Overpeinzingen tijdens een geestverruimende trainingsrit waarin de Briejenoort twintig keer beklommen werd.

Klim 1 (van Noord naar Zuid)

Lekker naar boven. Op souplesse. Laat hem maar gaan. Die uitslover. Met zijn zwarte Castelli wielershirt. En –broek. Duur spul. Goede fietser. Gaat veel te hard.

Klim 2 (van Zuid naar Noord)

Hij gaat lekker. Althans, dat maak ik mezelf wijs. De realiteit weet natuurlijk wel beter. Het gaat gewoon kut. En die lul in die Castelli outfit draaide óók om beneden. Wil natuurlijk een wedstrijdje met me doen. Dat ik zo lang mogelijk naar zijn afgetrainde reet mag kijken. Een bescheiden rood kreeftje. Met zo’n krullend staartje. Dat is het logo van Castelli. En ze kunnen allemaal fietsen, die gasten die in Castelli-kleding fietsen. Ik heb niets van Castelli.

Klim 3 (van Noord naar Zuid)

Grote plaat. Niet terugschakelen. Het gaat nog steeds kut. Ik heb geen macht. Geen kracht. Geen tempo. Ik zou beter naar het kleine voorblad kunnen terugschakelen en dan lekker peddelen. Warm draaien. Maar dat doe ik niet. De afspraak vanochtend was alles op het grote blad vóór. Ik heb gisteravond twee glaasjes whisky gedronken. ’s Avonds een mietje, ’s morgens een vent, zeg ik altijd.

Klim 4 (van Zuid naar Noord)

Het uitzicht is verbluffend echt op onze skyline. Iedere keer weer. God weet hoe vaak ik de Van Brienenoordbrug beklom. Vroeger kon je ook aan de kant van de Kuip fietsen. Van die kant is het uitzicht nog indrukwekkender. Nu scheiden autowegen ons. Rotterdam slaapt nog. Ik omarm mijn slapende reus die ik weiger te ontwaken. Alex noemt mij een zot dat ik ervoor kies in zulke ongezonde lucht te fietsen. Toch durf ik langs de A16 te zweven. Als een Condor.

Klim 5 (van Noord naar Zuid)

Baron van Brienen. Zo heette-ie blijkbaar. Naar hem werd het eilandje vernoemd. Het Eiland van Brienenoord. Het is nog een Amsterdammer ook. Da’s de pest van dat kut Wikipedia. Je komt achter dingen die je helemaal niet wilt weten. Toen ik het las heb ik mijn laptop uitgezet en heb ik een week lang niet kunnen poepen. De Van Brienenoordbrug, mijn Van Brienenoordbrug, is gewoon vernoemd naar een Amsterdammer. Ik word ingehaald. Door een sportieve man. Op een hybride fiets.

Klim 6 (van Zuid naar Noord)

Pap. Stront. Soep. Dat zit in mijn benen. Ik heb gisteren twee glaasjes whisky gedronken. Twee. Tegen de keelpijn. Ik heb al een paar dagen een strot van schuurpapier. Gistermiddag wilde ik gaan trainen. Na de wedstrijd van Estelle. Maar ik viel op de bank in slaap. Anita maakte me wakker door zachtjes mijn rechterschouder te bewegen. “Je sliep”, zei ze toen ik groggy mijn ogen opende. Mijn vrouw staat bekend om haar beroerde timing en is bovendien niet bekend met de profetische woorden die Joop Zoetemelk ooit uitsprak:  de Tour win je in bed.

Klim 7 (van Noord naar Zuid)

Het is mijn brug. Al jaren train ik me het stront uit de ogen op deze brug die niet steil is. Niet lang. Niet hoog. Dus máák ik hem zwaar. Door aan te zetten. Met mijn handen op de remgrepen van mijn stuur. En dans ik. Mijn zadel is verboden terrein. Ik mag niet zitten. Tot aan de roodwitte slagboom daarboven. Ik vlieg. Als een Condor. De Condort van de Briejenoort. Die Amsterdammer? Die kan mijn kont kussen.

Klim 8 (van Zuid naar Noord)

Het wordt drukker op de brug. Veel hardlopers. En bejaarden wandelaars. In sportkleding. Deze week volgde ik de Algemene Beschouwingen op TV. In zijn niet aflatende drang om heidens gecompliceerde problemen te simplificeren, heeft Geert Wilders besloten Nederland in twee kampen te verdelen: de Onze Bejaarden aan de ene kant, de Enge Vluchtelingen aan de andere. Dat wordt een wonderlijke wedstrijd. Vanmiddag speelt Feyenoord. Tegen Roda JC. We moeten winnen. Al was het maar omdat Geert Wilders een Limbo is en ik op de fiets graag hele volksstammen over één kam scheer. Net als Geert doet eigenlijk.

Klim 9 (van Noord naar Zuid)

Ik fiets te zacht. Denk ik. Ik voel geen enkele vorm van controle. Bovendien heb ik het koud. Of warm? Ik heb geen idee. Er staat praktisch geen wind. Ik rijd naar Zuid. Waar ik geboren ben. Vlakbij de Kuip. Ik houd zoveel van Feyenoord. En Rotterdam. Gisteren was Leon Verdonschot op Radio 1. Hij noemde de muziek van Bruce Springsteen zo eerlijk als Rotterdam. Van ontroering vergat ik bijna te remmen voor een passerend meisje op een roze fiets. Bloemenslingers sierden haar stuur.

Klim 10 (van Zuid naar Noord)

Bespottelijk, het idee dat je hier zou kunnen trainen voor een monsterachtige berg als de Stelvio. Meer dan 2.700 meter hoog. Gekkenwerk. De Condort van de Briejenoort? Je maakt het recreant wielrennen belachelijk. Je bent een karikatuur die zichzelf niet meer gelooft. Kijk die stad daar eens liggen. In de torenflats aan de Maas wordt op dit moment ergens de liefde bedreven. Dat moet statistisch gezien kloppen. In de Psychologie Magazine las ik dat ‘wij’ ‘het’ (wie is wij en wat is het?) twee keer per week doen. In de daarop volgende zin stond dat vrijwel alle mannen een grotere penis willen. Ik zoek nog altijd naar een verband tussen die twee wetenswaardigheden. Waarom fiets ik niet gewoon met een hoofd zonder vragen?

Klim 11 (van Noord naar Zuid)

In de verte rijdt een Sikh. Een tulband op een fiets. Hij gaat belachelijk zacht. Hij zwabbert. Als ik hem passeer krijg ik breeduit zicht op zijn grijze baard die pas stopt op zijn framebuis. Volgens Geert Wilders zit dit soort mensen onze bejaarden in de weg. Deze inhaalmanoeuvre zal Geert als een 1-0 voorsprong uitleggen. Feyenoord begint over anderhalf uur.

Klim 12 (van Zuid naar Noord)

Gerard! Volgens mij. Toch? Hij was het toch? Van de Stelvio groep. Hij daalde. Ik klom. Nou ja…klom… het ziet er nog altijd uit. Godverdomme, ’t is die whisky van gisteravond geweest. The Glenrothes. Ik kende het merk niet. Zou Gerard me herkend hebben?

Klim 13 (van Noord naar Zuid)

Het lijkt er op dat ik iets van ritme heb gevonden. Geen idee eigenlijk. Het maakt na verloop van tijd niet meer uit. Ik ben verkouden. Dat verklaart de pap in mijn poten. En af en toe een stekende koppijn. Iedere klim snuit ik mijn neus krachtig. Eerst mijn rechterneusgat (door het linker af te sluiten), dan andersom. Zonder dergelijke rituelen zou ik krankzinnig worden. Dan maar liever dwangmatig neurotisch. Dergelijke psychische afwijkingen herkende ik ook in het boek Obsessie van Bas Pronk. Bas fietst ook mee. De Stelvio op. Over 10 dagen. Ik ben alweer boven.

Klim 14 (van Zuid naar Noord)

Ik passeer een gezette jongeman in een Feyenoordshirtje (rugnummer 5 Botteghin). Ik voel me te brak om hem mijn Facebookachtige duimpje te tonen. Ik weet het nu zeker. Als Feyenoord kampioen wordt, neem ik een tattoo. Niet iets van Feyenoord Till I Die, want ik geloof in de hemel en daar wil ik Feyenoord blijven volgen. Dat moet links komen. En dan meteen rechts Stay Hard Stay Hungry Stay Alive. Van Bruce Springsteen. Ook een mooie tattoo voor op mijn lid overigens. Een dag voordat we vertrekken naar de Stelvio wordt er een Bruce Springsteen avond gehouden. In Paradiso. In 020 ja. Alex speelt er ook. Alex Roeka. Die Bruce Springsteen speelt. Held eert held. De dag erop checken we in om tien voor vijf ’s ochtends. Slechts twee, drie uurtjes slaap, hooguit. Ik zou niet naar Paradiso moeten gaan. If my heart could do the thinking… dat idee.

Klim 15 (van Noord naar Zuid)

Ik weet het nu zeker. Het is mijn buurvrouw van de derde die hier aan het hardlopen is. Mijn Buuf. Ze woont schuin onder ons. In de zomer mag ze graag de Linda lezen op het balkon. Met een kopje thee. En de kat op schoot. Volgens mij herkende ze mij ook, maar bij ons in het flat hebben we ooit stilzwijgend afgesproken niet met elkaar te spreken. En daar houden we ons aan. Allemaal. Ook nu. Hier op de Briejenoort. Waar wij elkaar geen gedag zeggen. Ich liebe Rotterdam.

Klim 16 (van Zuid naar Noord)

Gisteravond nog een Bruce avondje gehad. Bij ons thuis. Back in your Arms, Leipzig 2013. This Hard Land, Kilkenny 2013. Fade Away, Brisbane 2014. Het paste perfect bij de Glenrothes. En het hielp tegen de verkoudheid. Als mensen iets posten op Facebook over het gruwelijk complexe vluchtelingenprobleem, antwoord ik met de YouTube clip van Deportee van Bruce. Woody Guthrie schreef het lied al in 1948. Met voorkennis. Omdat de geschiedenis zich herhaalt. Als ik de uitvoering van Bruce hoor, huilt mijn hart met hem mee omdat het me eraan herinnert dat ik mijn buurvrouw zou moeten groeten. Feyenoord moet winnen. Het moet.

Klim 17 (van Noord naar Zuid)

Volgens mij heb ik nu eindelijk zèlf eens wat wielrenners ingehaald. Goed voor het moraal. Hele troepen fietsen nu kris kras door elkaar. Erop. Eraf. Er wordt versneld. Afgehaakt. Boven aangekomen ben ik op zoek naar etensresten in de opengesperde mond van een wielrenner die in tegengestelde richting de brug op is gefietst. Hij draagt geen Castelli-kleding.

Klim 18 (van Zuid  naar Noord)

“We hebben altijd relaties met anderen nodig om onszelf te kunnen ontplooien.” Dat las ik vanochtend vroeg in bed. Ik lees het boek Sport als Levenskunst van de Vlaamse sportfilosoof Marc van den Bossche. Ik heb geen idee of ik het daarmee eens ben, terwijl ik rechts aan de oever de Maas het Zalmhuis zie liggen. Na de begrafenis van Lex aten we hier met de hele familie en Alex en Anne. Het proefde als het Laatste Avondmaal. Ik fiets vrijwel altijd alleen. Zou je zonder relaties met anderen jezelf niet kunnen ontplooien?

Kim 19 (van Noord naar Zuid)

Het knarst. Ik dacht eerst dat het iemand anders fiets was die zo’n herrie maakte. Maar het is de mijne. De zitbuis en onderbuis zitten onder het aangekoekte zand van mijn laatste fietsrits toen ik ook nog eens drie spaken had gebroken. Ook de ketting knarst en kraakt. Ik vermoed dat ik een nieuwe fiets wil. De huidige fiets kreeg ik van Lex toen ik veertig werd. Hoe kan het bestaan dat ik zo slecht het materiaal onderhoud dat ik tegelijkertijd zo liefheb?

Klim 20 (van Zuid naar Noord)

Ik koester de gedachte aan een heet bad. Met Sport als Levenskunst erbij. En een bak koffie. En dan daarna Eredivisie Live op. Feyenoord gaat winnen van Roda JC. Daarna post ik de gegevens van deze fietsrit op Facebook met de clip van Deportee van Bruce erbij. Daarna moet ik mijn neef Lucas vragen om mijn fiets een goede onderhoudsbeurt te geven zodat-ie ‘Stelvio-proof’ is. Daarna rijd ik naar Woonzorgcentrum De Burcht bij ons in de wijk en pluk ik lukraak een allochtone bejaarde van zijn of haar stoel om bij ons de nacht door te brengen. Hiervan stuur ik een foto naar Geert Wilders met de vermelding dat de mensheid alleen gebaat is bij een gelijkspel, omdat er bij winst per definitie sprake is van een verliezer.

En zo besloot de Condort van de Briejenoort deze trainsessie die, met de verbeelding als trouwste metgezel, allerminst geestdodend was.

Dank aan Fabienne die letterlijk tekende voor de profielschets bovenaan het verhaal