“Aut viam inveniam aut faciam.”

(Of ik vind een weg, of ik maak er een)

– Hannibal

“I’m driving a big lazy car rushin’ up the highway in the dark
I got one hand steady on the wheel and one hand’s tremblin’ over my heart
It’s pounding baby like it’s gonna bust right on through
And it ain’t gonna stop till I’m alone again with you”

Wonderlijke dingen voltrekken zich soms achter het stuur. Het gebeurde echt. In de miraculeuze combinatie van onweer en een felle zon ontwaarde ik in het waterspoor van de taxi van de firma Allo Ambulances Alpha uit Arbois, een witte Citroën C5 met kenteken BD 457 RX, een heuse mini-regenboog. Door de speakers klonk Strange Boat van The Waterboys (what’s in a name)…. we’re riding in a strange car, we’re followin’ a strange star… terwijl de uit zevenhonderdeenenvijftig liedjes bestaande afspeellijst toch echt in de shuffle modus stond.

Als ik in het grijszwarte beton vervolgens een polonaise van halfnaakte Russische vrouwen begin te ontwaren, weet ik dat het moment daar is dat ik mijn gedachten moet verzetten.

Om dergelijke momenten van eenzaamheid wat te relativeren mag ik graag inbeelden wat er op hetzelfde moment in Nederland gebeurt. Dit werkt niet altijd. Jaren geleden zat ik in de bloedhitte op een dakterras van een restaurant in Karachi en ging ik in gedachten, wel overwogen en bewust, naar de Avondvierdaagse die die woensdag de derde dag in ging. Het beeld van een zingende Fabienne en Estelle aan de hand van Anita door de straten van een Rotterdamse woonwijk werd me te veel.  Gevangene van mijn zelfmedelijden.

In het noodweer op de A36, ergens tussen Besançon en Mulhouse, lukte het evenmin. Terwijl de regen horizontaal tegen het zijraam beukt, spoel ik de film terug. De film van gisteren.

Mulhouse. Besançon. Bourg-en-Bresse. Chambéry. De Fréjustunnel. Turijn. Milaan. Bellen. Met Anita….ja zo was het gegaan.

“Inderdaad sneeuwbuien Mar. In de Zwitserse Alpen. Veertig centimeter.”

“Godverdomme, dan zit ik vast”.

“They say he travels fastest who travels alone
But tonight I miss my girl mister tonight I miss my home”

Geen winterbanden. Geen sneeuwkettingen. Wel een auto, mijn olifant, en bovendien een tas met belachelijk veel proviand. Ik hoor Anita thuis googelen….teletekst…weersverwachting Midden Europa….ik moet de Alpen doorkruisen….maar hoe…

En terwijl het idiote Italiaanse verkeer aan hem voorbij raast, staart Hannibal, denkend aan de westwaartse Alpentocht die hem te wachten staat, in de boodschappentas. En hij telt. Zes flesjes bronwater. Twee flesjes Orangina limonade. Eén pak voorverpakte Liga Evergreen Crunchy. Eén dito pak LU-Time Out koekjes. Een pak Albert Heyn-huismerk ontbijtkoeken. Een voordeelpak Fisherman’s Friends (salmiak smaak). Een two-pack doos suikervrije Ricola LemonMint kruidenpastilles, drie Dextro Energy Vitamine C zuigtabletten, drie eierkoeken en twee krentenbollen.

Hannibal moet van strategie veranderen, zijn koers wijzigen. Rechtomskeert, terug naar Turijn en vervolgens Lionne (Lyon voor de onzen). Hij draait om. Nu ziet hij de gitzwarte wolken boven Milaan door zijn achteruitkijkspiegel van zijn olifant.

“Is it the sound of the leaves
Left blown by the wayside
That’s got me out here on this spooky old highway tonight
Is it the cry of the river
With the moonlight shining through
That ain’t what scares me baby
What scares me is loosin’ you”

“Fucker!”, schreeuwt hij naar de Milanese lokettist van de het tolhuisje die hem weigert aan te kijken als enkele euromunten overhandigd worden. Italianen moeten worden verslagen door hen de rug toe te keren.

En dus op weg naar de Franse kant van de Alpen waar de zon schijnt. De pret is van korte duur; Hannibals’ zonnebril moet alweer af. Aan de Italiaanse zijde van de Alpen sneeuwt het. Harder en harder. De contouren van de bergen vervagen. De lucht kleurt van okergeel naar lichtgrijs naar asgrauw naar pikzwart. De vuige wind blaast de sneeuw in vlagen over het asfalt.

Hannibal moet door, eenvoudigweg omdat hij de held van het verhaal moet worden. Zo staat het geschreven. Ja, daar passen zeker Ligakoeken bij omdat ook helden moeten eten. Ik moet dieper en verder in mijn heldenrol van Hannibal verzinken. De fantasie haar werk laten doen. Mijn terrein. Omdat verbeelding belangrijker is dan kennis. Een op jouw lijf geschreven citaat van Einstein omdat het je geen verplichtingen van buitenaf oplegt.

Die avond kwam Hannibal uitgeput aan. De vriendelijke receptioniste van het familiehotelletje in een piepklein bergdorpje aan de rand van een donker bos verwelkonde hem. Het restaurant, op honderd stappen aan de overkant van de straat, kwam hem over als een nieuwe nauwelijks te doorkruisen bergpas. Hannibal verkoos zijn ijskoude bed. Hij kreeg de kachel niet aan de praat, maakte notities in zijn notebook en viel met zijn sokken aan in slaap. Inderdaad. Hannibal. Een held op sokken. Op TV2 won biatleet Martin Fourcade voor de zoveelste keer in de herhaling een gouden plak in Sotsji, omdat Frans chauvinisme alleen in Frankrijk grenzeloos is.

“They say if you die in your dreams you really die in your bed
But honey last night I dreamed my eyes rolled straight back in my head
And God’s light came shinin’ on through
I woke up in the darkness scared and breathin’ and born anew”

Koppie erbij. Denk aan Nederland. Waar zijn ze nu. En wat doen ze nu, mijn meiden. Het is Valentijnsdag, maar de romantiek is ver te zoeken vandaag. Katholieke traditie of Amerikaanse marketingstunt?

Hoofd koel houden. Nog honderdvijftig kilometer. Zesentwintighonderd gehad.

Gewuifd naar Duitse kinderen op de achterbank van een poepsjieke Mercedes. In Duitsland te dure Shell Diesel Plus getankt en dit pas halverwege ingezien. Op Rai Uno Kevin Strootman een rode kaart zien krijgen tegen Napoli, zijn bekende verongelijkte optrekkende schouders gezien, Estelle’s imitatie gemist, en ten diepste gevoeld hoe zeer ik naar een wielerkoers verlangde. Als opgejaagd wild van de San Bernardino pas naar Bellinzona gedreven. Genoten van het adembenemende Lugano dat als een Walt Disney stadje aan het gepolijste Meer van Lugano tegen een bergwand aanleunde, schitterend verlicht door de heldere maan in een indigoblauwe hemel. Een grauw Italiaanse dorpje twee maal doorkruist, twee maal bijna dezelfde hond aangereden, op zoek naar een schrootwerf. Gelachen om het typisch Belgische verkeersbord Hier Kans Op IJzel. Verwantschap gevoeld met een vervallen fabriek aan de rand van de A43 aan de voet van de Croix de Fer.

Extra krachtig door mijn neus ingeademd toen ik de slechte adem van de hoteleigenaar ervoer. Gestaard naar zijn toupet. Vol walging moeten kijken naar de open bilnaad van de Tsjechische vrachtwagenchauffeur voor me in de rij bij het halen van een Zwitsers vignet. Bij de entree van de Fréjustunnel mijn paspoort getoond in plaats van mijn credit card. Schichtig mijn middelvinger ingetrokken doen bleek dat de met lichten signalerende Belg me alleen maar wilde wijzen op het feit dat mijn lichten uit stonden. Bij het tanken in de buurt van Montbéliard door vermoeidheid de pincode van mijn pas vergeten en de ongeduldige ogen van Fransozen in je rug voelen. De gouden medaille van Stefan Groothuis gemist.

“It wasn’t the cold river bottom I felt rushing over me
It wasn’t the bitterness of a dream that didn’t come true
It wasn’t the wind in the grey fields I felt rushing through my arms
No no baby it was you“

Hannibal had zich onderweg geen drinken gegund. Door het noodweer was een stop simpelweg onmogelijk. Hij plaste al achtenveertig uur een ranja-achtige substantie. Zelfs na het ontbijt vanochtend waarbij hij een volle kan jus d’orange, een fles bronwater en drie koppen zwarte koffie naar binnen had gegooid.

“Ja alles goed”, loog hij zojuist nog met permissie aan de telefoon. Want zijn verdrietige moeder had droevig familienieuws te verwerken en Anita, mevrouw Hannibal, kan sommige waarheden maar moeilijk verdragen. Zoals een overgeslagen warme maaltijd, overgeslagen tussenstops, overgeslagen plaspauzes.

Dus jokken. Dus ging alles goed. Dus viel het weer best mee. Leugens om Hannibal’s wereld in stand te houden. De wereld bestaande uit knarsende, kletterende, vloekende metalen en bedroefde vrouwen.

Na de file van Brussel en Antwerpen nog een file. Die bij de Van Brienenoordbrug. Zevenentwintighonderdtwintig kilometer gereden. Het regent nog altijd horizontaal. De wind doet Hannibal’s olifant schudden. Bijna thuis. Bijna is niet.

Alles is gepermitteerd zolang je maar thuiskomt, steeds weer. Je ben ik. Ik is Hannibal. Alpe-Kreuzer. Spookrijder.

Eindelijk thuis.

Zonder rozen.

Gelukkig heb ik mijn woorden nog.

“So hold me close honey say you’re forever mine
And tell me you’ll be my lonely valentine”

https://youtu.be/rkGjxBnIjvU