‘Murder Most Foul. Hij kan het nog, die ouwe boef.’

‘Anna Elisabeth Laube.’

‘Gregory Alan Isakov’.

‘Pony Bradshaw.’

Zomaar wat appjes die ik met Michel uitwissel. Om en om. Michel (Mies voor vrienden) is sinds mid jaren tachtig mijn mentor op muziekgebied. Hij woonde op de Spangesekade. Aan de muur van zijn woonkamer hing een vlag van Jim Morrison, aan de andere kant een grijswitte foto van Eric Clapton uit de No Reason To Cry tijd.

‘Rachel Brooke.’

‘Kurt Vile.’

‘Son Volt.’

‘Emma Swift.’

Zijn huiskamer stond altijd blauw van de rook. In het weekend stonden de gele kratten Heinekenbier als één aan elkaar gekleefd meubelstuk tegen de wand van kurktegels geposteerd. De houten vloer plakte van oud bier. Eén weekend bleef ik bij Michel slapen. Mijn ouders waren een weekendje weg en Michel had die zaterdagavond voor mij, alleen voor mij, gereserveerd.

‘Chris Stapleton.’

‘Daniel DeVita.’

‘Johnny & the Mongrels.’

‘Simon Joyner.’

We hadden heel de avond bier gedronken in Le Vagabond, een rockcafé aan de Nieuwe Binnenweg. Michel was er DJ. Hij draaide Get Ready van Rare Earth. Duurde dik 21 minuten zodat hij bij ons op het terras kon zitten. Die avond thuis draaide Mies Time in a Bottle van Jim Croce, Be One Now van Little Feat en I Wish I Was Your Mother van Ian Hunter. En mijn wereld veranderde. Ik was volwassen geworden.

‘Dalton Mills.’

‘Jason Molina.’

‘Dillard & Clark.’

‘China Doll. Van The Dead.’

Door Michel werd ik fan van The Grateful Dead, maar eigenlijk vooral van Jerry fucking Garcia. Sjezus wat was hij cool. Althea is hun beste nummer volgens Mies en hij kan het weten. Vooral die en die uitvoering uit dat en dat jaar. Want dat is belangrijk bij de Dead. Ook dat leerde ik van Mies.

‘Caleb Caudle.’

’Brandi Carlile.’

‘Lee Ann Womack.’

‘Gabe Lee.’

Het komt erop neer dat Michel, Mies voor vrienden, tot op de dag van vandaag mijn Don Leo Blokhuis is geweest, maar dan in de luwte. Rotterdammer pur sang Michel heeft geen pompeuze aankondiging nodig en als ik hem professor in de Hoge School van de blablabla zou noemen, zou hij alle contact met mij per direct verbreken. En terecht. Zelfs de als erenaam bedoelde Don Mies zou Mies wegwuiven. ‘We blijven met beide beentjes op de grond, graftak!’, zegt ie al dik dertig jaar. Maar dit stukkie verdient hij mijns inziens, domweg omdat ik het hem schatplichtig ben en omdat iedereen een Don Mies in zijn omgeving verdient.

‘Lilly Hiatt.’

‘Margo Price.’

‘Khruangbin & Leon Bridges.’

‘D.H. Scott…  zo simpel kan het leven zijn… proost!’