Mascha heet de huiskat. Iedere avond als Anita het eten op het buitenterras serveert, komt ze aangelopen om zich op de verkoelde stenen omheining neer te vlijen. Bedelen doet Mascha niet. Dat is haar onwaardig.
Spinnen doet ze wel. Spinnen is een chiquere manier van bedelen, want het resultaat is hetzelfde.
Mascha is aan één oog blind. Ze is niet lang geleden aangevallen door een wilde kat uit de buurt. Haar oor was gescheurd en haar oog beschadigd. Dat vertelde Olivier mij op een avond. Mascha heette nog geen Mascha toen zij vijftien jaar geleden als uitgemergelde zwerfkat kwam aangestrompeld op het landgoed van Olivier en Corinne. Toen ze eenmaal de naam Mascha had gekregen, besloot ze voorgoed te blijven.
Iedere dag van de vakantie hebben we strijd om leven en dood gevoerd of we wel of geen kat in ons voortaan kinderloze huis gaan nemen. Anita is nog niet overstag, al kroelde ze iedere dag met Mascha. Het deed me denken aan hoe Anita en ik onze reis begonnen, deze zomer precies 30 jaar geleden. Niet zozeer omdat zij twee katten meenam uit haar vorige relatie, maar vooral omdat Anita ook toen een lange tijd met satanisch genoegen hard to get speelde.
Om uiteindelijk natuurlijk wel mijn en haar zin te krijgen.
