“Something’s happening
and you don’t know what it is,
do you Mister Jones?“
uit Ballad of a Thin Man – Bob Dylan

‘Die man is on-voor-stel-baar. En on-voor-spel-baar! Een kunstenaar! Kijk, daar komt-ie’.

Het is zomaar een donderdagmiddag in mei en ik zit schaamteloos te genieten met mijn fietsvriend Martijn. De tijd knabbelt steeds meer af van de toevoeging fiets. Voordat Martijn het weet, komt hij nooit meer van me los. Als vriend kleef ik als een teek.

Martijn, mijn Paradijsvogel, is vaste klant en persoonlijke vriend van François Geurds.

‘François! Jongen!’

Hij staat op en omhelst François. Als ik word voorgesteld valt mijn notitieblok op de grond. Ik zie mijn balpen onder de tafel wegrollen als ik de hand van de gastronomische magiër vasthoud.

‘François, Marco. Marco, François.’

Een kleine half uurtje later excuseert François zich, veegt hij routineus zijn handen af, schudt hij onze handen (‘bedankt voor het gesprek, dat was bijzonder’), sta ik perplex en vertrekt hij naar zijn keuken.

‘Die man is een held’, zegt Martijn.

Zijn trillende kin ontgaat mij niet, simpelweg omdat het zo’n dag is waarin je niets je mag ontgaan. Volgens de Bijbel is ieder mens uniek, maar in de loop van de tijd heb ik wel geleerd dat de ene mens net iets unieker is dan de ander.

François lijkt me iemand waaraan, van hoger hand, met nét iets meer zorg geknutseld is.

Een krappe twee weken later schud ik François opnieuw de hand. Ondanks de massale opkomst tijdens deze Fund Raising Dinner ten bate van onze Alpe d’HuZes campagne, neemt hij de tijd om kort te refereren aan ons gesprek van donderdagmiddag 4 mei (‘dat was bijzonder’) met Martijn. Wat raakt mij het meest? Zijn vriendelijkheid of zijn bescheidenheid? Beide eigenschappen lijken aangeboren, even natuurlijk zoals de Lieve Heer u en mij twee armen, twee benen en een mond gunde.

François is getogen in Eindhoven, de stad waar mijn tweede hart ligt. Ik heb er dik 20 jaar met belachelijk veel plezier gewerkt. Gelukkig is hij zijn accent onderweg niet kwijtgeraakt. In het Brabants klinkt de meest afschuwelijke boodschap alleszins plausibel. Ik ben verslaafd geraakt aan de zachte G.

‘Maar ik voelde dat het in Rotterdam moest gebeuren.’

Ik was vooral geïntrigeerd door het woordje “het”.

Something is happening and you don’t know what it is do you Mister Jones? Genieën voelen aan als er iets te gebeuren staat. Wij normale stervelingen kunnen het slechts aanvaarden. Het gebied rondom De Hofbogen was jarenlang zelfs voor de lokale politie een no go area. En toch voelde François dat dít de locatie was voor zijn culinaire revolutie.

Vermomd als Mister Jones wilde ik François deze tekstregels van Bob Dylan als tussengerecht  voorschotelen, maar, zo gezeten op zijn praatstoel, had François wel wat anders aan zijn hoofd dan tekstuele vingerwijzingen naar zijn passie. Als het erop aankomt, moet literatuur altijd achteraan aansluiten en dat is volkomen terecht.

We zaten op zijn buitenterras bij De Hofbogen. Hij had glimlachend achterom over zijn schouder gekeken waar zojuist een trein voorbij denderde.

‘Híer dus’, stelde hij tevreden vast, ‘middenin de grote stad. Waar alles om ons heen gebeurt.’

François Geurds, patron cuisine, meesterkok en eigenaar van het 2-sterrenrestaurant FG Restaurant, sprak in zo’n sappig Brabants over “zo’n lekker mals kippetje” dat mijn verhemelte zich spontaan met mondvocht vulde.

‘Vertel over je lab, François! Uniek!’, spoorde Martijn hem aan.

François had geglimlacht, een slokje Cola genomen en vertelde:

‘Als het werk het eventjes toelaat duik ik mijn footlab in. Daar experimenteer ik. Met eten ja. Het laat me niet los. Ik slaap nooit veel. Een paar uurtjes. Hooguit…’

Nadat hij was opgestaan van tafel legde Martijn haast fluisterend uit, alsof het geheim betrof (hetgeen ook zo is):

‘Voor hem is een tomaat geen gewone tomaat. Het is meer. Hij trekt de tomaat uit elkaar of snijdt een prei open en gaat hem dan helemaal bestuderen. Hij vindt gewoon smaken uit! Het is genie!’

Maar François’ verhaal gaat verder. Bij nader inzien vooral díeper.

Vorig jaar vond een eerste Fund Raising Dinner plaats waarbij François Geurds €15.000,00 bijeenbracht voor de Alpe d’HuZes actie van Team R’dam Fund Racers.

‘Ik vóelde toen al dat dat bedrag te overtreffen moest zijn’, had hij Martijn en mij toevertrouwd. Hij verliet onze tafel voor een tweede keer die dag met een zelfverzekerde ‘wacht maar af’ glimlach.

Zijn ‘wacht maar af’ kwam letterlijk binnen in de vorm van Dijlan van Vlimmeren. Zij kwam aan onze tafel zitten en stelde zich voor als Public Relations Officer van de drie restaurants FG Restaurant, FG Food Labs en FG Bistro die François anno 2017 beheert.

Dijlan vertelde haar verhaal. Ook zij. Het gevecht. Tegen kanker. Angst. Vermoeidheid. Operaties. Medicijnen. Herstel. Angst. Vermoeidheid. Rust. Weer een operatie. Rust. Twijfel. Angst.

Martijn was opgestaan. Had haar vastgehouden. Dijlan was een vleesgeworden mélange van verdriet, angst, twijfel, liefde en hoop en ik bedacht me dat je zó, echt alleen zó, een vleesgeworden mélange van verdriet, angst, twijfel, liefde en hoop vasthield.

Dat was twaalf dagen geleden.

Vandaag was het dinsdag 16 mei 2017 en Feyenoord was twee dagen geleden na 18 jaar wachten weer eens landskampioen geworden. De stemming was derhalve opperbest. Ik was in een geanimeerd gesprek verwikkeld met een vrouw die trots rondliep met een Feyenoordshawl om haar schouders. Het waren van die spaarzame momenten waarop je voelt dat het leven deugt, of op zijn minst een póging doet om te deugen.

Toen de stilte.

De deelnemende fietsers van Team R’dam Fund Racers werden naar voren gevraagd. Er ging een cheque worden onthuld. Something’s happening and you don’t know what it is, do you Mister Jones?

Parasdijsvogel Martijn vroeg het woord. Hij stond op zijn inmiddels befaamde wijze stil bij de betekenis van deze avond door kordaat en zeer terecht afstand te nemen van de vanzelfsprekendheid.

Hij vertelde hoe zijn vriend François dit huzarenstukje voor elkaar had gekregen. Hoe tientallen medewerkers twee etmalen in ploegendiensten hadden gewerkt om de gerechten voor alle gasten gelijktijdig op tafel te krijgen. Hoe enkele bevriende voorleveranciers in François’ missie hadden geloofd en daad bij woord hadden gevoegd door hem kosteloos hun goederen te leveren. En hoe François al het overige, letterlijk, uit eigen zak had betaald.

In totaal, zo ging een geëmotioneerde Martijn verder, waren in totaal 163 couverts “verkocht” ad €300,00 per couvert. Geheel belangeloos had François zijn onderneming ter beschikking gesteld. Bovendien had François nog vier zogenaamde ‘chef tafels’ ter beschikking gesteld voor tien mensen en deze vier mochten, verdeeld over de twee avonden, verloot worden.

Ergens viel een speld op de grond.

Martijn gaf het woord aan chef d’équipe Norbert die een korte maar krachtige toespraak hield. Hij maakte het bruggetje naar ons fietsers. De tranen drukten tegen mijn oogballen aan. Alleen drank, gewoon nóg meer drank, zou mij nog kunnen redden vanavond. Ik durfde tijdens Norberts toespraak mijn fietsvrienden niet aan te kijken omdat ze allemaal op Jezus leken en Zijn aangezicht kon nog wel eens iets te veel van het goede zijn deze dagen. Zeker in de wetenschap dat Feyenoord kampioen is geworden. Minder plastisch uitgedrukt: ik verkeerde nu al drie dagen in dronkenschap en lachte vanaf mijn roze wolk de hele wereld toe. De meest onschuldige kwinkslag kon me echter uit balans brengen. Daarom lachte ik om niet te huilen.

De twee sprekers vormden uiteindelijk een verbale springplank voor de held van deze avond:

François Geurds!

Something’s happening…

Iemand sloeg ritmisch twee handpalmen op elkaar. Iemand anders volgde dit voorbeeld. Meer mensen volgden. Dit fenomeen noemt men applaus. Het duurde haast een minuut lang. Alle aandacht en respect kwam de aimabele François Geurds toe en precies om die reden raakte ik plaatsvervangend ontroerd en bedacht ik me:

Op avonden als deze laat God zich van Zijn beste kant zien. Hij creëerde de mens naar Zijn evenbeeld, maar de mens is in Zijn ogen pas uniek als hij of zij zich zijn of haar talenten ten volle benut. Zo’n iemand is François Geurds, een gewoon mens van vlees en bloed, die niets anders deed dan gehoor te geven aan Zijn wensen: wees niet lui, twijfel niet, glimlach, doe het goede, laat je nooit afleiden, neem zo ver mogelijk afstand van cynisme, wees trouw en geloof in hoop.

François wuifde met een innemende glimlach alle lof weg en wees naar ons, de deelnemende fietsers, die een ereboog rondom François hadden gevormd. Op onze beurt wezen wij al applaudisserend naar François die een cheque vasthield. Iemand had er met een merkstift een bedrag op geschreven.

€70.000,00

Ergens in de menigte zag ik nog net het stralende gezicht van een trotse Dijlan van Vlimmeren.

***

Voor François Geurds en zijn staf.

Speciale dank en eervolle vermelding voor zijn PR-officer Dijlan van Vlimmeren.

Dank aan de sponsoren voor hun support aan de Alpe d’HuZes missie van François Geurds en van Team Rotterdam Fund Racers:

Vanilla Venture, Groupe du Vin, Schmidt Zeevis, Zegro, Single Estate coffee, Le Bouille, Van Gelder Groente en Fruit, Treuren, Staffhorst Gin.

Dank aan DJ Helene di Firenzi voor het verzorgen van de muziek en dank aan de mensen van AV Totaal voor het Licht en Geluid.

Dank aan François Geurds.