“U maakt een opa hier heel erg blij mee, mijnheer Jansen.”
Estelle gaat met het zwijgzame boegbeeld van Feyenoord op de foto. Wilhelmus Marinus Antonius Jansen, held van beroep.
“Dat krijg ik steeds vaker te horen…dat ik de held van opa’s ben.”
Wim Jansen grijnst. Ik kleur rood. Vuurrood.
“Sorry, ik hoorde hoe het klonk maar zo bedoelde ik het niet. Maar u was..eh bent…. nou ja… was èn bent eh… blijft ook mijn held hoor. En die van mijn dochter.”
Dat laatste is een leugentje om bestwil want ik moest haar net nog uitleggen hoe groot de kleine Wim Jansen wel niet was. Anno nu is de mate van heldendom helaas gerelateerd aan het aantal TV-uren.
Wim Jansen won nochtans de Europacup I, de Wereldbeker en de UEFA Cup. Hij verdient alleen daarom al een plaatsje op het ereterras hier, nu, in de Kuip, maar ook later als Hij hem zal verwelkomen. Een plaatsje in de zon graag. Waar je zo gezellig zit. Bij het raam.
(…)
Passage uit het verhaal Eigen Doel
Ter ere van Wim Jansen 28-10-1946 | 25-01-2022
Estelle met Wim Jansen (18-12-2013)
