“Chez Jeanne, la Jeanne
On est n’importe qui, on vient n’importe quand
Et, comme par miracle, par enchantement
On fait partie de la famille
Dans son coeur, en s’poussant un peu
Reste encore une petite place…”

George Brassens – La Jeanne

Zo beeld ik mij haar in. Gezeten in haar tuin, genietend van zoemende insecten rondom de bloemenpracht die de natuur kosteloos en vrij van reclame aanbiedt. Het is hoogzomer in de spreekwoordelijke winter van haar leven.

De Lieve Heer heeft het paradox lief.

Het eerste contact met Jeanne gaat een goede dertig jaar terug. In alle eerlijkheid is dat allereerste contact een anekdote van mijn broer. Eind jaren tachtig gaf Edith een barbecue ergens in het Westland en het was mijn broer en zijn vrienden niet ontgaan dat Jeanne, de moeder van Edith, een prachtige verschijning was. Later die avond stopte Jeanne met de bediening van het tuinfeest, bedankte zij alle gasten voor de aanwezigheid en wenste zij iedereen een fijne avond. Muis (wiens echte naam Maarten luidde, zijn bijnaam had hij te danken aan de spitse vorm van zijn gezicht, zijn vlassige haar en zijn twee enorme flaporen) reageerde daar alert op: ‘Zo, ik denk ook dat ik maar eens ga’, om vervolgens te doen alsof hij Jeanne de trap op volgde. Gelach alom, de anekdote haalde de geschiedschrijving.

Jeanne was inderdaad een elegante vrouw die zich had voorgenomen in schoonheid oud te worden.

We trouwden, kregen kinderen en vierden menig verjaardagsfeestje in menige achtertuin met Jeanne als stralend middelpunt. Naarmate de bierconsumptie omhoog ging, ging het niveau van onze grappen omlaag. Jeanne en haar partner Piet konden er smakelijk om lachen. Piet, aanvankelijk wat geremd, verslikte zich regelmatig in zijn biertje en Jeanne kon zo onbedaarlijk hard lachen dat je vanzelf nóg harder ging lachen.

Die uitbundige schaterlach werd een erfstuk dat zij haar dochter had toebedeeld.

Springsteens CD met de Seeger Sessions Band deed het die jaren erg goed. Op verzoek van Jeanne zette Bruce zijn niets verbloemende Pay Me My Money Down in en prompt begon zij nog meer te stralen. Haar kleinkinderen en onze kinderen namen in toerbeurt plaats op haar schoot terwijl Jeanne met Bruce meezong…Pay me, pay me my money down.

Het waren de mei-verjaardagen van Julia, Edith’s jongste dochter (en het petekind van mijn zus en van mij), waarop de zon altijd scheen. En met de zon scheen Jeanne.

In december werd de verjaardag van Rachelle, de oudste dochter van Edith, gevierd. Om de vergankelijkheid der dingen te vieren, werd in de winter Bobby Jean gedraaid. Vanzelfsprekend werd te veel gedronken, als een voorschot op de naderende oudejaarsavond. We gingen tot het randje, keken er soms overheen, gaven toe aan de gulzigheid en hielden aan elkaar vast uit angst voor de onherroepelijkheid van de volgende dag.

En die volgende dag kwam.

Een telefoontje, een huilende Edith, de vriendengroep bijeen. Er is kanker geconstateerd bij Jeanne. Het werd ons door geen van onze ouders toegestaan om bij de pakken neer te zitten. Zij worden ziek, oud, zwak en verplichten ons dóór te gaan. Dat is het stilzwijgende verbond met die erecode als hun erfenis. En wij gaan door, altijd maar door, vanwege de ondanks-alles-chemie in de vriendengroep die ervoor waakt dat we in het vagevuur op zullen gaan.

Januari 2018.

Ik heb een tijdje geleden aan Edith gevraagd of ik het levensverhaal van Jeanne mag optekenen als eerbetoon en ter verdieping van mijn Alpe d’HuZes campagne. Jeanne stuurt mij op 21 januari 2018 een mailtje:

 Lieve Marco en familie,

Via Edith gehoord dat je mij vraagt om een verhaaltje te mogen schrijven over mij en de ziekte kanker. Deze week , na een week ziekenhuis, tijd genoeg gehad om hier over na te denken, besloten dat het goed is.

Al zijn er maar weer een paar mensen naar aanleiding van jou schrijven die een extra donatie willen doen voor verder onderzoek is winst.

Ik maak gelijk van de gelegenheid gebruik om eens tegen jullie te zeggen hoe blij ik ben met jullie en de hele vriendengroep die rondom mijn dochter en a.s. schoonzoon en kids hangen, zowat een leven lang!

Zo blij om te weten als ik er straks niet meer ben, er een vangnet is voor hun  die heel sterk en hecht  is.

Met een lieve broer en schoonzus en mijn grote lieve familie, redden ze het vast.

Ook gehoord dat jullie vader is opgenomen, wat een verdriet voor je lieve moeder en jullie om hem op zo’n manier kwijt te raken. Door de stukjes in het AD van Hugo Borst , weet ik een klein beetje wat het inhoud , zo verdrietig allemaal.

Ook jullie hebben gelukkig een hechte familieband, goud waard!

 Nu lieve mensen, we kijken uit naar de trouwerij van Edith en Eric.

We zien en spreken elkaar daar vast.

Fijne zondag en lieve groeten,
Jeanne Alsemgeest en natuurlijk ook van Piet.

Op zondag 11 februari 2018 komen wij met de vriendengroep bij elkaar op het vrijgezellenfeest voor Edith en Eric: een kookworkshop in het hartje van onze stad. Aangezien ik als OC (Overtuigd Consument) 0,00 affiniteit heb met actief koken, vraagt mijn zus of ik voor de muziek wil zorgen. “Hebbie ook wat te doen.”

Die namiddag begint met een a capella uitvoering door de vrouwen van de vriendengroep van Going To Chapel Of Love en eindigt uiteraard met een pompende uitvoering van Bobby Jean, het lied dat ons voor altijd doet herinneren aan de winterse avonden waarbij telkens weer, als in Groundhog Day, afscheid genomen wordt (“just to say I miss you baby… good luck, goodbye….Bobby Jean…”) van iets of iemand, en wij de gewoonte hebben elkaar te omhelzen alsof het de allerlaatste keer is.

Onze vriendschap houdt zich op in een magnetisch veld wiens natuurkundige wetmatigheid ons de wil oplegt.

Vijf dagen later. De huwelijksvoltrekking van Edith en Eric. We parkeren onze auto op het Noordereiland. Uit angst voor een geruïneerd kapsel stappen de dames voorzichtig uit. Toeval of niet, maar Jeanne en Piet komen tegelijkertijd aan. Jeanne straalt, vanzelfsprekend, er is voor Jeanne geen enkele reden om níet te stralen. Piet kijkt vooral bezorgd, vanzelfsprekend, er is voor Piet geen enkele reden om níet bezorgd te zijn.

We helpen Jeanne aan boord van het schip Partyboot 3 waar het huwelijk van Edith en Eric zich zal voltrekken. Een handtekening. Een toespraak. Geheven glazen. Foto’s op het achterdek tegen de verlichte skyline  van onze droomstad.

Het achterdek is Jeannes achtertuin. Haar familieleden figureren als de bloemen, planten en zoemende insecten.

Daarna wordt urenlang gedanst en gedronken. Het leven is een zevenkoppig monster dat alleen met drank en muziek bestreden kan worden. Met een schuin oog kijk ik die avond naar een trotse Jeanne, de koningin van het bal, te midden van haar zussen bij wie liefde en droefenis om voorrang strijden. Jeanne mocht haar dochter zien trouwen. Haar zussen, Edith’s tantes, strelen over haar haar en zetten een stoel dichtbij de dansvloer terwijl wij meebrullen met Spread Your Wings van Queen, Edith’s favoriete band.

Leven in zijn meest pure vorm doet pijn.

Fisherman’s Blues van The Waterboys geeft het nekschot. We staan in een grote kring. “With light in my head, and you in my arms…whoo-hoo-hoo!”, tranen van geluk, openbare dronkenschap en verdriet. Fisherman’s Blues is al decennia lang op iedere feestavond het lied dat ons tot de kern van het bestaan brengt. Elkaar vastklampen om nooit meer los te laten. Fisherman’s Blues is ons testament aan onze kinderen, “in a night that’s full of soul…”

Het is de laatste keer dat we Jeanne zien, dat weten we, dat voelen we. De beul heeft al op de deur geklopt. Wie doet open?

Jeanne blijkt te zeer verzwakt voor een Alpe d’HuZes verhaal dat te veel inspanning vergt. Ze stuurt me een kaartje met een persoonlijke dankbrief waarin ze en passant drie CD’s bestelt. Op de traditionele Alpe d’HuZes CD besluit ik het lied La Jeanne van George Brassens aan haar op te dragen. Het lied koppel ik aan Bocht 8. Op donderdag 7 juni passeer ik Bocht 8 vijf maal en vijf maal salueer ik middels een bescheiden tikje met de rechter wijsvinger op mijn zwarte wielerhelm uit eerbied voor Jeanne.

Twee weken na Alpe d’HuZes, we schrijven donderdag 21 juni, stuurt ze mij een laatste mailtje:

Lieve Marco,

Moest even weer energie verzamelen om jou te laten weten hoe ik het een en ander beleefd heb de laatste tijd.

Weer heb je je enorm ingezet voor het KWF, ondanks de privé verdrietigheden die er bij jullie speelde met je vaders ziekte.

Je vertelde het zelf al in het filmpje wat ik op Facebook zag. Zo’n bewondering dat je zoveel keer die berg op en afgereden bent!!!

Moet zeggen dat ik dit jaar wel op een ander gevoel heb meegeleefd.

Zoveel jaren dat we elkaar tegenkwamen bij Edith, zoveel verhalen, gezinnen zien opgroeien tot prachtige mensen. Kan ook niet anders met zulke ouders als voorbeeld.

En ieder jaar weer de bevlogenheid om bij te dragen aan meer geld voor Kankeronderzoek, nu weer een extra bron door een prachtige CD te maken.

Een CD waar ik ook een plaatsje kreeg.

Dat verwonderd me zo, net alsof het over een ander gaat. Nooit gedacht , dat ik, net als zoveel mensen ook in zo’n situatie zou belanden waar mensen aan me zouden denken op de Alpe d’HuZes .

Verwondering hierover.

Gelukkig is het beeld wat je van me hebt, genietend in de tuin thuis met prachtige bloemen en heel veel lieve mensen om me heen juist!!!!

 Voor jou en je gezin , familie en vrienden heel veel lieve groeten uit Bladel!

Jeanne

‘Geen verrassing he Mar?’

Zo begint Edith het telefoongesprek op zaterdag 28 juli.

Geheel tegen mijn gewoonte in besluit ik niet te vloeken. Edith spreekt rustig. Ze is opgelucht, dankbaar, verdrietig en trots. Na het telefoongesprek met Edith loop ik bedaard naar de laptop die in Huize Hendriks als jukebox dient. Het blijkt maar een klein stapje van La Jeanne naar Bobby Jean. Ik glimlach om de gedachte aan de eeuwig stralende Jeanne in iedere denkbare achtertuin.

Het wordt tijd voor een tuinfeest.

“Bij Jeanne, bij Jeanne
wie je ook bent, wanneer je ook binnenvalt
Je bent altijd welkom.
Als door een wonderlijke betovering,
Maak je deel uit van haar familie,
van haar hart
En door een beetje op te schuiven
Is er plaats voor iedereen…”

George Brassens – La Jeanne

https://youtu.be/yL70GSEJDX8

Met een diepe buiging.

***

Voor Edith die vandaag, dinsdag 19 februari 2019, 50 jaar is geworden. Haar verjaardag werd zaterdag jongstleden groots gevierd met een winterbarbecue in haar achtertuin. Piet was aanwezig. Net als de ooms en tantes van Edith.

***

Meevechten met onze strijd tegen kanker? Dat kan, middels een donatie op mijn Alpe d’HuZes Actiepagina.

Namens alle Jeannes dank voor de support!

***

FOTOGALERIJ