In aanloop naar de ontknoping van de vaderlandse competitie waarbij de kans groot is dat Feyenoord voor het eerst sinds 1999 het landskampioenschap binnenhaalt, zal ik een serie verhalen posten om de gestaag groeiende kampioenskoorts het hoofd te bieden.

Lees hier deel 1, De Baard van Socrates
Lees hier deel 2, De Tattoo
Lees hier deel 3, Dat Shirt
Lees hier deel 4, Ons DNA
Lees hier deel 5, Het Natte Washandje
Lees hier deel 6, Dagboek Lieve Willem

Je hebt hoop en hoop.

Het begrip Hoop laat zich moeilijk definiëren. De Bijbel staat er vol van (“Kom naar mij, jullie die vermoeid zijn en onder lasten gebukt gaan, dan zal ik jullie rust geven”, Matteüs 11:28), Bruce Springsteen bouwde zowat zijn gehele oeuvre rondom het thema Hoop (“Meet me in the land of Hope and Dreams) en welke filosoof durft zich nog filosoof te noemen als hij zich niet heeft gebogen over het fenomeen Hoop (“De hoop is het kwaadste der kwaadste, omdat zij de marteling verlengt”, Friedrich Nietzsche).

In mijn leven heb ik twee soorten hoop gekend: de stille en de ijdele.

In mijn vroege jeugdjaren koesterde ik Stille Hoop op een kampioenschap van Feyenoord en op een tourzege van Joop Zoetemelk. Ik bad voor beide het eelt van mijn vingers. In mijn daarop volgende puberjaren genoot ik Stille Hoop op mooie maar tevens onbereikbare meisjes. Ik masturbeerde het eelt van mijn vingers.

Stille Hoop had ik voor het laatst tijdens het ziekbed van mijn schoonmoeder in 2002.

Ik hield die hoop bewust stil, omdat ik geen valse verwachtingen wilde wekken bij Anita, laat staan bij mijn twee dochters van zes en drie jaar. Ik schreef een gedicht dat ik Stille Hoop had genoemd. Ik liet het niemand lezen. Na haar overlijden doopte ik het gedicht om in een lied. Daarmee was de hoop niet langer stil, maar ijdel.

De IJdele Hoop werd mijn terrein. Ik ben immers zo ijdel als de neten.

Het woord ijdel is voor meerderlei uitleg vatbaar. Enerzijds betekent ijdel behaagziek, narcistisch, gevoelig voor vleierij, koket en egoïstisch. Anderzijds staat ijdel ook voor hulpeloos, ledig, nietszeggend en hol.

Ik heb me altijd thuis gevoeld bij beide duidingen van ijdel. Het zijn voor mij communicerende vaten geweest. Ik was tot zondagavond 7 mei 2017 per slot van rekening even hoogmoedig als leeghoofdig.

Ik schreef al eerder, voor een Feyenoordfan doet hoop allesbehalve leven. Stil of ijdel, het maakt geen reet uit. Onze club doet niet aan hoop. Feyenoord is het lekkerste wijf uit de klas dat je op het moment van penetratie vol op je bek slaat.

Hoop is het lelijke stiefbroertje van de tweeling Vertrouwen en Geloof. Met Vertrouwen en Geloof kan je zo op vakantie gaan, Hoop komt altijd te laat.

Bovendien blijft Hoop te lang plakken op verjaardagsfeestjes.

Zaterdagavond stond ik op een verjaardagsfeestje en probeerde ik geforceerd snel dronken te worden, een beproefde methode om de tijd te doden. Ik wist me omringd door enkele Sparta gezinde vrienden die deden alsof ze ons de titel gunden. Op mijn beurt deed ik alsof ik hoopte dat zij morgen van FC Twente zouden winnen.

Juist op het moment dat de gastheer de zoveelste fles rode wijn ontkurkte, ging mijn iPhone af en meldde Alies van Hanegem zich via een DM (Direct Message, mjh) op Twitter.

‘Dichter bij de dochter!’, schreeuwde ik naar mijn Spartavrienden die vermoedden dat ik daarmee de titel van een nieuw blog had geopenbaard.

‘Wat dan?’

Ik legde ze uit dat Alies die middag ontroerd was geraakt door het Dagboek Lieve Willem  (dat gegeven was op zich al genoeg om die avond met een oeverbrede glimlach de slaap te aanvaarden) en dat haar vader zojuist, om 21:54u om precies te zijn, mijn verhaal had gedeeld.

Het feit an sich dat mijn iconische held Willem van Hanegem, de belichaming van alles hoe ik zou willen zijn (authentiek, kritisch, empathisch, nuchter, humoristisch, betrokken, emotioneel, eerlijk, open en puur), mijn verhaal had gedeeld voedde mijn ijdelheid.

‘Niemand hier gelooft me’, had ik Alies laten weten. Ik had het berichtje voorzien van enkele smiley’s om mijn dolgelukkige ongeloof kracht bij te zetten.

Op zondag 7 mei stond de tijd stil.

Het eerste doelpunt had ik gemist omdat ik stond te pissen. Toen ik mijn neef hoorde vloeken, wist ik hoe laat het was. Ik negeerde de pijnscheut rondom mijn hartkamer, sloot de rits van mijn broek en probeerde zo stoïcijns mogelijk de huiskamer in te lopen.

Het volgende moment dat ik me herinner was de tweede vloek van dezelfde neef. 2-0 voor Excelsior. Ik had ook deze goal gemist omdat ik buiten op het balkon was gaan zitten met mijn vader voor wie de wedstrijdspanning te veel was geworden.

‘Jij hebt de glorietijden nog meegemaakt pa’, zei ik.

‘Ja maar we droegen hetzelfde shirt met dezelfde kleuren’, antwoordde hij even cryptisch als helder.

Ik was murw geslagen toen mijn zus zich meldde op het balkon. Ze zei niets maar hield drie vingers omhoog. Ook het derde doelpunt van Excelsior had ik gemist.

Een ambulance reed voorbij. Vanuit Varkenoord hoorden we het geluid van over het paard getild vuurwerk dat de ramen van mijn ouders deed trillen. Een oude man liet beneden zijn hond uit. De enige associatie met hoop die ik op dat moment had, was de hoop stront die de hond achteloos produceerde.

Het was windstil.

Ik dacht aan Darkness on the Edge of Town van Bruce Springsteen in de heilige overtuiging dat de Hoop zich in het zwartste stukje van onze stad had verstopt.

Uren later zaten we apathisch in onze woonkamer. We keken naar de herhaling van De Kwis waarin Paul de Leeuw een even overbodige rol speelt als de Lieve Heer tijdens een voetbalwedstrijd van Feyenoord.

Ik deelde Schoonheid van mijn Val van Alex Roeka op Facebook zonder verder commentaar omdat goede wijn nu eenmaal geen krans behoeft.

Met een loden hoofd was ik begonnen met het ontvrienden van enkele Facebook- en Twitter-‘vrienden’ die het niet konden laten om ons Feyenoorders nog eens een trap na te geven.

Een pijnlijk gebrek aan spitsvondigheid en een overdaad aan vernederingsdrang zijn kenmerkend voor voetbalhumor die (overigens wederzijds) bezondigd wordt door treiterende types die met een lach op het gezicht de slachtoffers van een verkeersongeluk filmen.

Met zulke vrienden heb je geen vijanden meer nodig.

Ik bedacht twee dingen: ik ben liever een slechte verliezer dan een slechte winnaar en in een volgend leven word ik ondernemer in blauwetegeltjeswijsheden.

Na het verwijderen van een twintigtal vriendjes, opende ik de e-mail op mijn iPhone.

‘Jongens! Ik geloof…’

‘Wat?’

‘Nou ik denk…’

‘WAT?!’

Anita zette De Kwis op pauze. De daaropvolgende stilte was ijskoud en een exacte kopie van de stilte van de huiskamer van mijn ouders eerder vandaag. Na de wedstrijd leidde ik mijn vader van het balkon naar zijn favoriete stoel en hoorde ik hoe mijn moeder patat bakte in de keuken. Iemand had de TV uitgezet. Een rode ballon was leeggelopen en hing als een gebruikte condoom aan de kast.

‘Ik geloof dat ik zojuist een mailtje heb ontvangen van Willem van Hanegem zelf…’

Ik voelde hoe het kippenvel zich over mijn lichaam uitbreidde. Het begon bij mijn onderarmen en verplaatste zich per uitgesproken woord (14 stuks) naar mijn rug, mijn testikels, mijn benen, mijn wangen, mijn buik.

‘Nee echt?’, vroegen Anita en de kinderen door elkaar heen.

Omdat ik eerst dacht aan bijzonder slechte grap van een van mijn zo-even verwijderde Facebookvriendjes, besloot ik het e-mailadres te verifiëren bij dochter Alies. Enkele ogenblikken later stuurde zij het volgende berichtje:

Vol euforisch ongeloof las ik nog maar een keer de e-mail die ik van Willem van Hanegem himself had ontvangen:

Daar zit ik. De ik die nu de gewillige tranen over zijn wangen voelt rollen. De ik die nu leest wat Willem van Hanegem ook nog eens per social media heeft gedeeld:

“Ik kom net thuis. Ben naar de wedstrijd geweest. Zag het somber in voor a.s. zondag. Ik ben Spookrijden.nu gaan lezen en het heeft me weer wat hoop gegeven. Bedankt.”

Het staat er echt. Soms is de waarheid te waar om waar te zijn, maar de Spookrijder van Rotterdam-Zuid heeft de grootste voetballer aller tijden blijkbaar Hoop gegeven. Via de magie van het woord, het toetsenbord en Feyenoord.

Tot gisteren, zondag 7 mei 2017, was zijn hoop stil en ijdel.

Maar sinds vandaag, maandag 8 mei 2017, koestert de Spookrijder weer hoop op de titel zondag 14 mei 2017 om half drie, in de Kuip:

Kromme Hoop.

Met dank aan Alies van Hanegem