In aanloop naar de ontknoping van de vaderlandse competitie waarbij de kans groot is dat Feyenoord voor het eerst sinds 1999 het landskampioenschap binnenhaalt, zal ik een serie verhalen posten om de gestaag groeiende kampioenskoorts het hoofd te bieden.

 Dit is deel 1, De Baard van Socrates

Ik zou mezelf willen omschrijven als een Feyenoordfan die altijd gek is geweest op baarden.

Mijn baardobsessie stamt al van de tijd dat de hedendaagse hipsters nog rondjes 30-blank in het scrotum van hun vaders draaiden en sinds ik bewust ben van mijn bewustzijn ben ik een hartstochtelijk Feyenoordfan wiens wereldbeeld voor 90 minuten verandert zodra de roodwitten het veld betreden.

Feyenoord is een femme fatale die zingt als de halfgodin Sirene.

Er staat geschreven dat hoop doet leven, maar dat is natuurlijk je reinste gelul. Wij Feyenoorders weten wel beter. Wij hopen al op een kampioenschap sinds 1999. Soms was het nèt niet, maar nog veel vaker was het helemáál niet.

Onze hoop stapelde zich op tot een hoop ellende.

Feyenoorder zijn ben je niet voor je plezier. Liefde voor Feyenoord is vrijwillig springen in een glasbak, een fysieke kwelling, een geestelijke worsteling, een open zenuw, een satanische beproeving, een gevecht met het redelijke, een afstraffing van het geweten, een belediging voor de wetten der logica, een verrukking, een lozing van 300 miljoen zaadcellen.

Liefde voor Feyenoord is de schreeuw in een echoput die zelden de roep beantwoordt.

De enige zekere factor is de onzekerheid over het verloop van de wedstrijd. Alleen bij wedstrijden van Feyenoord leef ik in de constante angst dat ze een gewonnen partij in de samenvatting ’s avonds alsnog uit handen geven.

De enige prijs die ons aan het eind van ieder seizoen wacht is de Gifbeker. En die móet leeg. Ieder seizoen weer. En omdat gedeelde smart halve smart is wordt die Gifbeker altijd in bijzijn van vrienden geledigd, precies zoals we het leerden van Socrates. Hij aanvaardde de dood immers door de Gifbeker vrijwillig, te midden van zijn kameraden, leeg te drinken.

En met Socrates zijn we uitgekomen bij de ideale baard. Om Socrates’ levensvraag ‘hoe kan iemand iets kennen, als hij zichzelf niet kent?’ te kunnen beantwoorden, kwam ik na wat zelfstudie tot de ontdekking dat Socrates model staat voor Feyenoord. Filosofie van de koude grond, maar toch.

Socrates stond bekend om zijn directe en kritische manier van communiceren en laten we eerlijk zijn: geen bewoner van deze planeet overtreft een Rotterdammer in bot- en lompheid. Socrates ging zó doortastend te werk dat zijn bijnaam ‘de horzel’ luidde.

(Al zal menig Feyenoordfan zich herkennen in een horzel, toch doet geuzennaam ‘kakkerlak’ meer recht aan ons Feyenoorderschap. De kakkerlak staat immers bekend om zijn voortplantingsijver en wordt, in zijn nogal nadrukkelijk veelvuldige aanwezigheid, algemeen gezien als plaag).

In de jaren vol overpeinzingen tierde Socrates’ baard welig en vond hij niet de tijd deze te onderhouden. In die zin moet ook een wildeman als John de Wolf in Socrates (de filosoof, beslist níet de voetballer) ooit zijn voorbeeld hebben gezien. Op zeker.

De jaren verstreken.

Onze vriendjes uit Eindhoven en Amsterdam werden beurtelings kampioen. Zelfs bescheiden clubs als AZ en Twente mochten de schaal eenmalig tonen aan hun fans. Ondertussen bleef de Coolsingel akelig leeg en verwerd ‘Feyenooit’ tot het lelijke eendje van Nederland, mikpunt van spot en hoon. Niets zo verwerpelijk als het fenomeen voetbalhumor.

Feyenoord is de ongemanierde minnares die je streelt met een pikhouweel.

Jaar in en jaar uit peinsde ik mezelf ongelukkig en met mij honderdduizenden lotgenoten, want zo groot is de kakkerlakplaag. De kakkerlak trekt zich namelijk niets aan van zijn weinig eerzame staat van dienst. Sterker nog: hij lijkt juist trotser en sterker te worden na het drinken van de Gifbeker.
Na de 10-0 nederlaag tegen PSV werd de ploeg thuis tegen VVV onthaald alsof de Champions League was gewonnen. De trots bleek sterker dan de hoop.

Feyenoord is zo verslavend als heroïne.

Ondertussen bleef Feyenoord 17 seizoenen lang volharden in zijn weigering kampioen te worden, deed hoop alles behalve leven, bleef Socrates mij als een horzelige kakkerlak achtervolgen met zijn Socratische Denkmethode en bleef de volle baard mij onverbiddelijk trekken zoals een ervaren prostitué het geslachtsdeel van een klant op leeftijd.

Maar dit voetbalseizoen lijkt alles anders. 27 Wedstrijden gespeeld en al 27 speelrondes bovenaan. Zou het dit seizoen dan toch…?

We zouden zó graag nú al huiden verkopen, maar er moeten eerst nog enkele beren geschoten worden.

Je durft amper nog naar Teletekst 819 te kijken. Je wilt het eigenlijk helemaal niet weten, terwijl je juist van Socrates hebt geleerd dat onwetendheid de bron van alle kwaad is. We zijn het verleerd, meedoen om de titel. We weten geen raad met onszelf. In het weekend sta ik op met bonkende koppijn van de spanning. Ik vervloek mijn huisgenoten die het zicht op de beeldbuis belemmeren als ze vragen of ik misschien nog een glas wijn wil.

Ik ben leeg, misselijk, angstig, trots en nuchter tegelijk.

Mijn hoop is broos en blijft onuitgesproken. Ik durf me niet toe te geven aan beelden van een hossende Coolsingel, aan mijn huilende ouders in mijn armen, aan de verlossing na 17 jaren van vernedering.

Ik zoek al maanden, weken, dagen naar houvast omdat het vervloeken van mijn huisgenoten slechts tijdelijke voldoening bleek te verschaffen. Het moest concreter. Tastbaarder.

Zondag 19 maart 2017 zag ik om 16:23u het licht.

Feyenoord had die middag op indrukwekkende wijze Heerenveen verslagen met 1-2 en onze Kralingse broeders van Excelsior hadden onze rivalen uit de hoofdstad op 1-1 gehouden.

Al doet hoop nog altijd niet leven, de voorsprong ís 6 punten. Het wordt nu menens. Ik sta niet voor mezelf in als we kampioen worden, hetzelfde geldt als we het níet worden. Ik schat de kansen op fifty-fifty, gewoon omdat Feyenoord Feyenoord blijft.

Als goed katholiek voelde ik zondag 19 maart 2017 om 16:23u aan alles dat ik een symbolische daad moest stellen: ik besloot om mijn baard te laten groeien totdat de beslissing is gevallen in de competitie. Het dient uiteraard geen enkel nuttig doel, maar dat geldt uiteindelijk voor alle katholieke rituelen.

De baard moet me houvast en vertrouwen geven. Als een doekje voor het bloeden, een troost om te gaan slapen, een ontsnappingsclausule om uit de wurggreep van vandaag te blijven.

In samenspraak met mijn vrouw en dochters heb ik als enige compromis moeten accepteren dat alleen mijn snor zal worden bijgehouden (‘echt smerig pap, van die gore etensresten in je snor’) met een tondeuse.

Ik heb uiteindelijk de Socratische Denkmethode toegepast om het woord ‘hoop’ te kunnen doorgronden. Het moet mij filosofische verlichting verschaffen om de kampioenskoorts het hoofd te bieden:

1. Neem een uitspraak die overeenkomt met wat men ‘gezond verstand’ noemt.

Hoop doet leven.

2. Zoek naar omstandigheden of situaties waarin de uitspraak onjuist zou zijn.

Feyenoordfan zijn.

3. Als je een uitzondering of tegenwerping hebt gevonden moet de definitie fout zijn of in elk geval onnauwkeurig.

Hoop deed niet leven met betrekking tot Feyenoord gedurende seizoenen 1999-2016.

4. De oorspronkelijke uitspraak moet worden genuanceerd, er moet iets worden veranderd of toegevoegd om rekening te houden met de uitzondering.

Hoop doet leven, tenzij het over Feyenoord gaat

5. Herhaal deze stappen wanneer weer een uitzondering op de verbeterde uitspraak wordt gevonden. De waarheid kan immers alleen liggen in een uitspraak waarvan niet kan worden aangetoond dat die onjuist is

Hoop dóet leven omdat Feyenoord in 2017 landskampioen werd.

Als we kampioen worden zal mijn dronkenschap van monumentale omvang zijn. Daarna zal ik de Socratische gifbeker het raam uitgooien. Voorgoed. Met de tondeuse.

(hieronder kan de ontwikkeling van mijn baard fotogewijs worden gevolgd)

Baard d.d. 21-03-2017:

Baard d.d. 28-03-2017:

Baard d.d. 05-04-2017:

Baard d.d. 12-04-2017:

Baard d.d. 19-04-2017:

Baard d.d. 26-04-2017:

Baard d.d. 04-05-2017:

10-05-2017:

Laatste Baard d.d. 16-05-2017:

Dit was hem. Een krappe twee maanden de hoon over mij heen gehad en daar schijt aan gehad. Gewoon een volstrekt zinloos plan volbrengen. Omdat het zo geschreven stond. En alle onzin die ik verzin is waar.

Legioensbaarden:

Lees hier deel 2, de Tattoo