16 november 2019

We naderden Station Brussel Midi. Mijn moeder glimlachte. Ze zag er moe maar mooi uit. Opgelucht vooral. ‘Ik ben een beetje nerveus’, had ze gisteravond opgebiecht toen ik haar ophaalde.

Met Parijs in het vooruitzicht straalde de dankbaarheid van haar gezicht af. Haar gezicht weerspiegelde in het raam van de trein. Brussel schoot langzaam aan ons voorbij.

Er huist geen spoortje boosheid of bitterheid in mijn moeder. Alleen liefde. En het grote gemis.
Ze gaat steeds meer op Edith Piaf lijken, die grootmoeder van onze kinderen, als een kunstwerk waar je zuinig op bent.

In het zwartwit is zij het mooist.

 

-

Privacyoverzicht

Deze site maakt gebruik van cookies, zodat wij je de best mogelijke gebruikerservaring kunnen bieden. Cookie-informatie wordt opgeslagen in je browser en voert functies uit zoals het herkennen wanneer je terugkeert naar onze site en helpt ons team om te begrijpen welke delen van de site je het meest interessant en nuttig vindt.