25 april 2019
Twee duimen. Op zoek. Naar die melkzure bobbel in je dijspier waarin het trainingsgif zich heeft genesteld. Als een teek. Lactaat wordt die troep genoemd. Je schijnt het zelf aan te maken. Ongevraagd. Ongewild ook.
Lactaat is zo taai als kauwgom onder je schoenzool.
En dan. Dat onvermijdelijke moment dat de twee duimen van je vrouw de onderhuidse lactaatbobbel hebben gevonden… dat diezelfde twee duimen zich steeds dieper in je vlees wringen… dat de tranen in je ogen springen … dat je in staat bent om je vrouw met een rechtse directe uit te schakelen als jij je tanden hebt gezet in de nieuwe Donald Duck om het niet uit te gillen van de pijn.
Lactaat geeft zich niet zomaar gewonnen. Lactaten zijn net Duitse voetballers.
‘Gaat het een beetje?’, vraagt je valse vrouw met een satanisch lachje. Zij is Zwarte Magica uit de Donald Duck die je zojuist in stukken heb gebeten.
‘Zat aardig vast’, zegt ze na afloop van de massage zonder happy end.
Lactaten zijn slechte verliezers. Als politici.
