Alpe d’HuZes 2024: 2/3 Wraaktocht

 

Sinds 2015 neemt de Stichting Rotterdam Fund Racers deel aan Alpe d’HuZes om geld in te zamelen voor het KWF. Tot en met 2023 haalde de stichting €1.401.443,00 op. In de drieluik Wraak beschrijf ik onze belevenissen van Alpe d’HuZes 2024. Deel 2 is getiteld Wraaktocht.

 

 ***

 

“Naarmate we ouder worden, realiseren we ons dat wraak nog steeds de zekerste vorm van rechtvaardigheid is.”
-Henry Becque

 

 

Donderdag 6 juni 2024. Het is net iets over vijven in de vroege ochtend en daar fiets je. De ochtendkou is ingeruild voor de dauw die aan de wanden van de Alpe kleeft.

De tocht naar bocht 21 voelt als een warme deken na de vrieskist van de Chemin du Paradis in Bourg-d’Oisans. Niemand zegt iets terwijl je toch woorden hoort. Flarden van zinnen en luidkeelse grappen, voornamelijk van Brabantse makelij, gevoed door nervositeit. Je bent onderdeel van een mierenleger dat zich kruipend een weg naar boven baant, op zoek naar verlossing op de top van Alpe d’Huez. Verlossing die luistert naar de naam wraak.

Niemand zingt terwijl je toch muziek hoort. Het is de muziek die je fiets maakt en Friedrich Nietzsche zei al dat het leven zonder muziek een vergissing zou zijn. Een grotere waarheid bestaat er niet. Je fiets is een minionderdeel van de colonne fietsen die, alle tezamen, een symfonieorkest vormt. Alles harmoniseert op Alpe d’Huez waar jullie aanstonds de bevrijding van bocht 16 gaan ervaren. Even onder de tien procent klimmen, even verlichting. Een eerste slok uit je bidon ijswater en je weet: je moet zo meteen weer pissen.

Een tikje op je kont.

Ed de Sloper.

“Hey.”

“Hey.”

Het zadel schakelt het spraakvermogen uit. Op de fiets zingen we het geen woorden maar daden zonder te zingen. Ook Ed neemt wraak vandaag. Wraak ter ere van zijn wijlen vriend Remco (die foto achterop de motor, Alpe d’HuZes 2018, die lach, het onrecht), wraak ter ere van zijn schoonzus Anke bij wie kanker enkele keren op de voordeur klopte, en wraak ter ere van al die onbekende patiënten want bij Ed de Sloper staat PAS OP, GEVAAR VOOR EMPATHIE! op zijn voorhoofd getatoeëerd. Niemand die het ziet, iedereen die het weet.

Jullie zijn boven en hebben geen woord gewisseld. Niet één. In restaurant La Lanterne zagen jullie de echtgenotes. Bezorgde wenkbrauwen, een kus, een nat zweetshirt, een kruis dat plakt, een snelle plas, de vroege tabakslucht van Jean Philippe van La Lanterne die je omhelst en je bon courage wenst, wederom een kus, jouw zwijgzaamheid die (deels terecht) als boosheid wordt uitgelegd, omdat je uit bent op maar één ding: wraak.

De tweede beklimming.

De kont van Ed is een kunstwerk. Je bedacht het nog als soort van grap bij het Charity Dinner, maar er zijn momenten dat grappen, als kunstvorm, realiteit worden. Precies zoals het gebeurde in het korte verhaal Vrouwsportret van Maarten Biesheuvel waarin een kluizenaar vanuit zijn fantasie een vrouw schildert die uiteindelijk tot leven komt. Of laten we ons vasthouden aan de wijsheid van Pablo Picasso die claimde dat alles wat je fantaseert echt is: over rake waarheden gesproken. Die kont van Ed is op de Alpe zo echt als ie maar zijn kan.

En over kunstwerken gesproken, daar in verte rijdt Thomas. Stoempend, duwend, spugend. Thomas is in het publieke leven volledig in balans; zijn wilde Status Quoharen uit de jarenzeventig ruilde hij in voor korte stekels, een kek brilletje en een succesvolle carrière bij de bank. Thomas op de fiets (lees: op de Alpe) doet denken aan een asymmetrisch kunstwerk van dezelfde Picasso. Je zou schilder Simon volgend jaar moeten vragen een op de fiets lijdende Thomas te schilderen voor de veiling. Thomas rijdt hier met slechts één gedachte in het hier en nu: wraak ter ere van zijn vrouw Karin. Zijn bijnaam luidt sinds vandaag Gelovige Thomas, omdat hij gelooft in de kracht van de wraak in de meest pure vorm.

Het leven is even magnifiek als meedogenloos als je met Gelovige Thomas en Ed de Sloper in je kielzog bocht 10 passeert waar een foto van Lisette, de moeder van Niels, hangt. Als een kunstwerk. Zij werd nog expliciet herdacht tijdens het Charity Dinner in Berkel of Rodenrijs. Haar echtgenoot Aad, voor een moment geknakt, precies zoals Thomas en zoon Lucas gisteravond hun hoofd bogen bij de kaarsenceremonie. Lisettes zoon Niels passeert bocht 10. Zwijgend in een gepantserd harnas van vlees, bloed, speeksel en wielersnot. Lisette heeft niets of niemand iets misdaan. Er wordt gekauwd op de waaromvraag… we kauwen, pruimen, bijten, knagen, proberen het weg te krijgen maar spuigen het weer uit… sommige vragen verdragen immers geen antwoord, zoals sommige antwoorden geen vraag kennen.

“Kanker is groter dan mijn moeder”, zei Niels gisteren nog, “daarom doe ik dit jaar voor een tweede keer mee.”

 

 

Gelovige Thomas kiest jullie wiel, met Ed de Sloper achter je, naast je, voor je. Gelovige Thomas grijnst nu. Als een piraat met een verrekijker op de boeg van een schip, zo eentje die zijn doel weet. De zon beschijnt de met sneeuw bedekte toppen van het omliggende  gebergte. Het is nog akelig vroeg. Jullie zijn onderweg naar bocht 3. Geluid van laag gehijg, komend vanuit de ongefilterde huig, en koeienbellen. Jullie wraak is even zoet als de chocolade van Milka in wiens reclamedecor jullie momenteel fietsen.

In de verte de eerste klanken van DJ Dominic, de vervanger van DJ Jorrit. Het Rotterdamse accent maakt plaats voor de Brabantse variant, maar de kern van onze missie blijft in tact. En weer zo’n moment waarin alles ineens klopt. Zomaar. Haast onwillekeurig. Je passeert La Lanterne voor een tweede keer. Daar staat je vrouw. Het doel van alles. De rots in jouw branding, de heipalen die jouw leven mogelijk maken. Ze zwaait en/of filmt je. Misschien wel tegelijk. En ze heeft gelijk, want haar man passeerde zo-even aan de zijde van twee fietsende kunstwerken.

 

 

Je bent weer beneden op de rotonde waar de D1091 en de D211 elkaar strelend omarmen. Drukte, vrijwilligers met bouillon, stukjes komkommer en dat ene plakje ontbijtboek dat een beklimming lang aan je voortanden zal blijven plakken. Een tik op je schouder. Het is Arie-Willem van Bike Totaal Stout Fietsen. Hij schonk je jaren geleden een fietspomp, de allereerste die ook daadwerkelijk werkte. Sindsdien kon je eindelijk afstand doen van de achttien pompen waaraan je je geld had besteed (te veel soorten ventieltjes, te veel soorten pompkoppen en opzetstukken, terwijl jij gewoon een pomp zocht waarmee je de banden van je racefiets kon oppompen) en sindsdien mocht je Arie-Willem Vriend Voor Het Leven noemen, want je kon wel janken toen je voor de eerste keer je band gewoon hard zag worden terwijl je pompte hetgeen alle vorige achttien pompen weigerden te doen. De sensatie was zo groot, zo levensecht, dat niet alleen je band hard werd.

Affijn, díezelfde Arie-Willem klopte nu dus op je schouders. Hij vroeg niet hoe het ging, hoe de beentjes voelden, of je er zin in had, maar begon een treurzang vol vrolijk onbegrip over de soort klachten die Bike Totaal tot dusver te verwerken had gekregen. Ed de Sloper nam het gesprek over, want jij kon de stupiditeit van een gemiddeld technisch mankement niet goed inschatten (onhandiger en a-techischer dan jij bestaat immers niet). Geen grotere eenzaamheid dan te midden van een groep mannen te zijn die de techniek van alledag bespreken. Het onbegrepen gezicht van de buurman die vlak voor vertrek naar de Alpe nog vroeg naar het aantal cilinders, kleppen, PK’s, het maximale vermogen, het verbruik, de maximale koppel van je auto en op iedere vraag “geen idee” te moeten antwoorden, waarna ons gesprek in de lift strandde waar je de zichtbaar verontwaardigde buurman eenzijdig gedag zei (hij zei niets terug in de volle overtuiging dat je hem in de maling had genomen).

En daar vertrokken jullie weer, vol hunkerende gedachten naar de top (“dat kan sneller, dat kan véél sneller”), maar de cruise control stond aan. De beheersing over je fiets, je hartslag en je wattages was griezelig. Met een hartslag onder de 140 noemde je jezelf zelfs klinisch dood, maar híervoor had je dan ook deze editie weer tot in het absurde getraind met slechts één doel voor ogen: wraak.

Speaking of which, gisteren werd op jóu nog wraak genomen. Bij de teampresentatie probeerde je jezelf nog weg te moffelen, maar Smillie en Mark de Knuffelbeer grepen in. Dit was immers jouw tiende deelname en dus vond men het nodig om jou in het zonnetje te zetten. Je toewijding werd benoemd, het geld dat je in tien jaar tijd had opgehaald (een dikke ton), je rol als ambassadeur van de Stichting Rotterdam Fund Racers, je maniakale manier van trainen. En je schoot vol. Daar stond je. Moederziel alleen. Zo voelde zowat iedereen zich die jíj al die jaren naar voren had geroepen. Met je dan weer diepliggende en dan weer aanstootgevende vragen. Dit was jouw verdiende loon. Kijk hem spartelen, die Spookrijder, daar in zijn nakie op het bordes van het hotel. Hoor hem stotteren. Hoor hem happen naar adem. Kijk hem toch zwemmen zonder bandjes.

Dit was de ultieme wraak van je fietsvrienden.

Je fietst. Tussen bocht 7 en bocht 6 verlaat Ed de Sloper jouw wiel of jij de zijne. Who cares. En je bent alleen. Moederziel alleen. Maar dat maakt voor de missie niets uit. Je bent samen alleen en alleen samen. Gebruikelijke taferelen. Tussen al die duizenden fietsers en wandelaars ga jij op zoek naar het klimmende en dalende groenwit van de Rotterdam Fund Racerstenues. Je hebt behoefte aan saamhorigheid, aan eenheid, aan vloeken, aan samen dansen op de fiets. Omhoog en omlaag. Jouw naam echoënd tegen de rotswanden, hun namen rollend over het glimmende asfalt dat bezaaid ligt met herinneringen, ambities, beloftes en asgrauw verdriet. Foto’s van overleden mensen in de kommen van de bochten. Metershoog. Metersbreed. Knuffelbeesten op helmen. Geplastificeerde foto’s op gekromde fietsruggen. Gezwaai naar DJ’s. Een stukkie komkommer. En daar! Groenwit! Roepen nu! Schreeuwen! Laat je longen achter in je keel zien!

“ERWIN!”

“WES!”

“FEDORRRRRRRRR!”

“RONNIE!”

“SEBAS!”

“BRAMMETJEEEEEE!”

Je noemt Ron (die daalt) een held. Eus (die jou inhaalt) noemt jou een held. Je vindt Luc een held (maar je zwijgt). Henny vindt jou een held (maar hij zwijgt). Haagsche Willem haalt je in. Vraagt “Blèf je wel un beitsje genietûh, jongûh?”. Je haalt Ron in. Hij vraagt bij het voorbijgaan of je gelukkig bent. Om te zoenen, zulke fietsvrienden. Jullie noemen elkaar helden. Helden voor één dag weliswaar, precies zoals Bowie het ooit bezong, maar toch. Helden zijn nodig om het leven een zinvolle inhoud te geven en om die reden hebben wij, de Rotterdam Fund Racers, elkáár nodig. Hand in hand vastberaden. Twee randvoorwaarden: geloof in heldendom, geloof in de kracht van de wraak.

Je bent bijna voor de derde keer boven met La Lanterne in zicht. Een voor een rollen jullie voorbij. Zwevend op de melodielijnen van je ketting, dansend op het ritme dat de Lieve Heer van boven aangeeft. Is het God de Almachtige of is het DJ Dominic? Wat is het verschil? Alle inspiratie komt van boven en DJ Dominic bevindt zich boven ons, tussen bocht 1 en het skidorp Alpe d’Huez. Daar hoor je al zijn goddellijke zachte G die jou een harde L bezorgt.

DJ Dominic draait The Rising van Bruce voor je. Come on up for the rising… come on up, lay your hands in mine… Dit is de herrijzenis, de wederopstanding, de wedergeboorte op muziek. Geen Alpe d’HuZestraining volbreng je zónder The Rising en dat sinds 2013. Dieper, rauwer. Zoals je een schroef in hout draait en hoe je de splinters bewaart voor later. Nu goed blijven Hendriks. Denk aan de erecode. Geen greintje emotie sta je jezelf toe. Geen sentimenteel gezeik. Denk aan de medemens voor wie je je nu inzet. May their precious blood forever bind me, Lord as I stand before your fiery light. En dan massaal het Li,li, li,li,li,li, li,li,li. Laat heel de Alpe het meezingen! Nu! Het lachende gezicht van masseur Giovanni die je drie dagen lang pijn heeft gedaan met dezelfde handen die je nu verwelkomen om bij het passeren een highfive te maken.

Wat had je hem ooit misdaan dat hij je zo’n pijn deed?

“Ik heb tien massagebeurten nodig om al jouw knopen en melkzuur uit je dijen te krijgen”, zei hij gisteren zorgwekkend in zijn charmante Nederlands-Italiaanse accent, terwijl Gio die tien beurten in één massagebeurt leek te willen proppen. Tranen in je ogen van de pijn, met hier en daar een kreetje om genade. Zijn duimen drukten de lactaten naar één centraal punt op je dijen wat enig traanvocht opleverde. Zijn collega’s Ingrid en Josien konden hun lol niet op. Daar lag die praatjesmaker die zijn tong lam zag worden gelegd door de handen van de Italiaanse master himself. “Voelen mijn dijspieren wel goed Gio?”, vroeg je hem onzeker. “Op zich wel”, antwoordde hij met een cryptische lach. Het was de lach van de wraak.

 

 

Tijdens je vierde klim ben je alleen. Helemaal alleen. De hitte is weg. Plotsklaps. Het regent. Pijpenstelen. Tussen bocht 7 en bocht 6 vraag je een koppel op leeftijd om hulp bij het aandoen van je windstoppertje. “Het lukt me niet mevrouw”. De compleet verregende man geeft je een duwtje. Daar ga je weer. Eerst wankelend, maar dan duw je je rechterschoen vast in de pedalen en ben je weer weg. Het regent niet, het giet. Horizontaal. Horden fietsers en wandelaars schuilen onder gebouwtjes, bushaltes, parasols en diagonaal staande partytenten. Paraplu’s klappen naar boven uiteen. Slagregens houden huis op je huid. Je weigert te stoppen. Wraak doet niet aan goed of slecht weer, zoals kanker dat ook niet doet. Alsof een kankerpatiënt bij mooi strandweer even een weekendje niet aan kanker doet. Nee. Jij weigerde een Humberto Tan te zijn.

“Ja hallo met het Rode Kruis spreekt u.”

“Ja hallo, Humberto Tan hier. Zeg eens, ik kan dit weekend helaas niet leven als vluchteling, want ik ben een beetje ziekjes. Graag ben ik een andere keer vluchteling, na een weekje Ibiza moet ik me een stuk beter voelen.”

Het krantenartikel prijkte jarenlang op de kastenwand op kantoor, ter ultieme bevestiging van de Hilversumse hypocrisie. Te ziek om voor vluchteling te spelen, te ziek voor woorden.

 

 

Kanker en wraak halen hun neus op voor zon- of feestdagen, voor leeftijden, voor geslacht, voor religie, voor goed of slecht weer, laat staan voor stijgingspercentages. En dus fiets je door en gaat het van vijf naar zes naar acht naar negen procent. Je bent de tel kwijt, maar tellen is een spel voor de gemakkelijke eendimensionaal denkende medemens die waarheid haalt uit rekenmachientjes. Tellen is volksport nummer één. Bocht 18, klim 2. Bocht 2, daling 1. Bocht 6, klim 1. Bocht 3, daling 2. Bocht 15, klim 3. Bocht 9, daling 3. Bocht 5, klim 4.

Bocht 5, klim 4! De Brabantse DJ die al jarenlang dienst doet in bocht 5 draait in het hier en nu Les Lacs du Connemara van Michel Sardou (sidenote: het zou het enige niet-Nederlandstalige nummer zijn dat je tijdens de Alpe d’HuZes 2024 editie zou horen). Drie onmiddellijke associaties binnen een tijdsbestek van 6 seconden:

Associatie 1:

Het beeld van je kleinzoon. Hij loopt op zijn stoere Dinoschoenen en houdt in zijn knuisjes zijn kinderboekje Mon Premier Sardou vast. Onder de tekst (On y vit encore au temps des Gaëls et de Cromwell…) de button waarop hij constant drukt. Zijn rechterhandje gaat omhoog en hij veert door zijn knietjes op de overbekende doedelzakmelodie van Les Lacs du Connemara. En weer en weer en weer. Ondertussen krijgt hij een hapje brood.

Associatie 2:

The Rising van Springsteen klinkt, alleen in jouw hoofd, dóór Sardou heen. Als een bulldozer. There’s holy pictures of our children, dancin’ in a sky filled with light.

Associatie 3:

Je finish jaren geleden. Was het 2015? 2016? Honderden mensen langs de kant die met AZ-klappers op de melodie van Les Lacs du Connemara klapten en joelden (de DJ aan de finish: “EN DAAR GAAT IE MENSEN, DOE DIE HANDJES MAAR DE LUCHT IN! EN ZING MEE LA LA LA LA LA, LA LA LA LALA …”).

Alles komt tezamen in bocht 5, klim 4. Het is herrie in je schedel. Les Lacs du Connemara. The Rising. Kleinzoon. Kinderen. Wraak. Les Lacs du Connemara. The Rising. Kleinzoon. Kinderen. Wraak. Les Lacs du Connemara. The Rising. Kleinzoon. Kinderen. Wraak.

 

(Ping. Je WhatsApp gisteravond. Filmpje komt binnen. Een fietsende moeder filmt haar fietsende dochter. Sinds 6½  jaar delen we veel met elkaar. Je staart naar fietsend onrecht en vermenigvuldigt u dat met de factor 10. Het meisje draagt een spijkerjasje. Haar prachtige zwarte prinsessenkrullen -zij is een kruising van Assepoester en Sneeuwwitje- hangen deels over haar paars-gele rugzak. “Hoi Marco. Jij fietst nu op de berg en heel veel succes. Doooeeeiii!”)

 

De zes seconden van bocht 5, klim 4 duren een mensenleven. De regen houdt huis, de wind blaast het spuug uit je verhemelte, vrijwilligers zijn solidair met de plukjes deelnemers die weigeren te schuilen, en staan jullie zeiknat, ijskoud en hartverwarmend aan te moedigen.

Doorweekte komkommers. Verwaterde tumtums. Tenen als ijspegels (kan je je grote teen nog bewegen?). De brede kom van bocht 1. Geen tijd voor kippenvel. Door moet je. Altijd door. Je niest. Een flodder snot op je handschoentje. Afvegen op je broek. La Lanterne. Rode kou-neuzen. Opgetrokken schouders. Regenjacks. Aanmoedigingen. Nog net zie je het glimlachende en bemoedigende gezicht van chef de mission Heidi, fatsoenlijk, lief en waardig als altijd. Je moraal is opperbest. Je kunt nog veel meer aan. Je hebt nog over. Ruimschoots. Pijn is tijdelijk, vermoeidheid is eindig.

Bocht naar links. Viaduct. Licht omhoog. Bocht naar rechts. Alpe d’Huez is een afschuwelijk lelijk dorp. Koud. Verlaten. Maar daar is de finish. In de verte. Met al die mensen die de regen en kou trotseren. Daar staan ze. Je hoort ze. Je voelt ze. Voor de vierde keer ben je boven. Pijn in je reet, verkleumd, rillend nu want het gaat een beetje omlaag. Blijf gefocust. De missie is nog niet compleet. Beetje bij beetje krijgt de realiteit vat op je. De realiteit, ontnuchterend als altijd. De realiteit die je iedere keer weer een rechtse directe gaf als je hem niet had verwacht. De realiteit die je eigenhandig een kopje kleiner zou willen maken, in de wetenschap dat de realiteit altijd en overal sterker is dan de fantasie.

“ONS DRINGENDE ADVIES IS OM NIET MEER TE DALEN! HET DRINGENDE ADVIES IS OM NIET MEER TE DALEN!”

Om het advies kracht bij te zetten houdt een vrijwilligster je na de finish aan je rechterarm vast.

‘Heeft u het gehoord mijnheer?’

‘Ja’, stamel je.

Gedesoriënteerd en gedesillusioneerd maak je het rondje over de kletsnatte straten van het grauwgrijze skidorp Alpe d’Huez. La Lanterne. Daar staat Anita. Ze neemt je fiets in ontvangst. Ze filmt je. Een korte videoboodschap voor de familie. De woorden komen er met horten en stoten uit. Je missie ter ere van je tante is mislukt. Je hebt gefaald. Je hebt de zes keer niet gehaald. Al je trainingsuren ten spijt. Je gore luidkeelse boeren op de binnenfiets. Trainen tegen het kotsen aan. Omhoog die hartslag. Op zoek naar het randje. En er overheen. Toe maar. De liters zweet die Anita met een zeem absorbeerde terwijl jij douchte. Het was voor niets. Door iets lulligs als het weer. Gerrit Hiemstra. Piet Paulusma. Erwin Kroll. Helga van Leur. Ed Aldus. Marco Verhoef. En godbetert Peter Kuipers Munneke in wiens inspiratieloze hoofd al jouw teleurstellingen verborgen liggen.

Ondertussen heeft jouw tante Ineke in Voorburg wel wat anders aan haar hoofd dan één, vier of Zes beklimmingen. De wraakmissie van haar neef is er eentje van de lange adem, maar dat besef dringt nog niet door in het hier en nu van Alpe d’HuZes. Hij wilde uit pure wraak de Heilige Zes halen. Ter ere van haar. Alles onder de Zes was een mislukking.

Daar zit hij. Daar. Op de benedenverdieping van La Lanterne, vlak naast het toilet. Met een Feyenoordhanddoek over zijn hoofd. Huilend. Vloekend. En de tranen die maar niet willen stoppen. De dijk is gebroken. Je denkt aan de sneeuwmuren van de Galibier waartussen jullie maandag jongstleden nog fietsten. Ook daar was je alleen. En nu stroomt de gesmolten sneeuw in de vorm van tranen naar buiten. Hikkend, stotend, duwend, bijna kotsend. Jouw leed, zijn leed, haar leed, hun leed is ons leed.

De wraaktocht kende een wreed einde.

 

FOTO- EN FILMGALERIJ

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

\

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Herlees / herbeluister hier S1A1 Mooie Mensen

Herlees / herbeluister hier S1A2 Glimlachen

Herlees / herbeluister hier S1A3 Wij Zijn Eén

Herlees / herbeluister hier S1A4 Je Hebt een Vriend

Herlees / herbeluister hier S1A5 Verander de Wereld

Herlees / herbeluister hier S1A6 Land van Hoop en Dromen

Herlees / herbeluister hier S1A7 Zingen in de Storm

 

Lees ook het verhaal Alpe d’HuZes: De Wereld op zijn Best

Lees ook deel 1 van de drieluik Wraak: Alpe d’HuZes 2024 1/3 Wraakstart

Lees ook deel 3 van de drieluik Wraak: Alpe d’HuZes 2024: 3/3 Wraakfeest