Op de wielerwebsite Wieler Revue verscheen onlangs een column waarin de redacteur beschreef hoe hij aan de zijde van oud-profs Steven de Jongh en Maarten den Bakker de Col du Tourmalet beklom. En passant beschreef hij enkele deelnemers van de fietsvriendengroep Koers is Koers, waarvan ook Steven en Maarten deel uit maakten.

De bewuste column vroeg om een reactie.

Bij deze.

***

Hij lag in zijn bed en had voorpret.

Wat hij twee weken geleden had meegemaakt overtrof zijn stoutste dromen. Hij had een heel stuk van de Tourmalet beklommen naast Steven de Jongh en Maarten den Bakker. Hoe vaak overkwam je zoiets?

Hij lag in zijn bed en telde de rode bolletjes van zijn bolletjestruipyjama. Daar werd hij altijd een beetje opgewonden van. Terwijl hij telde, dacht hij na over zijn openingszin, want deze ervaring móest hij natuurlijk verwerken in een column.

“Op de kop af twee weken geleden reed ik vanaf de camping in Argelès-Gazost naar Saint-Marie-de-Campan om de beruchte Col du Tourmalet te bedwingen…”

Ja! Zo zou hij beginnen. En daarna zou hij de groep Rotterdamse fietsers een beetje op de hak nemen. Bierbuiken, bitterballen, bananen. De 3B’s. Andere fietsers voor lul zetten is altijd lachen. Zeker als je zelf zo goed getraind was als hij en helemáál als je een stuk van de Tourmalet naast Steven en Maarten had gefietst.

Hij lag in zijn bed en wiebelde met zijn tenen. Om de magie van de opwinding te behouden had hij die avond in zijn tentje geweigerd zijn bolletjestruisokken uit te doen. Hij was er zelfs mee onder de campingdouche gesprongen en hij had niet de moeite genomen om ze te drogen. Het deerde hem niets.

Onderweg had hij wat grappen gemaakt over een Rotterdamse fietser die wel zes bananen in zijn achterzak had gestopt. Zes! Dat zou hij zeker vermelden in zijn column. En hij zou de Rotterdamse fietser met overgewicht banaanmeneer noemen. Ja! Banaanmeneer! Dat was nog eens een goede woordvondst.

Hij lag in zijn bed en dacht na over zijn column. Het maakt altijd indruk als je de namen van gerenommeerde oud-profs noemt, zeker als je die tegenover minder geoefende fietsers zet. Humor ten koste van levert altijd leuk leesvoer op. Hij hield ervan de rode bol te kaatsen, hij kreeg hem toch nooit terug. En bovendien… hij zou die Rotterdammers toch nooit meer terugzien.

Zelfgenoegzaam wreef hij onder zijn bolletjestruipyjama over zijn afgetrainde torso. Geen grammetje vet. Iedere keer als hij op Strava zijn eigen wattages, snelheden en gereden afstanden bekeek, kreeg hij vlinders in zijn buik. Hij vond het heerlijk om zijn eigen prestaties af te zetten tegen de prestaties van andere, vaak minder getrainde wielrenners. Plezier haalde hij uit de overwinning, extatisch werd hij van de overtreffende trap van de overwinning: die van de vernedering.

Hij lag in zijn bed en bedacht dat hij die Rotterdamse banaanmeneer in zijn column een 43.669e plek zou toebedelen in het Strava-klassement van die dag. Hahaha, hij gierde het uit van het lachen. Wat een grap. 43.669e! Hij moest zó hard lachen dat hij zijn benen moest kruisen om niet in zijn bolletjestruipyjamabroek te plassen.

Op een gegeven moment waren Steven en Maarten weer omlaag gegaan en dat had hij eigenlijk niet begrepen. Ze zeiden dat ze de andere fietsers, waaronder zeker en vast banaanmeneer, moreel gingen ondersteunen. De woorden moreel en ondersteunen zeiden hem niets, maar hij had zich voorgenomen om ze direct te googelen zodra hij vanavond in zijn tentje in zijn bolletjestruipyjama lag. Vreemd was het wel. Wielrenners van hun statuur fietsten toch dóór? Net als hij. Soort zoekt immers soort, zij waren de overwinnaars, en toch niet zo’n loser die zes bananen nodig had omdat ie bang was hongerklop te krijgen hahaha.

Hij lag in zijn bed en viel haast in slaap. Steven en Maarten konden weliswaar niet lachen om zijn grapjes onderweg en evenmin leken zij onder de indruk van zijn wereldprestatie, maar dat zou wel goedkomen als zij eenmaal zijn artikel zouden lezen.

Zeker weten.

Hij lag in zijn bed en viel voldaan op zijn bolletjestruikussen in zijn bolletjestruipyjama met een duim in zijn mond in slaap. Onder zijn bolletjestruidekbed vonden de wildste avonturen plaats… hij fietste alleen op de top van de Tourmalet en in zijn droom had hij Steven en Maarten zelfs gelost. Hij was helemaal alleen. Het werd kouder en kouder. Behoudens de directeur van Strava stond niemand bij de finish om hem aan te moedigen, laat staan om hem op te wachten.

In zijn droom was zijn duim een banaan waaraan hij bleef sabbelen totdat hij wakker werd, omdat hij in zijn bolletjestruibroek had geplast.

***

Namens de organisatie van Koers is Koers

Namens alle deelnemers en begeleiders van de Koers van is Koersfietsreis naar de Col du Tourmalet

Namens oud-profs Steven de Jongh en Maarten den Bakker die ter ondersteuning van dit artikel de volgende video’s instuurden:

Ingezonden afbeeldingen van de fietsvrienden van Koers is Koers:

Deze advertentie boven het bewuste artikel moet op toeval berusten