Voor een Feyenoordfan met een Springsteenhart zijn het gouden tijden. Hetzelfde geldt voor Springsteenfans met een Feyenoordhart. Qua arbeidsethos, intensiteit en beleving zijn de parallellen overduidelijk, met als enige verschil dat de Boss altijd levert en Feyenoord graag Russisch roulette speelt.

‘Jullie brachten het DNA van deze club op deze jongens over: nooit opgeven en altijd doorgaan!’, riep Arne Slot maandag 15 mei 2023 vanaf het balkon van het Rotterdamse stadhuis. Mensen om mij heen juichten. Met duizenden keken we naar een groot beeldscherm op het Binnenrotteplein, op een paar kilometer afstand van de Coolsingel.

Ik kon geen woord uitbrengen, omdat de woorden van Koning Arne mij direct vervoerden naar twee dagen eerder. Om klokslag zeven uur trakteerden Bruce en de leden van de E-Street Band ons op een Parijse knock-out met een verpletterende uitvoering van No Surrender:

‘We made a promise, we swore we’d always remember. No retreat, baby, no surrender. ’

We hadden staanplaatsen in de Paris La Défense Arena. Bruce zong ons van een immens beeldscherm verbeten toe. Anders dan de zalvend sprekende Koning Arne (twee dagen later) spuugde Bruce de woorden over ons uit, maar de boodschap van Arne en Bruce was dezelfde.

Drie keer vloeken, drie keer slikken, drie keer de bek spoelen, rug rechten en weer doorgaan. Wees weerbaar. Aanvaard het verschil tussen echt en fake, herken het, geef het desnoods wat te drinken, maar herken het. Doe nooit mee aan polonaises en geef nooit op. Dat is een beetje de kern hoe Anita en ik de kinderen hebben getracht op te voeden.

De tranen kregen een vrijgeleide.

Bruce is meer dan muziek, Feyenoord is meer dan voetbal. Het gevoel zit belachelijk dicht op de huid en bevindt zich tegelijkertijd op een onmetelijke diepte. Pas als ooit een post mortem autopsie van de menselijke geest mogelijk is, zal wetenschappelijk verklaard kunnen worden hoe de psyche functioneert van een Springsteen fan uit 010.

Bruce en Feyenboord hakken er een leven lang vrolijk op los en doen niet aan damage control of nazorg. U zoekt het maar uit. Kijk maar eens hoe volwassen mannen met Feyenoordtattoos elkaar huilend in de armen vliegen, kijk maar hoe het Springsteenpubliek in ontreddering het stadion verlaat nadat I’ll See You In My Dreams door de arena heeft gegalmd. Onze devotie is ons offer. Feyenoordfans en Springsteenadepten ervaren dat de puurheid van het leven zich alleen als een troostende handpalm openbaart als zij (alleen zij) ten tonele verschijnen. Op alle overige gelegenheden is het bestaan een constante gebalde vuist die zich moet wapenen tegen de binnen- en buitenwereld.

De Kuip en het rondreizende Springsteenpodium zijn verworden tot onze kerk met Arne en Bruce als onze voorgangers. Niet omdat ze zeggen wat jij wil dat ze zeggen, maar omdat ze zeggen wat jij had wíllen zeggen.

De afstand per trein tussen de twee mooiste steden ter wereld Rotterdam en Parijs bedraagt 372 kilometer. De paars-grijze trein die dankbaar gebruikt maakt van die spoorverbinding luistert naar de naam Thalys. In wagon 12 van de Thalys volgden we op zondag 14 mei via onze mobieltjes de kampioenswedstrijd tegen Go Ahead Eagles. Een rode paprika, gekocht bij de Monoprix aan de Rue Joubert 47, recht tegenover de Église Saint-Louis-d’Antin (waar ik zaterdagmiddag 13 mei vlak voor aanvang van het Springsteenconcert snel nog even een kaarsje aanstook ten nutte van zielenrust voor Bruce en een zege van onze rood-witte helden), gebruikten wij als standaard om mijn mobieltje te stutten.

Op zondagmiddag 14 mei 2023 waren wij veroordeeld tot de afhankelijkheid van de 3, 4 en/of 5G verbinding. Vooral (eigenlijk uitsluitend) in België liep mijn iPhone regelmatig vast. Ik vloekte dat het een aard had. De bedwelmende roes waarin Bruce ons sinds gisteravond had getoverd was spoorslags verdwenen. De onverdraagzame realiteit van alledag had plaatsgenomen in de ereloge. Ondertussen konden mijn beide schoonzoons hun lol niet op, omdat zij de wedstrijd van het jaar op hun mobieltjes vlekkeloos en haarfijn konden volgen.

Mijn beeld bleef lang hangen bij het half scheve hoofd van Pedersen die een penalty-tegen riskeerde (zo bleek later) en daarna bij de krullen van Mats Wieffer die een ongelukkige kopbal goddank op de lat van Bijlow zag belanden (zo bleek later). De wereldgoal van Santi Giménez miste ik, omdat het beeld toen bleef hangen bij de lepe assist (zo bleek later) van Paixão.

Tot grote hilariteit van mijn gezinsgenoten legde ik de volledige verantwoordelijkheid voor de povere internetverbinding luidkeels bij het gespleten land België, waarbij ik ook maar meteen de 24 uursfile van de Antwerpse Ring meenam. De infrastructuur van België is de regelrechte hel. De taal van de Vlamingen, hun liefde voor de koers en hun rijke keuken maken veel goed.

‘In Zuid-India heb ik een beter bereik!’, mopperde ik naar waarheid (op 5 februari 2023 volgde ik in Kochi, op 7.890 kilometer van Rotterdam gelegen, haperloos Feyenoord-PSV, uitslag 2-2).

Bij de 2-0 van Santi viel de rode paprika om. Mijn mobieltje sloeg dicht, de verbinding was tot aan de grens bij Breda verbroken.

Precies toen de Thalys langs de Kuip reed, dochter Fabienne filmde, scoorde de Braziliaanse lachebek Igor Guilherme Barbosa da Paixão de 3-0. Ik was eindelijk bevrijd van de nervositeitsdemonen. Feyenoordfatalisme, open wonden en een zoutvaatje… daarmee zullen we ons moeten zien te redden in de mensenwoestijn.

Zaterdag 13 mei en maandag 15 mei kregen onze tongen en strotten een Parijse respectievelijk Rotterdamse drooglegging opgelegd en werd onze huid voorzien van het vel van een kip. Een kampioenschap van Feyenoord een dag na een Springsteenconcert…. de Lieve Heer is ons bij tijd en wijlen gunstig gezind, maar het kan ook wel eens te veel zijn.

De twee levensbepalende gebeurtenissen die ik bovendien voor het eerst in mijn kersverse hoedanigheid als opa mocht meemaken.

Bij Bobby Jean zwaaide opa met 40 duizend anderen met twee armen in de lucht van links naar rechts, met Gernot Trauner zong hij 21 keer Overal Waar Jij Gaat. Bij Promised Land brulde hij dat hij geen jongen maar een man was en met Lutsha Geertruida schreeuwde hij dat ook híj weldegelijk uit Rotterdam kwam (of ken je dat niet horen dan?). Bij The Rising waande de wielrennende versie van de grootvader zich op de top van Alpe d’Huez, en de tijd stopte vrijwillig toen een op een krukje gezeten Lee Towers een broze versie van You’ll Never Walk Alone ten gehore bracht.

In 48 uur gingen Rotterdam en Parijs hand in hand.

Op zoek naar woorden, troost, verlichting, verlossing en vooral naar een bevestiging, kwam de ultieme genadeklap uit de monden van de twee eindbazen Arne Slot en Bruce Springsteen die, onafhankelijk en onwetend van elkaar, de uiteindelijke slotwens vertolkten die deze vader, schoonvader en grootvader zijn nageslacht tot in de lengte der dagen wil meegeven:

‘Nooit opgeven en altijd doorgaan! No retreat, baby, no surrender.’

Lees hier het verhaal Stappen over het concert van Bruce in Rome

Lees hier het verhaal Glory Days over het Bruce Springsteenconcert in Landgraaf