemaakt. Iemand laat een wind. Althans, die meen ik te ruiken. Ik wil naar binnen.

Zou dit genieten zijn?

Soms ben ik teveel afgeleid om echt te genieten, gewoon door zaken die mij opvallen waarbij ik me al tijden niet meer afvraag waaróm ze mij opvallen. Ik heb me erbij neergelegd. Zo zie ik nu, hier staand in die tering kou, dat Pieter zijn normale schoenen draagt onder zijn blote kuiten. Ferry heeft zijn haar niet gekamd. Norbert kijkt als een schichtig dier dat onraad ruikt. Hans heeft zijn Rabojasje niet dichtgeritst waardoor de horizontale blauwe balk met ons teamlogo bruut doorgesneden wordt. Gruwelijk voor iemand die houdt van symmetrie.

Jorrit heeft doodleuk een drone meegenomen. Ik had er nog nooit een in het echt gezien. Waar koop je zo’n ding? Media Markt? Ik ben toch niet gek? Maar voordat ik mijn gebruikelijke hoe-wat-waarom-wanneer vragen kan stellen, loopt hij vrolijk naar buiten om de weersomstandigheden te checken voor zijn drone.

“Mag dat gewoon?”

“Geen idee.”

Daar ben ik jaloers op. Jorrit geniet. Hij dóet gewoon. Ik wil altijd weten waaróm en heb geen idee waarom de waarom-vraag mij zo bezighoudt. “Meantime life outside goes on all around you“, zong de Grote Bob al in 1965 al zie ik droeftoeter Bob ook niet direct als dé Grote Genieter onder de muzikanten.

Binnen wordt een nieuwe poging gedaan voor een wat spontanere groepsfoto. Een foto waarop wij meer genieten. Een medewerker van het hotel gaat teamchef Dean voor om de lampen op het podium aan te krijgen.

“Jes eufkeurs, zer ies neu problèm feur ze lights.”

De sfeer is binnen meer ontspannen. We lachen. Ik doe mijn best. Ik begin enorm van deze mensen te houden. Ik ken ze eigenlijk niet of nauwelijks. Maar zoals bekend: sport verbroedert en verzustert. Ik voel me, door de positieve energie die ik uit deze Alpe d’HuZes campagne haal, meer en meer verplicht te genieten.

Ik zie Esther, zij is advocate, al drie dagen voluit lachen. Haar vriendelijkheid is van gewapend beton. Ik zou haar willen vragen of zij, als juriste, genieten als recht ziet.

Of neem nou Lange Michiel daar, die boom van een vent, die Kort van achteren heet. Heerlijk zoiets, je krijgt het niet verzonnen. Volgens mij is hij bedrijfseconoom. Hij heeft het me al drie keer uitgelegd wat ie precies doet, maar snappen doe ik het nog steeds niet. Wel zie ik hem glunderen. In een wedstrijdje “vriendelijke oogopslag” komt hij in de top 3 van ons team. Lange Michiel is lid van de Springsteen familie dus de uitspraak “It ain’t no sin to be glad you’re alive” zal zijn glimlach verklaren.

De afgelopen maanden heb ik meer en meer geleerd dat genieten een noodzaak is. Net als zuurstof, liefde en water. Niet alleen ter relativering van het leven, maar ook om de schoonheid van het moment surprême te beseffen. In mijn onderzoek naar Het Grote Genieten kwam ik de volgende uitspraak van de Franse schrijver Nicolas Chamfort tegen:

“Genieten en laten genieten, zonder kwaad te doen noch aan zichzelf, noch aan iemand anders – en ziedaar, naar ik meen, de gehele moraal.”

Een levensles. In vierentwintig woorden.

Nog één foto. Fotograaf Ferry laat volwassen mensen nu juichen. Het is een geweldige ervaring. Er wordt gelachen. We genieten van de saamhorigheid. Van de broederschap. Ondanks de zenuwen die door mijn keel gieren, probeer ik mee te doen. Aan te sluiten. Nietzsche leerde me meester en vormgever van jezelf te zijn. Ik moet het dus zélf te doen. Niemand anders. De Goden uitdagen en dan om vergeving vragen. Morgen. Op de Alpe d’Huez. Genietend.

Vooraan de groep zit Martijn. De juwelier. Als u deze periode Rotterdam binnenrijdt via de Maasboulevard dan komt u een gigantische poster tegen op de zijwand van de Willemswerf van zijn juwelierszaak. En dat zou je niet zeggen zoals hij hier als een schooljongen languit voor de groep ligt. Martijn geniet. Hij is een van de dynamo’s van Team R’dam Fund Racers, hij is de uitvinder van de schaterlach.

Ferry vraagt ons niet alleen te juichen maar ook “Cheese!” te roepen.

Maar ik besluit om daar niet aan mee te doen. Nooit meer.

Iedere keer als ik vanaf nu kopje onder dreig te gaan in de weemoed, maar ik desondanks geacht word te lachen op een foto, dan zal ik voortaan aan Martijns schaterlach denken en zal ik brullen:

“GeNietzsche!”

Bocht 15 / Jean Ferrat – Que C’est Beau la Vie / 1.025 meter hoogte

TEAM ROTTERDAM FUND RACERS ALPE D’HUZES 2016 // Staand (v.l.n.r.): Cor, Ron, Monique, Michel, Pieter, Igor, Lange Michiel, Norbert, Mark, Thomas, Ruud, Spookrijdert, Anne // Zittend (v.l.n.r.): Lars, Jorrit, Abco, Bas, Esther, Martijn, Erna, Hans, Michiel

[Klik op een afbeelding voor een vergroting:]

Bewijs het gelijk van alle Esthers, Lange Michiels en Martijnen en ondersteun mijn campagne met een donatie op mijn actiepagina.

Namens Friedrich Nietzsche BEDANKT!