Zondagochtend 8 januari 2023 voelde als zaterdagnacht. We belden we je.

‘Es, je zus is bevallen. We gaan er nu heen. We pikken je zo meteen op. Kwartiertje.’

Zo ongeveer moet het gesprek zijn verlopen die nacht.

In de auto draaiden we de afspeellijst Welcome To My World. Vanaf de achterbank pakte je me bij mijn schouders om mij niet meer los te laten.

Het was twee uur na de bevalling en je zat op de bedrand van je vermoeide zus. Mama hield je neefje vast. Je zwager hield de linkerhand van je zus vast, jij met twee handen haar rechter. Negen maanden intens meeleven van de vier zussenhanden op één buik had geresulteerd in dit moment. Het was iets over drieën, de nacht blies zijn koele adem uit over Rotterdam en de onwerkelijkheid was daadwerkelijk werkelijkheid geworden.

Om precies tien over drie hield jij voor het eerst je neefje vast. Hij droeg een ecru kleurig mutsje en een wit pakje met een leeuw erop. Hij was gewikkeld in een dekentje, een beetje zoals het kindje Jezus die het echter Zijn leven lang had moeten stellen zonder zo’n lieve tante.

Zo’n tante die een puur familiemens is. Zo’n tante bij wie iedereen zich direct thuis voelt. Zo’n tante die het Franse chanson heeft omarmd. Zo’n tante met een mensenkennis en een woordenschat waar je duizelig van wordt. Zo’n tante zo zacht als roomboter. Zo’n tante met een spijkerharde humor. Zo’n tante die kan vloeken als een bootwerker als Feyenoord speelt. Zo’n tante die nog altijd de slappe lach met haar zus krijgt om niets. Zo’n tante die duimpie-omhoog-open-mond-selfies stuurt als het hardlopen erop zit. Zo’n tante die voor iedereen bijnamen verzint. Zo’n tante die schijnt, taarten bakt, appjes stuurt, kaarten schrijft, cadeautjes koopt, werkt, te veel nadenkt en te weinig bijtankt. Zo’n tante die eerdaags haar master haalt en zich gereed aan het maken is voor alle vervolgstappen die het leven voor haar in petto heeft, zeker nadat Cupido raak heeft geschoten.

Zo’n tante die een luisterend oor heeft. Altijd. En voor iedereen.

Het eerste moment met je neefje was overweldigend. Je lachte onophoudelijk om weerstand te bieden aan het opdringerige traanvocht. Je zus hield haar hand op je rug. Drieëntwintig jaar zussenliefde snakte naar zuurstof en vocht zich een weg door de slaapkamer. Al deden de wijzers van de klok braaf hun werk, toch stond de tijd stil. Door de speaker klonk Prendre un Enfant van Yves Duteil van dezelfde afspeellijst.

Je had een cadeautje meegenomen voor je zus en voor je zwager. Met een kaart erbij. Die lagen al wekenlang klaar. Er stonden zorgvuldig gekozen lieve woorden in de kaart. Zoals alleen jij kan. In dat overbekende handschrift. Rondvormige letters, enthousiaste uitroeptekens en hier en daar een hartje als stip op de i.

Op zondag 8 januari 2023 hadden je zus en je zwager jou tante gemaakt en vandaag, zaterdag 4 maart 2023, ben jij voor het eerst als tante Es jarig en dat blijf je je hele leven lang.

De allerliefste tante Es die je neefje zich kan wensen.

Lees ook:

Het verhaal Tijd

Het verhaal Opa!

Het verhaal Welcome to my World

Het verhaal Oma!

Het verhaal Mama!