“HENNIE TOE, ZEG NOU IETS!”
Zaterdag 8 juli is het zover, dan vindt de 41e Ronde van Abbenbroek plaats. Deze editie wordt opgeluisterd door de aanwezigheid van niemand minder dan Hennie Kuiper, een van de grootste (inter)nationale wielerlegendes allertijden.
Laat u zich vooral niet van de wijs brengen als u die zaterdag met hem op de foto gaat. Hennie Kuiper, op 3 februari 1949 als Hendrikus Andreas Kuiper geboren, is zo ultra bescheiden dat je zijn palmares haast uit het oog zou verliezen. Daar waar menig wielrennertje vandaag de dag al met de borst vooruit loopt als hij een etappetje in een midweeks koersje wint (dat hij vervolgens via de zijdeur verlaat vanwege een snottenbel en een kriebelhoesje), daar wisten de helden van vroeger prijs na prijs bij elkaar te fietsen zonder al te veel blablabla.
De gouden generatie van Hennie Kuiper, Joop Zoetemelk, Jan Raas en Gerrie Knetemann kleurde onze jeugd en vulde onze zomerse middagen als wij, jonge pikkies van de straat, de voetbal de voetbal lieten omdat Radio Tour de France ieder moment kon beginnen. Ademloos volgden we het relaas vanaf de motor van Theo Koomen die verslag deed van de etappezege van Hennie in 1977 op Alpe d’Huez. Na die etappe stond hij tweede in het algemeen klassement van de Tour, op 8 luttele seconden van de uiteindelijke winnaar Bernard Thévenet. In die Tour zou Hennie tweede worden op 48 seconden van Thévenet.
Voor een wielrenner is 48 seconden levenslang.
Van dergelijke anekdotes zijn er tientallen, honderden, zo niet duizenden te vinden in alle boeken die over Hennie Kuiper geschreven zijn. Zijn loopbaan als professioneel wielrenner beslaat de periode van 1973 tot 1988. Hij wist onder meer Olympisch Kampioen, Wereldkampioen en meervoudig Nederlands Kampioen (veldrijden en op de weg) te worden. En passant won hij drie etappes in de Tour de France, twee in de Ronde van Spanje en wist hij de wielermonumenten de Ronde van Vlaanderen (1981), de Ronde van Lombardije (1981), Parijs-Roubaix (1983) en Milaan-San Remo (1985) op zijn naam te schrijven. Met alleen zijn titels, medailles, triomfen en onderscheidingen zouden we al met gemak deze hele Rondekrant kunnen vullen.
Zijn imposante erelijst begint in 1964 als hij als broekie van 14 de Ronde van Wierden (nota bene Hennies allereerste wedstrijd) op zijn naam schrijft. De zege is exemplarisch voor zijn karakter en voor zijn wielercarrière. Hennie fietst die dag in een oranje voetbalshirt. Na een enorme stortbui op de Kuiperberg (what’s in a name) in Ootmarssum gaat Hennie van zijn fiets af om zijn kleren uit te wringen. Nadat hij als winnaar over de finish komt mag hij kiezen tussen een koerstrui of een trofee. Hennie kiest voor de trofee die nog altijd te bewonderen is in zijn wielermuseum in Denekamp. De trofee is hét symbool bij uitstek voor Hennies’ bewonderingswaardige winnaarsmentaliteit.
Zijn handelswerk was, is en blijft zijn doorzettingsvermogen. Op de fiets zette Hennie zijn bescheidenheid om in pure wilskracht. Hennie viel, verloor, stelde (zichzelf) teleur, keek, bekeek, leerde, loerde, zweeg en sloeg toe.
Het zou voor iedere wielerliefhebber, jong en oud, verplicht moeten zijn om de foto van Hennie Kuiper tijdens Parijs-Roubaix van zondag 10 april 1983 boven zijn of haar bed te hangen toen op de kasseienstrook van Chéreng naar Hem wielergeschiedenis werd geschreven. De blik (en zijn houding!) van de wanhopige Hennie, wachtend op een nieuwe fiets van mécanicien Gilbert Cattoir, staat op onze nationale wielernetvlies gebrand. Zit u een dag wat minder in uw vel? Voelt u zich een beetje slapjes in de file van de A15 op weg naar uw werk in de Botlek? Pak die foto van Hennie erbij en u weet dat teleurstellingen er enkel en alleen zijn om overwonnen te worden.
Bij de naam Hennie Kuiper hoort de stem van Jean Nelissen, de smaak van limlolly’s van Jamin, de start van de Radio Tour de Francejingle (ta-da-ta-da-ta, ta-da-ta-da-ta…), de modder van het Carrefour de l’Arbre, een Peugeotpetje (met de klep omhoog), een Citroën CX, het onregelmatige gebit van Dries van Agt, de kont van Teun van Vliet, zijn museum in Denekamp en zijn krankzinnig makende bescheidenheid.
Nog amper een jaar geleden mochten onze local heroes Maarten den Bakker en Arthur Farenhout in de heuvels en bergen in het wielergekke Lombardije nog aan de zijde van Hennie Kuiper fietsen. Hennie telde weliswaar 73 jaar, maar fietste nog als iemand van 53 (zijnde mijn leeftijd). Halverwege de Colma di Sormano loste Hennie mij – de verzachtende omstandigheden (revaliderend van zeven gebroken ribben na een lelijke val) lachte Hennie weg. Hij had wel wat meer meegemaakt in zijn loopbaan. In de Tour de France van 1976 had wereldkampioen Hennie Kuiper zijn zinnen op de 13e etappe gezet ter ere van de 40e trouwdag van zijn ouders. Hij kwam echter zwaar ten val waardoor de dag in mineur eindigde in het ziekenhuis van Saint Gaudens. Huiveringwekkend was het commentaar van verslaggever Theo Koomen nabij het bebloede hoofd van een verder bewegingsloze Kuiper: “Hennie, toe zeg nou iets!”
En het is dus déze wielerlegende die zaterdag 8 juli acte de présence zal geven in de Koppeltijdrit van de Ronde van Abbenbroek die om 17:30u van start zal gaan.
In zowel zijn geboorteplaats Denekamp als in Lombardije heb ik de eer gehad Hennie Kuiper meermaals te spreken en te interviewen. Lofuitingen neemt hij dankbaar in ontvangst, complimenten aanvaardt hij waardig.
Denkt u daaraan als u zaterdag 8 juli met Hennie Kuiper in Abbenbroek op de foto gaat. U bedankt hem voor al die prachtige momenten die hij ons geschonken heeft en de megavriendelijke Hennie zal u beleefd toeknikken.
Daarna zult u het, net als Theo Koomen in 1976, vanaf het terras van Café Oudeland aan de Gemeenlandsedijk Noord in Abbenbroek, uit willen schreeuwen: “Hennie, toe zeg nou iets!”
***
Lees ook:
Het verhaal Luchthappen over de Ronde van Abbenbroek (8 juli 2023)
Bekijk en lees hier de filmpjes en het verslag van het bezoek aan het Wielermuseum van Hennie Kuiper
***
Artikel geschreven voor de rondekrant Wielerronde Abbenbroek 2023
Zaterdag 8 juli 2023, Ronde van Abbenbroek
