Mijn vader was zijn hele leven verknocht aan fotografie. Met name het fotograferen van familieleden was zijn hobby, passie en levenswerk.

Op latere leeftijd hield mijn vader zich meer en meer bezig met het maken van foto’s van tv. Soms viel dat te rijmen met de wetten der logica, hij was immers niet uitgenodigd voor de huwelijksvoltrekking tussen Willem-Alexander en Maxima.

Maar naarmate de ouderdom vat op hem begon te krijgen, kwam het ook voor dat hij je vol trots foto’s liet zien vanuit de catacomben van de Kuip vlak voor aanvang van Feyenoord-Ajax of van een juichende wielrenner op de top van een berg. Die trots was onterecht, hij was er zelf per slot van rekening niet bij geweest. Ik kon dan ook weinig waardering opbrengen voor zijn tv-foto’s vanwege de gemakzucht die ik niet bij mijn vader vond passen. Die gemakzucht was natuurlijk de beginfase van Alzheimer die ik (bewust of onbewust) niet wilde zien.

Tot aan zondagmiddag 30 augustus 2020, toen onze held Julian Alaphilippe na de gewonnen etappe zijn tranen de vrije loop liet en hij de wereld liet weten de etappezege en de gele trui op te dragen aan zijn onlangs gestorven vader.

Terwijl mijn moeder, Anita en Estelle een traantje mee pinkten, maakte ik 12 foto’s van de tv.