Sinds 2015 neemt de Stichting Rotterdam Fund Racers deel aan Alpe d’HuZes om geld in te zamelen voor het KWF. Tot en met 2023 haalde de stichting €1.401.443,00 op. In de drieluik Wraak beschrijf ik onze belevenissen van Alpe d’HuZes 2024. Deel 1 is getiteld Wraakstart.

 ***

“Naarmate we ouder worden, realiseren we ons dat wraak nog steeds de zekerste vorm van rechtvaardigheid is.”
-Henry Becque

Donderdag 6 juni 2024. Het is half drie in de nacht of in de ochtend als de wekker afgaat. Zinloos, want zoals ieder jaar heb je nauwelijks geslapen. Je staarde naar het plafond van je hotelkamer en zoals ieder jaar wilde je maar één ding: wraak.

Je stond onder de douche terwijl je vrouw je wielerkleding op bed uiteenlegde. In de kamer was het broeierig warm. Alles irriteerde, kriebelde, jeukte. Ritsen weigerden dienst, de klep van je petje zat scheef, je pulkte aan de hiel van je nieuwe sokken, een haakje van je nagel bleef hangen aan een van de gaatjes van je zweetshirt. Het kippenvel dat dit opleverde ging door merg en been en verhoogde je irritatie.

Je werd die nacht, of die vroege ochtend zo u wilt, op de been gehouden door slechts één ding: wraak.

Ook het ontbijt was een herhaling van zetten. Platgeslagen gesprekken met gespannen lotgenoten over het gebrek aan slaap, de te warme kamers (de te warme  dekbedden vooral) en de krankzinnigheid van het tijdstip. Je at je gebruikelijke mengelmoes van yoghurt en kwark met veel ondefinieerbaar strooigoed (cornflakes, muesli, cruesli, granola, havermout), de honing plakte aan je vingers en je dronk te veel koffie ter stimulering van de stoelgang.

“Mogge.”

“Mogge.”

“Mogge.”

“Wat heb jij nou aan? Ga je langlaufen op IJsland?”

“Doe jij drie of vier lagen aan?”

“Ik moet schijten, Aniet waar is de sleutel?”

De overheerlijke voorzienigheid van God de Almachtige die ervoor zorgde dat je nu op het toilet zat, starende naar je koersbroek die je tot aan je enkels had opgerold. In voorgaande edities kwam het voor dat je koffie-yoghurt-kwark- cornflakes-muesli-cruesli-granola-havermout-honing-mix pas later zijn uitwerking had. Zo ongeveer tussen bocht 7 en bocht 6 en je wit wegtrok van de aandrang, in de wetenschap dat je pas over een goede drie kwartier kon poepen. Vandaar dit toiletgebed:

“Dank lieve Heer, dank”, mompelde je met gevouwen handen, “geen Tom Dumoulintje op de Alpe deze ochtend.” Daarna bad je om hulp in jouw missie van vandaag: wraak.

Naarmate we ouder worden, realiseren we ons dat wraak nog steeds de zekerste vorm van rechtvaardigheid is, aldus de Franse toneelschrijver Henry Becque. Natuurlijk heeft hij gelijk. Met iedere pedaalslag trappen we kanker de wereld uit. Millimeter voor millimeter. Wij geloven in onze missie die, linksom of rechtsom, gestoeld is op wraak.

Terwijl jullie je in de garage gereedmaakten voor de nachtelijke afdaling dacht je aan je gesprek met Haagsche Willem die, tot gistermiddag, een grote onbekende voor je was. De krankzinnig fit uitziende Haagsche Willem deed zijn verhaal op het buitenterras van het hotel. Zo’n gesprek waarvan je meteen voelt: die vent deugt, zelfs in díe mate dat je hem aan het eind van het gesprek de geuzennaam “Haagsche Teringlijer” toebedeelde, hetgeen Willem beloonde met een natte zoen op je linkerwang. Enfin, de ultrasporter Haagsche Willem werd in januari van dit jaar nog geveld door een acute (en volstrekt onverklaarbare) hartstilstand die resulteerde in een coma van drie dagen. Lang verhaal kort, hier was Haagsche Willem dus op de Alpe, op uitnodiging van zijn kameraad Michel, met één missie: wraak.

Het is nu iets over vieren en je daalt met je vrienden de Alpe af. Het vlugge afscheid nemen zo-even van de echtgenotes. De zoenen, de knuffels, de kijkalsjeblieftuits. Op de Alpe kan de liefde worden bedreven zonder de liefde te bedrijven. Fietsvrienden worden vrienden voor het leven. Fietsvrienden zíjn vrienden voor het leven. Kijk maar eens hoe jullie hier achter elkaar gebroederlijk de Alpe afdalen. Vertrouwen is het toverwoord en ons bindmiddel. Meesterdaler Arjan gaat jullie voor. Zelfs hij past zijn snelheid aan. Hij daalt met de waardigheid van een wegkapitein. Je kunt wel janken, zo houd je van je fietsvrienden in het heilige van het hier en het nu. Er zit een vloek vast. Ergens in je droge huig. Jullie wraakmissie zal geen genade kennen.

“Tegen!”

“Auto!”

“Tegen!”

Tientallen, honderden, duizenden kaarsjes in de bochten. De vroege vrijwilligers staan al klaar. Ze blazen op hun scheidsrechtersfluitjes en zwaaien met rode vlaggen.

”Rechts houden!”

Iedere rode vlag doet iedere rechtgeaarde Rotterdammer denken aan Waardenberg en De Jong.

“Ed… ik sta bij de Rode Vlag en ik ben klaar!”

“JA WIJ KUNNEN JOU PRIMA VERSTAAN KOOS! HET VERZOEK IS OF JE BIJ DE RODE VLAG WILT GAAN STAAN! DUS DE RODE VLAG!”

Er wordt voor jullie geapplaudisseerd. Nu al. Door al die onbekende helden die hier de hele godganse dag de duizenden deelnemers bijstaan.

“Jullie zijn helden!”, roepen de vrijwilligers jullie toe.

“Wat je zegt ben je zellef!”, roep je terug.

Een brok. Nu al. Te vroeg. Tering zooi. Wraak verdraagt geen tranen, geen brokken in kelen, geen lamgelegde tongen. Wraak begint bij woede, dat beweerde je zelf nog ten overstaan van 150 man bij het Charity Dinner in Berkel of Rodenrijs (die twee haal je altijd door elkaar). Het had net zo goed Boskoop, Bergschenhoek of Bleiswijk kunnen zijn. Hoe het ook zij, er zijn teveel B’s in ons fietsgebied. Zelfs Bergambacht en Barendrecht doen er vrolijk aan mee, om nog maar te zwijgen over Brielle, Biert en Bernisse als er een westenwind staat en je de heerlijke wind in je rug wilt voelen als je terug naar Rotterdam-Oost fietst en de lucht stinkt naar die merkwaardige mélange van benzine uit de Botlek en bloemkool van het boerenland, om toch maar in de sfeer van de B’s te blijven.

Speaking of which, je staat nu hartje Bourg-d’Oisans, in de Chemin du Paradis om precies te zijn.

“Hou jij mijn fiets effe vast. Ik moet pissen.”

Gegrinnik. Je schudt de laatste druppels uit je verschrompelde leuter die griep lijkt te hebben. De zoveelste foto van de pissende Spookrijder wordt gemaakt. Je ziet hem later terug en steeds weer valt het op hoezeer je op je vader lijkt. De stand van je nek, je schouders, de stijve rug en de iets naar buiten gedraaide (net geen flap-)oren.

Alle grappen ten spijt, je lacht mee, uiteraard, wat is er leuker dan een zeikende Spookrijder of een Bert die zich te vroeg ontdoet van zijn windstoppertje en vanwege de disbalans haast omlazert, of een Arjan die als een maniak gilt “JAAAAAAAAA RRRRRROTTTERDAM FUND RRRRACERSSSSS  LAAT JE HOOOOOOOORRREEEEEE!!”

Je was zojuist, dus op de Chemin du Paradis, nog in gesprek met Dennis, de levende legende die van geboorte Dennis Woudensteijn heette, maar die zo’n Excelsiorfan bleek dat hij zijn naam op 1 mei 2017 liet omdopen tot Dennis de Roo, naar de naam van het stadion van Excelsior. Dit nieuws werd pas gisteren, tijdens de shirtpresentatie, kenbaar gemaakt. Dennis leek er zelf ook door verrast.

Het was diezelfde Dennis die zojuist, dus op de Chemin du Paradis, in stenostijl zijn ziektebeeld met je deelde.

“17 september 2020. Amphia Ziekenhuis. Breda. Asbestkanker. Terminale vorm. Mesothelioom in buikvlies. Drie duidelijk zichtbare tumoren. Twee ontdekt door anemie. Bloed in ontlasting. Tumorhaarden na HIPEC operatie. Levensprognose 6 maanden tot 1 jaar. Geen toekomst. Onlangs scan. Erasmus MC Rotterdam. Een Photon Counting Computed Tomography (PCCT). Scherpere versie van CT-scan. Tevens bloedonderzoek.”

Nu stond Dennis hier, in de Chemis de Paradis in Bourg-d’Oisans, te praten met de Spookrijder die godnondeju alweer moest pissen. Het was donderdag 6 juni 2024, de klok sloeg bijna vijf uur.

Dennis, overigens de kalmte zelve, had gezegd nu schoon te zijn. Hij wilde blijven leven, dat stond nu op zijn agenda, in hoofdletters, dik onderstreept, cursief ook, hij onderging zijn voorlopig laatste immuuntherapie in het Erasmus MC, hij bleef er iedere drie maanden onder controle, hij wilde perse gezond leven, sporten en alles eraan doen om de kanker niet terug te laten keren. Die kans was en bleef aanwezig, zei Dennis, omdat de asbestvezels nog altijd ergens in zijn buik aanwezig zijn.

“ZES… VIJF… VIER… DRIE… TWEE… EEN! ”

Het was Guy Verney, monsieur le Maire van Bourd d’Oisans, die jullie wegschoot. Zijn iets te lange speech ontroerde je al was er geen woord van te staan door Arjans chauvinistische oproep onze Rotterdamse kleuren te bekennen. Maar het was de ronde Franse klanktoon die je naar de keel greept.Je houdt zoveel van je moederland dat je er scheel van kijkt.

Die stem van monsieur le Maire die tegen de bruinbege muren echode van de panden van Bourg-d’Oisan. De stem van monsieur le Maire die over onze helmen golfde en in het luchtledige vervloog om er een schone dood te sterven. Die stem van monsieur le Maire die je doet verlangen naar een overheerlijke Lalande de Pommerol 2019, een saucisson sec, muziek van Georges Brassens en een bundel van Arthur Rimbaud binnen handbereik. Niet omdat je erg veel van zijn poëzie begrijpt, maar geen ander citaat dan zijn legendarische je est un autre slaat zó letterlijk op jou. Tatoeagewaardig, laten we het daarop houden. Wilde filosofische gedachten die als vleermuizen door je hersenpan vlogen, die allerlaatste seconde vlak voor de start van Alpe d’HuZes 2024, die allerlaatste seconde die ieder jaar weer voelde als een eeuwigheid.

Applaus, kou, spanning, ballen in de buik, nerveus gegrinnik en een kloppend hart dat eindelijk thuisgeeft. Het verlangen naar de Alpe, naar de witte vlokken speeksel, de zwarte sneeuw, knarsend rubber op brokkelig asfalt, zingende kettingen, op zoek naar de hogere machten die ons vandaag zullen moeten bijstaan in het nastreven van ons doel: wraak!

Het levensverhaal van Dennis resoneerde. De brulboeistem van Arjan resoneerde. Je durfde Mark de Knuffelbeer niet aan te kijken, omdat de tranen op dat moment te hoog zaten. Ed de Sloper gaf je een tikje op je rug (of andersom).

En dan volgt het bekende recept. Vanaf nu verman je jezelf. Vanaf nu sta je geen enkele emotie meer toe. Vanaf nu de volledige focus. Vanaf nu vloek jij jezelf tot op het bot af. Harder dan hard ben je voor jezelf. Vanaf nu zul je iedere vorm van pijn of vermoeidheid ontkennen.

Vanaf nu dacht jij aan jouw tante Ineke en je dacht nog maar één ding… wraak!

FOTO- EN FILMGALERIJ

Foto’s uit eigen collectie van de Rotterdam Fund Racers en enkele van de Alpe d’HuZesfotografen

Herlees / herbeluister hier S1A1 Mooie Mensen

Herlees / herbeluister hier S1A2 Glimlachen

Herlees / herbeluister hier S1A3 Wij Zijn Eén

Herlees / herbeluister hier S1A4 Je Hebt een Vriend

Herlees / herbeluister hier S1A5 Verander de Wereld

Herlees / herbeluister hier S1A6 Land van Hoop en Dromen

Herlees / herbeluister hier S1A7 Zingen in de Storm

Lees ook het verhaal Alpe d’HuZes: De Wereld op zijn Best