15 november 2019
We liepen langs de bouwhekken die de Notre Dame afscheidden van het publiek. Het regende. Het gaf de ooit zo fiere Notre Dame een troosteloze indruk. Alsof God Zijn volgelingen officieel de deur had gewezen.
Links van de Rue de Cloître-Notre-Dame bevond zich het mondaine Café Notre Dame. De glimmende kinderkopjes voor het lege terras werden verlicht door de botergele straatverlichting die de romantiek moest verbeelden van de tijd dat Parijs nog Parijs dacht te zijn.
Café Notre Dame deed ondertussen net alsof er nooit een brand had plaatsgevonden.
Kelners serveerden in wit overhemd met zwarte strik. In de waterkou stond een donkere kok buiten te wachten op niemand omdat niemand trek had in een crêpe suzette op een verregende vrijdagavond. Japanse toeristen passeerden in lichtblauwe J’aime Paris poncho’s. Ze maakten foto’s van de bouwstellingen.
Parijs was nog nooit zo lelijk mooi.
