“Nee!”

Houd een gegeven Spookrijder een stelling voor, welke dan ook, en het roept dezelfde reactie op als een worst had op de hond van Ivan Pavlov.

Maar ik zeg het niet (die “Nee!” dus), ik dénk het. De meer ervaren Spookrijder weet wanneer hij een “Nee!” fatsoenshalve moet inslikken.

Want aan het woord is voorzitter Johan van der Waal – hij is in Restaurant ‘La Passe Montagne’ op uitnodiging van de directie van Rabobank Rotterdam. Aan hem zal zo dadelijk de cheque worden overhandigd ter waarde van €137.200,00. De cheque van Team Rotterdam Fund Racers, nummer één van Alpe d’HuZes 2016. Ik heb van nature een schijthekel aan rangschikkingen (sneller dan, beter dan, meer dan, pleurt toch op), maar om deze nummer één plek ging het nu eens een keertje wel: geen enkel team haalde meer geld op dan wij.

Ik hoor hem alleen, Johan (ik vermoed dat ik Johan mag zeggen, want ik ving net iets op in de trant van ‘familiegevoel op de berg’ of zo), maar zien kan ik hem niet. Niet eens zijn rug, want een muur scheidt ons. Ik zit met mijn familie op het verhoogde deel van het restaurant, vlakbij bar en keuken. Daar is het wat rustiger en kan ik mijn vader beter verstaan. En hij mij. We hadden het over de kou, mijn pa en ik, na die laatste vermaledijde vijfde beklimming (zijn handen wrijvend over mijn knieën en de struikelende woorden die eens níet in zinnen hoefden uit te komen), totdat Norbert het woord overnam. Hij kondigde alle deelnemers aan. Stuk voor stuk.

Applaus. Foto.

Daarna mocht ik het woord voeren. Namens alle teamgenoten. Ik sprak over nieuwe vriendschappen. Verbroedering. Eenheid. Toen ik Monique, voor mij Moniekie, als ultieme heldin in de spotlights zette, slikte ik een brok weg. Het leven deugde zowaar. Als dank overhandigde ik een belachelijk klein uitgevallen 3D-printje van de Alpe d’Huez aan Norbert en Lars en kreeg daarmee de lachers op mijn hand.

Applaus, foto.

Daarna spraken Geert Eikenboom en Gerard Zwartkruis. Directieleden van Rabobank Rotterdam. Woorden als toewijding vielen. Aandacht. Inzet. Ondersteuning. Geld. Respect. Helden.

Applaus. Foto.

En toen kwam Johan dus. Hij hield een mooi betoog. Over de kans op kanker (“kijk je buurman aan, een van jullie twee krijgt kanker”, BAM) en over het warme familiegevoel dat hem dus steeds weer overviel bij Alpe d’HuZes. Hij bedankte ons team.

Applaus. Foto.

Daarna ging hij in op het motto van Alpe d’HuZes ‘Opgeven Is Geen Optie’, geïnterrumpeerd dus door mijn denkbeeldige “Nee!”.

Daarna verliet ik, uiteraard weer denkbeeldig, mijn plaats van de tafel, excuseerde Johan voor de brutale onderbreking en nam ik het woord over.

Na mijn “Nee!” had ik het volgende willen zeggen:

“Lieve mensen, beste Johan, het roer moet om.

Na het echec van 2013 kampte Alpe d’HuZes met een enorm imagoprobleem. Het betekende een keldering van inkomsten van 32 miljoen euro naar 10 miljoen euro anno nu. Johan, jij bleef Alpe d’HuZes ook na 2013 trouw en moest sindsdien met je ziel en zaligheid de geloofwaardigheid van Alpe d’HuZes verkopen. Een enorme prestatie waarvoor jij applaus verdient.

Nu zou het een Pavlovreactie van de eerste orde zijn als een bedrijf als Rabobank in 2013 op elegante manier hun support aan Alpe d’HuZes zou hebben ingetrokken. Bedrijven kunnen zich immers geen reputatieschade permitteren. Maar de Rabobank deed precies het tegenovergestelde. We mogen de Rabobank dus met recht een Spookrijdersbank noemen. Niets doen was géén optie voor de Rabobank. Zij bleven Alpe d’HuZes, en dus de kankerpatiënten, trouw.

Kanker is Russisch roulette spelen. We zitten allemaal onvrijwillig aan de speeltafel. Niemand uitgezonderd. De factor toeval, pech dus, is nog veel te groot, al pleit ik voor een zwaarwegende campagne ter voorkóming van kanker. Kunnen we de samenleving niet nóg indringender wijzen op onze eígen verantwoordelijkheid, te beginnen bij diegene die nu zitten te hopen dat ik nu eindelijk eens mijn muil houd omdat ze trek hebben in een peukie.

We hebben veel terug te winnen, lieve mensen. We moeten de durf hebben hoog in te zetten. We móeten doordringen tot de maatschappij om die verloren 22 miljoen terug te halen waar de kankerpatiënten recht op hebben, simpelweg omdat wijzelf de kankerpatiënten van morgen zijn. Kúnnen zijn. Hoe meer geld, hoe kleiner die kans.

In tegenstelling tot vrijwel alle andere goede doelen, zou Alpe d’HuZes de gehéle maatschappij moeten aanspreken vanwege het simpele feit dat de ziekte kanker ons allemaal betreft, direct of indirect, waarmee de ernst van de ziekte meteen bewezen is: mannen, vrouwen, kinderen, hetero’s, homo’s, hubo’s (doe-het-zelvers dus, mannen die dagenlang het eelt van hun handpalmen rukken, vrouwen die zich met naar binnen gewerkte komkommers bij de Eerste Hulp melden, hubo’s dus), oud, jong, blank, zwart, geel, goddeloos, religieus, ontheemd, wereldvreemd. Ja, zelfs de grootste cynicus zal met de billetjes bloot moeten als de duivel hem of haar heeft uitgepikt.

We moeten de spiegel weer durven te vertrouwen. Die 22 miljoen móet terug!

Het wantrouwen in de samenleving ten aanzien van Alpe d’HuZes is een tumor. Aan ons de taak om die tumor met wortel en tak uit te roeien. Bescheidenheid, barmhartigheid en empathie (de meest extreme variant) worden onze belangrijkste wapens om het cynisme te verdelgen en het vertrouwen van het volk terug te winnen. Met de borst vooruit. Door allemaal, zij aan zij, keihard te werken.

Daarom is ‘Opgeven Is Geen Optie’ geen goede slogan. Het is zelfs kwetsend voor sommigen. Eigenlijk erger ik me er al jaren aan, omdat ze maar een deel van onze missie dekt en om die reden beperkt houdbaar is. Met alle respect.

Ik zal het uitleggen.

Onderscheiden wij de belanghebbenden van dit prachtige goede doel in vijf groepen: de (ex-)patiënten, de deelnemers, de vrijwilligers, de donateurs/sponsoren, de medici.

Deze vijf groepen moeten erkennen dat zij in elkaar zijn verweven, aan elkaar zijn verklonken, ja zelfs tot elkaar zijn veroordeeld. Die helden waarover iedereen maar roept op social media, dat zijn wij allemaal, niemand uitgezonderd.
De ene groep kan niet zonder de andere: de patiënten zijn afhankelijk van alle vier groepen, de deelnemers van de vrijwilligers en de donateurs/sponsoren, de medici van de deelnemers, de vrijwilligers van de deelnemers, de medici van de donateurs/sponsoren. Alpe d’HuZes is een kaartenhuis – zonder één van de vijf groepen valt het in elkaar.

Het is een morbide gedachte dat je zo maar, terwijl je knippert met de ogen, van de ene in de eerste groep terecht kunt komen. Iedereen, zelfs de grootste gezondheidsfreak.

‘Opgeven Is Geen Optie’ dekt de lading maar half, en zelfs dat niet.

Beginnen wij met de patiënten: hoe komt ‘Opgeven Is Geen Optie’ over op een terminale patiënt bij wie opgeven wél een optie is, namelijk de enige? Inderdaad. Als een belediging.

Het zou vervolgens gelden voor de deelnemers aan Alpe d’HuZes. Dat is, met permissie, ook gelul. Persoonlijk had ik deze editie voor zes keer getraind. Maandenlang niets gedronken, geleefd als een monnik (inclusief seksuele onthouding), kilo’s afgevallen, afgezien als een beest. Na de vijfde beklimming vanmiddag móest ik opgeven met onderkoelingsverschijnselen. Opgeven was voor mij weldegelijk een optie, namelijk de enige.

Dan de vrijwilligers. Wat hebben zij met ‘Opgeven Is Geen Optie’? Ophouden met aanmoedigen na de eerste 100 fietsers? De neerslachtige donateur die tijdens het overmaken van het geld plotseling bedenkt: ‘nee, ik geef het op’. Een oncoloog die een terminale patiënt maar blíjft opereren omdat hij niet durft op te geven?

WEG met die flauwekul! En omdat nieuwe wijn nieuwe zakken verdient, gaan we in 2017 starten met de nieuwe leuze NIETS DOEN IS GEEN OPTIE!
Dit gloednieuwe motto heeft een veel breder draagvlak en mobiliseert alle talenten van alle partijen die een rol spelen bij Alpe d’HuZes! Omdat wij allen de machteloosheid verfoeien, voelen wij ons verenigd juist in deze leuze.”

(Hier zou ik een stilte laten vallen om de woorden goed door te laten dringen. Als ik geen rottend fruit naar mijn kop gesmeten krijg, zou ik doorgaan.)

“Ten eerste geldt ‘Niets Doen Is Geen Optie’ voor de patiënten die alle mogelijkheden aangrijpen om de ziekte te lijf te gaan. Het geldt zelfs voor uitbehandelde patiënten omdat iedereen, ook zijzelf dus, recht heeft op een menswaardig, leefbaar en pijnloos bestaan.

Vervolgens is ‘Niets Doen Is Geen Optie’ dé drijfveer voor alle deelnemers. Zij stellen hun lichaam in dienst van het hoger gelegen goede doel: geld genereren voor de kankerpatiënten van vandaag en die van morgen.

Ten derde geldt ‘Niets Doen Is Geen Optie’ als ultieme bron van motivatie voor alle vrijwilligers die hun aandeel willen leveren aan een beter leven voor een ander. Zij, alleen zíj, maken het mogelijk dat een omvangrijk evenement als Alpe d’HuZes überhaupt kan plaatsvinden. Voor alle vrijwilligers zit het motto ‘Niets Doen Is Geen Optie’ in het DNA.

En last but not least doet ‘Niets Doen Is Geen Optie’ recht aan de bereidwilligheid van alle donateurs en sponsoren om geld te doneren ten behoeve van de vijfde colonne: de Knappe Koppen, de medici, de oncologen, de chirurgen, de medisch laboranten, de helpende handen aan het bed: de heilsoldaten van het Leger Gods die alles alles alles in het werk stellen om die onrechtvaardige kut- en kloteziekte uiteindelijk de wereld uit te krijgen.

Want laat één ding duidelijk zijn: kanker is een misselijkmakende uitvinding van de duivel en sinds mensenheugenis is de duivel, zoals bekend, een geduchte opponent van Hem. De duivel ontziet niemand. Ook kinderen niet nee.

Lieve dames en heren, de missie begint met compassie. Dan aandacht. Dan geld.

Alléén compassie, alléén aandacht is onvoldoende, da’s pas het begin. Het mag niet blijven bij het branden van een kaarsje of het kopiëren en delen van een berichtje op Facebook, hoe goed bedoeld ook.

Die dérde stap is cruciaal lieve mensen: GELD GELD GELD! Iedere euro telt, en iedereen kan doneren naar draagkracht.

Het is het Iets kamp tegenover het Niets kamp. Iets Doen, op gevoel, instinctief. Het roept dezelfde reactie op als een worst had op de hond van Ivan Pavlov. Dank u wel.”

(Bij enthousiaste bijval heb ik er komend jaar ongewild een onbezoldigde baan bij, omdat niets doen nu eenmaal geen optie is.
In het geval van de zeer waarschijnlijke dodelijke stilte zou ik iemand beleefd vragen om mijn hoofd zo voorzichtig mogelijk van het hakblok te halen).

***

Dank aan al mijn teamgenoten van Team Rotterdam Fund Racers.

Dank aan chefs d’équipe Norbert de Boer, Dean van der Wekke en Lars van den Broek voor de voortreffelijke teamleiding.

Dank aan Rabobank Rotterdam voor het faciliteren van al het nuttige en noodzakelijke om onze Alpe d’HuZes missie te doen slagen.

Dank aan al onze supporters voor het hartstochtelijk meeleven voor, tijdens en na de fietsadag op donderdag 2 juni 2016. 

Dank aan al onze donateurs en sponsoren zonder wie onze missie gedoemd was te mislukken, al onze goede bedoelingen ten spijt.

Dank aan alle vrijwilligers van Alpe d’HuZes voor, tijdens en na de fietsdag 2 juni 2016.

Dank aan alle prominente Nederlanders die hun medewerking hebben verleend aan onze campagneclip Zingen in de Storm.

Een bijzonder woord van dank voor Alex Roeka – dank dat wij gebruik mochten maken van jouw lied Zingen in de Storm.

Voor iedereen die zijn/haar medewerking heeft verleend aan onze campagne, voor wie Niets Doen Geen Optie was, hierbij nog één keer de fantastische clip Zingen in de Storm!