Ze praat als een trein. Zo eentje die voorbij raast als je met een groepje vrienden op een perron staat en je vergeten bent je jas dicht te doen. Door de rilling ben je je nóg meer bewust van de snelheid.

Zit er een rem op Chantal Blaak?

‘Mezelf omschrijven? Positief. Vrolijk. Sociaal. Betrouwbaar. Doelbewust. En ik ben fanatiek, heel fanatiek. Als ik mezelf iets opleg en als ik ervoor wil gaan, dan kan ik door een muur heen rijden. Voor mezelf, voor mijn ploeggenoten. Zelfs met een potje kaarten, hahaha. Maar serieus. Het is bij mij alles of niets.’

‘Fanatiek en sociaal? Kan dat samen?’

‘Kijk, je moet het zo zien. Ik wil winnen. Punt. Maar als ik voel dat ik zelf geen goede benen heb of als een ploeggenote betere kansen heeft, dan kan ik een gevoel oproepen dat zich moeilijk laat omschrijven: dan wil ik er alles aan doen om een ploeggenote te helpen winnen. Alles. Privé ben ik zachtaardig en goedmoedig. En weet je, ik ben eigenlijk best trots op die twee kanten. Trots omdat ik erachter ben gekomen dat het een het ander niet hoeft uit te sluiten.’

Ze ziet er prachtig uit. Als ze over thuis spreekt, lacht ze beminnelijk. Maar als de koers te sprake komt, fonkelen haar ogen onophoudelijk. Dan verandert haar zachte blik in die van een roofvogel. Haar leven draait om snelheid. Snelheid met een doel. Zoals een trein.

‘Het jaar wielerjaar 2016 was vooral chaotisch. Ik heb geen jaar gehad waarin zoveel hoogte- en dieptepunten zaten. Het jaar begon formidabel. Ik werd tweede achter Lizzie Armitstead in de Omloop het Nieuwsblad. Daarna won ik begin maart Le Samyn in een sprint à deux met Emma Johansson. Een goede week later won ik de Ronde van Drenthe. Vol vertrouwen bereidde ik me voor op Gent-Wevelgem.’

Een trein die doordendert ontziet niets of niemand. Inclusief zichzelf. In volle snelheid schiet hij voorbij bomen, weilanden, voetbalvelden, bedrijventerreinen, dorpen, auto’s, snelwegen, boerderijen. Een trein in volle vaart is ongevoelig voor zijn omgeving. Hij kent zijn bestemming.

‘En ik wón Gent-Wevelgem….ik voelde me beresterk…de ploeg was beresterk.’

Wevelgem- Belgium – wielrennen – cycling – radsport – cyclisme – Chantal Blaak (Netherlands / Boels Dolmans Cycling Team) pictured during Gent – Wevelgem 2016 World Tour women – photo Davy Rietbergen/Cor Vos © 2016

[Klik op een afbeelding voor een vergroting]

Voor het eerst komt haar ploeg Boels-Dolmans ter sprake. Ze slikt, glimlacht, vouwt haar handen om haar beker thee, neemt een voorzichtige slok, slikt weer.

‘Je wint nooit alleen. Altijd samen. De ploeg was zó sterk die dag.’

Dat gevoel ken ik. In april hadden we al samen de beruchte lusjes rondom Trois-Ponts in de Ardennen gefietst. Maar zaterdag 7 mei 2016 voelde ik me voor het eerst écht teamgenoot van Chantal. We trainden met onze Alpe d’HuZes ploeg in Zuid-Limburg. Tijdens de eerste lus rondom de Cauberg zag ik Chantal in het dorpje Vilt aan de linker kant van de Leijstenstraat gebogen over haar fiets staan. Ik bedacht me geen moment en kneep in de remmen.

‘Problemen Chantal?’

‘Nee hoor Marco. Steentje van mijn voorband gehaald, uit voorzorg.’

‘Ah OK….kom maar mee.’

De anderhalve minuut die volgde mag ik een van de hoogtepunten uit mijn rijke wielercarrière noemen. Chantal koos mijn wiel. Ik bracht haar terug naar het peloton. Ik fantaseerde het onderkoelde commentaar van Mart Smeets erbij. Van die dingen waarvoor ik me nu geneer. Toen ik Anita trouwde was Chantal vijf jaar. Ze had ons bruidsmeisje kunnen zijn.

Spookrijder met Chantal in Trois-Ponts (16 april 2016)

Spookrijder brengt Chantal Blaak terug naar het peloton (7 mei 2016)

‘Ik ben geen groot prater in de koers. Ik ga veel op mijn gevoel af, op mijn koersinstinct.’

Dat deed ik ook in de Leijstenstraat toen ik Chantal terugbracht naar de groep, maar ik weet net op tijd op mijn tong te bijten.

‘Op 3 april werd ik derde in de Ronde van Vlaanderen. Achter Lizzy Armistead en Emma Johansson. Ik was superblij met die derde plek. Lizzy is een ploeggenote van me en na de Ronde van Vlaanderen ging ik aan kop in de World Tour….’

‘Met een officieel shirt van de UCI?’

‘Ja. Die wilde Lars nog ophangen in ons huis, maar dat heb ik niet gedaan. Alleen als ik hem heb gewonnen aan het eind van het seizoen.’

‘Ik snap Lars wel.’

Ik heb een idiote obsessie voor wielershirts.

Chantal in het leidersshirt van de UCI

In het eindklassement van de UCI Women’s World Tour 2016 is ze uiteindelijk als vierde geëindigd, een prestatie van formaat. Zo reed ze in het eerste halfjaar negen van de dertien wedstrijden podium. Ze is trots. Heel trots.

‘Ik ben opgegroeid op een boerderij in Zuidland. Op mijn elfde won ik mijn eerste Rabo Dikke Banden Race. Van de Dikke Banden op weg naar Rio, in vijftien jaar tijd. Dat plan had ik in mijn hoofd. Ongelofelijk hè, maar zo snel kan het dus gaan.’

‘Rio, Chantal?’

Iemand heeft aan de noodrem getrokken. Als een trein eenmaal op gang is gekomen, is zijn snelheid angstaanjagend en het verrassingseffect van de noodrem daarmee des te heftiger. De trein kwam tot stilstand.

‘Rio ja. Dat was mijn doel. Van kleins af aan al. Ik heb ook mindere periodes gehad, uiteraard, maar als alles klopte won ik in mijn juniorentijd veel koersen. En gaandeweg begon ik te rekenen. Ik ben van oktober ’89. Dus 26 jaar tijdens de Spelen van Rio. Een perfecte leeftijd, zeg nou zelf?’

Ik kan slechts knikken. Ik weet wat er gaat komen.

‘Maar zoals je weet, werd ik niet geselecteerd voor Rio. Na zó’n voorseizoen. Ik had nog nooit zo’n dreun meegemaakt in mijn wielercarrière….niet van dat kaliber althans. Het was alsof ik een bak ijs in mijn gezicht gegooid kreeg. Ik kon geen kant op.’

Daar stond de trein, in the middle of fucking nowhere. Rio had het eindstation moeten zijn, of op zijn minst een halte. Maar het werd no man’s land. No woman’s land.

‘Ik had er alles voor over gehad. Alles. Jarenlang had ik mezelf van alles ontzien. Ik heb mezelf nooit een ras talent gevonden, ik heb er altijd hard voor moeten werken. Stappen, roken, drinken en vriendjes interesseerden me nooit. Ik wilde fietsen.’

Ik geloof er niets van. Knappe meiden móeten ook met ons jongens bezig zijn, anders is ons bestaan zinloos.

‘Sorry Chantal….je zei?’

‘In 2006 won ik het NK Tijdrijden in Oudenbosch en daarna werd ik door bondscoach Johan Lammerts geselecteerd voor alle nationale selecties. EK’s, WK’s, noem maar op. Tot 2016. Rio. Voor het eerst werd ik niet geselecteerd.’

Door stom toeval was ik er getuige van toen Chantal te horen kreeg dat ze niet was geselecteerd. Ik herinner me nog de blinde paniek, de pijn, de verontwaardiging, het verdriet, de woede, de ontgoocheling, de verbijting. Alleen de volgorde van die emoties, die ben ik kwijt.

‘Het verhaal is bekend. Anna (van der Breggen, mjh) won goud. Wellicht waren mijn kansen op goud inderdaad niet groot vanwege het parcours, maar ik had zó graag aan de start verschenen. Zó intens graag een onderdeel willen zijn van de ploeg. Als topsporter is deelname aan de Olympische Spelen het hoogst haalbare.’

Er valt een stilte. Eenzelfde stilte die valt als de treindeuren zich hebben gesloten, als het fluitje van de conducteur geklonken heeft maar de trein nog niet rijdt. Dat moment duurt nooit lang, maar het voelt als een eeuwigheid.

Een maand later, in september 2016, won Chantal voor het eerst in haar carrière een meerdaagse etappekoers.

‘De Holland Ladies Tour ja. Die overwinning gaf me natuurlijk een enorme boost en die was broodnodig. Dat snap je.’

Op YouTube bekijken Chantal en ik een interview na haar winst in de Holland Ladies Tour. Haar ontwapende karakter komt er in optima forma tot uiting. Vooral als de interviewer Chantal vraagt waarom zij zo uitgebreid haar ploeggenotes bedankt en eert en waarom zij zichzelf niet noemt.

Chantal bloost tegenover me, alsof ze zojuist door medewerking van haar ploeggenotes de Rabo Dikke Banden Race heeft gewonnen. We lachen, omdat ook ik me nogal verbaas over haar bescheidenheid.

‘Is die bescheidenheid een tikkie vals?’, vraag ik als advocaat van de duivel.

‘Nee, zo ben ik. Echt!’

Het WK in Qatar vormde een prachtige afsluiting van een seizoen dat zich kenmerkte in vele pieken en uiteindelijk welgeteld één dal. Rio. De rem.

‘Een enorme ontlading in Doha ja. We hadden er een heel jaar hard voor getraind. We hadden tot dan toe alle ploegentijdritten gewonnen dus de druk was groot. Het was echt een overwinning van de ploeg. Niet alleen van de rijdsters maar ook van de ploegleiding, de verzorgers, de sponsoren. Een heerlijk gevoel.’

Ik besluit met de wereldkampioene mee te glunderen. Mijn romantiek begint beschamende trekken te vertonen maar je bruidsmeisje wordt nu eenmaal niet elke dag wereldkampioene en dus houd ik maar voor me dat ik tijdens de wedstrijd als een malloot zat te schreeuwen voor de TV.
Toen Chantal als mede-winnares in beeld kwam dacht ik aan onze beklimming van de Télégraphe en de Galibier een goede maand vóór het WK in Qatar. Zij herkende me toen zij aan de zijde van Gert Jakobs, Maarten den Bakker en Michael Boogerd alweer daalde en ik nog klom. Haar leugentje om bestwil (‘nog maar een klein stukje Marco, kom op!!’) vergaf ik haar met liefde.

De liefde voor de koers maakt een mens blind, of op zijn minst slechtziend.

Doha – Qatar – wielrennen – cycling – radsport – cyclisme – Boels Dolmans Cycling Team pictured during TTT women Team Time Trial of the UCI Road World Championships 2016 in Qatar. – photo Davy Rietbergen/Cor Vos © 2016

Met Chantal aan de voet van de Galibier (21 september 2016)

Ze heeft duidelijk zin in 2017.

‘Enorm ja. Ik ben vooral in mentaal opzicht een stuk sterker geworden. Ik weet nu hoe het voelt om te winnen. Om een koerst te lezen. Te dragen.’

Ik voel aan alles, de trein is al weer in beweging.

‘Mijn spoorboekje? Hahaha, die krijg je van me Marco. Vanaf 5 januari 2017 gaan we op trainingskamp. Dan volgt later die maand de officiële ploegpresentatie. Het voelt meer dan ooit als een nieuw begin. Niet alleen in de koers, maar ook door mijn nieuwe website die er dadelijk gaat komen. Mooie foto’s, mooie interviews en mooie verhalen. Niet alleen droge wedstrijdverslagen, nee….eigenlijk júist niet. Ik wil wat anders. En ik heb nog meer ideeën. Clinics geven bijvoorbeeld.’

Ik zwijg als het graf. Ik ben bekend met haar clinics. Vlak nadat ik Chantal die zaterdag de 7e mei in de Leijstenstraat in ‘het peloton’ had teruggebracht, gaf zij ons, een groep goedwillende beperkt getalenteerden, de opdracht om dertig seconden lang op vol vermogen met een zo’n licht mogelijk verzet de Cauberg op te rossen. Toen wij compleet uitgeteld boven aankwamen en ik stukjes huig in mijn droge mond herkauwde, meende ik een satanisch lachje op het gezicht van Chantal te ontwaren.

Clinic Chantal in Zuid-Limburg (7 mei 2016)

‘Ik wil zo graag de mens Chantal Blaak laten zien. Gewoon zoals ik écht ben. Positief. Vrolijk. Betrouwbaar. Doelbewust. En bloedfanatiek.’

Daarmee zijn we aan het begin van het gesprek gekomen en kijk ik uit naar de uitdaging om al haar verhalen het komende jaar op te tekenen. Op haar eigen website en op ons eigen Blog. Het wordt een mooie treinreis.

Fabienne houdt een eerste fotoshoot met Chantal. Ze genieten beiden. Als meiden in mijn bijzijn onder elkaar lachen, heb ik altijd het gevoel te worden uitgelachen.

We proosten bij de kerstboom en toosten op onze samenwerking in 2017: samen op de trein. Van halte naar halte. Soms het spoor volgend, dan weer buitensporig. We zijn en blijven per slot van rekening Spookrijders.

De trein is vertrokken, Chantal is de machinist. En wij? Haar familie, vrienden, collega’s, sponsoren en fans mogen allemaal instappen en met Chantal meereizen. Samen op weg naar de eerstvolgende halte.

En jij? Reis je met ons mee?

Foto Fabienne Hendriks

Foto’s (incl. profielfoto) Fabienne Hendriks – zie www.chantalblaak.nl 

(Klik op een afbeelding voor een vergroting)