Het kost tijd om te leven.

Die uitspraak van Albert Camus hield mij de voorbije weken uit de slaap. Niets nieuws onder de zon zou je zeggen, ik ben immers een erkende slecht-slaper, ware het niet dat de slapeloosheid de laatste weken veroorzaakt werd door de gedachte aan onze hoogzwangere dochter die de magische 40 weken grens had doorbroken.

Het kost tijd om niet te slapen.

‘De wereld is te maakbaar gemaakt pap’, zei ze onlangs tijdens een van onze vele “laatste-wandeling-van-dochter-die-moeder-wordt-met-vader-die-opa-wordt” gesprekken, ‘we zijn dit wachten niet meer gewend.’

En dat klopt.

De wereld is te maakbaar en tijd te rekbaar, beide in omgekeerd evenredige mate. Hoe maakbaarder de wereld, hoe minder rekbaar de tijd is. Ten tijde van overlijden en geboorte draait alles om tijd en hoe meer je erover nadenkt, hoe krankzinniger het concept tijd wordt. Naarmate je de grip op de maakbaarheid verliest, groeit de elasticiteit van de tijd. Als je geen tijd hebt plakt de tijd als kleverige honing aan je vingers. Als je alle tijd van de wereld hebt lijkt de kleine wijzer er alles aan te doen om zijn grote broer in te halen. De tijd vliegt heet zoiets in de mond van het volk.

Het kost tijd om na te denken.

Als Anita mij vanuit de keuken vraagt om de timer van mijn iPhone op zes minuten te zetten is de wereld overzichtelijk, meetbaar en daarmee maakbaar. En met het lichtknopje verslaan we op ieder gewenst moment de duisternis. Alles is altijd en overal werkbaar, beschikbaar en opvraagbaar. We hebben de kunst van het hebben van geduld verleerd.

Het kost tijd om geduld te hebben.

Geen grip op de tijd hebben maakt me gedesoriënteerd. Sinds begin december leefde ik in een constante jetlagbubbel die er zelfs voor zorgde dat ik bij tijd en wijle het besef van plaats kwijtraakte. Zo werd je plotseling achter je computer wakker met je voorhoofd op de spatiebalk van het toetsenbord. Opgesloten in de defecte tijdmachine van Professor Barabas gaf een ontheemd gevoel.

Het kost tijd om je van tijd en plaats te onthechten.

Wachtend op nieuw leven betekent vooral het doden van de tijd waarmee een juweel van een paradox geboren is. De tijd doden doen we slechts in spreekwoordelijke zin nemen. Kónden we de tijd maar doden. Door bijvoorbeeld een hobby te ontwikkelen, maar in mijn geval resulteert een hobby (schrijven, lezen, wielrennen, Feyenoord) negen van de tien keer in het filosoferen over het begrip tijd, waarmee je de tijd dus niet doodt maar juist springlevend houdt. Over paradoxen gesproken. En ondertussen groeide de buik van onze oudste dochter tot ongekende proporties. Om de tijd te doden bezocht zij vrijwel iedere avond de sportschool.

Het kost tijd om de tijd te doden.

Een minuut blijft overal en onder alle omstandigheden een minuut, maar op de racefiets voelt een minuut bergop toch anders dan een minuut bergaf. Zoals een laatste minuut bij een voorsprong van Feyenoord als langer wordt ervaren dan de laatste minuut bij een achterstand. Overigens is het tijdrekken in het voetbal niet de juiste term als we het doel ervan voor ogen nemen: de voetballer wil de speeltijd niet rekken maar juist inkorten. Zien we de tijd als een brug dan wil je die overbruggen door een sprong in de tijd te maken. Tijdrekken is dus eigenlijk tijdspringen.

Het kost juist extra tijd om de tijd te rekken.

Sommigen zeggen dat je tijd moet winnen, maar ik heb geen idee hoe zoiets werkt. De realiteit haalt je altijd in als je de klok eigenhandig vooruitzet. Je kunt de efficiencykaart spelen door twee dingen tegelijk te doen, maar de tijdwinst is slechts relatief en contraproductief: de gewonnen tijd is precies het tegenovergestelde van hetgeen je beoogde en dus moet die gewonnen tijd op zijn beurt gedood worden, waarmee je weer terug bij af bent. Het begrip tijd maakt een speelbal van je gedachten. Het begrip tijd is een zichzelf verplaatsend vat appelstroop waarin je je ongevraagd en ongewild begeeft.

Het kost tijd om de tijd te doden.

God en de natuur hebben zo hun eigen agenda. Ze hebben niets op met onze moderne maakbaarheidsmaatschappij. Al eeuwenlang zijn zij, en niemand anders, aan zet. God en de natuur zijn regisseur en producent van de speelfilm waar de mens zowel hoofdrol speelt als het publiek verbeeldt. God en de natuur bepalen wanneer de voorstelling begint en wanneer deze eindigt.

Tijd kost tijd en om daarover na te denken had ik, totdat ons kleinkind Camiel Noël 8 januari 2023 om 00:28u geboren werd, tijd zat. Pas toen werd het tijd om de gelukkigste man op aarde te zijn.

 

 

Lees ook het verhaal Opa!

Lees ook het verhaal Welcome To My World

Lees ook het verhaal Tante Es

Lees ook het verhaal Oma!

Lees ook het verhaal Mama!

 

 

-