Beste Jan,

Op 3 september 2018 vierde jij je 25 jarige jubileum bij Jordex. Vanuit een hotelkamer in India feliciteerde ik je per email:

“25 jaar bij Jordex. Ik zie de eerste beelden nog voor me. Ruud, Guillaume, Riccardo, Albert, Naat en Jan. Waalhaven, Rotterdam-Zuid.

Jij was medio jaren ‘90 degene die bij ons thuis internet aanlegde zodat ik thuis kon werken. Daarmee was ik één dag per week bevrijd van mijn dagelijkse Rotterdam-Eindhoven-Rotterdam rit. Op vrijdagmiddagen reed ik naar Jordex voor een biertje en om bladmuziek uit te kunnen printen die ik op internet had gevonden. Met stapels A4-tjes ging ik naar huis.

Daarenboven was jij altijd onze trouble-shooter. Bij jou vóelde je de betrokkenheid voor onze zaak. We trokken samen naar rederijen om overspannen demurrageclaims uit te onderhandelen. Jouw verontwaardiging was niet gespeeld. Jij stónd echt aan onze kant.

Bij het EK 2000 reisden we samen naar Brugge om Frankrijk-Spanje bij te wonen terwijl ik aanvankelijk door Ruud voor Nederland-Joegoslavië, in de Kuip nota bene, was uitgenodigd.  Maar het verwaande hoofd van Patrick Kluivert na een doelpunt was die dagen nauwelijks verteerbaar.

Daardoor zag ik, samen met jou, voor de eerste en enige keer Zénadine Zidane in het echt spelen, de allergrootste voetballer ooit (na de Kromme uiteraard). We zaten te midden van jouw Franse relaties die Franse vlaggetjes op hun wangen hadden geschilderd. Ze riepen boterzacht en haast smekend “Zizou…” iedere keer als Zidane de bal beroerde. In de auto naar en van Brugge spraken we alleen over muziek want je gaf geen ruk om voetbal. Jij sprak honderduit over de Formule 1 hetgeen mij dan weer niets zei.

We wisselden muziek uit. Jij Depeche Mode, ik Bruce Springsteen met Neil Young als grote gemene deler. Jij legde de schoonheid van Enjoy the Silence uit. Ik die van Thunder Road. Ergens halverwege bij Harvest Moon vonden we elkaar.

De laatste jaren waren moeilijk voor je. Vanaf de zijlijn werden wij op de hoogte gehouden door Ruud en Jeroen. We leefden intens met je mee omdat je in die 25 jaar méér bent geworden dan een medewerker van Jordex die onze belangen behartigde.

Je werd, was, bent en blijft onze vriend voor het leven. De kracht van de liefde voor al het moois om je heen zal jou sterken in de reis die je maakt. Je zúlt overwinnen.

We zijn ontzettend trots op jou en wensen jou alleen maar het aller, aller, allerbeste toe.

Een diepe omhelzing op afstand grote kale vriend, afgesloten met een buiging uit respect voor jou.

Liefs vanuit India,

Marco”

Je mailde dezelfde dag terug:

“Dank je wel Mar, moest ff traantje wegpinken. Als je terug bent nu echt eens keertje samenkomen. Is een hoop gebeurd.

Groetjes,

Jan”

Vorige week zondagochtend belde Ruud me. Huilend. ‘Jan is er niet mee Mar. Plotseling. Gisteren….’

Een paar uur later liep Ruud de Marathon. Hij passeerde ons iets na het 34 kilometerpunt. Ik liep een stuk met hem mee op. Ruud pakte mijn hand en zo liepen we samen, hand in hand, door een kolkende, zingende en schreeuwende menigte.

Ergens op de grens tussen Kralingen en Crooswijk liet ik hem alleen verdergaan. Jouw jeugdvriend, vertrouwenspersoon en werkgever werd een krom getrokken rug in de verte, opgaand in de euforische massa, met zijn eigen gedachten aan zijn vader en aan jou.

De wereld zag er in al die uitbundigheid prachtig uit en ik moest denken aan één van de mooiste zinnen uit de popgeschiedenis van de hand van Don McLean: this world was never meant for one as beautiful as you.

Ik ga je vreselijk missen, grote lieve kale vriend van me. Geniet van de stilte.

Marco