De Jamstik is geen roerstokje voor uw zelfgemaakte confiture. Het is ook geen kunstlul die naar aardbeienjam smaakt. De Jamstik is een zogenaamde Smart Guitar die ik in advertentievorm tegenkwam op Facebook. U bent de eigenaar van een Jamstik voor slechts $299,99. Hij is in het zwart, wit of blauw leverbaar en wordt u toegestuurd in een handige zwarte draagtas.

Renaud Pierre Manuel Séchan, artiestennaam Renaud, werd op geboren 11 mei 1952 in het veertiende arrondissement van Parijs als zoon van wijlen Olivier Séchan, schrijver en docent Duits en Solange Mérieux, dochter uit een mijnwerkersfamilie uit Noord-Frankrijk. Een lied Renaud staat gelijk aan een hap Frankrijk.

[Klik op de foto’s voor een vergroting]

Learn chords in minutes with the new jamstik, zo luidt de slogun van de Jamstik, een pracht product dat naadloos aansluit bij de tendens van de eerste vijftien jaar van dit wonderbaarlijke millennium dat alle ruimte biedt voor het type jongmens dat met de bekende  ikwilalleszosnelmogelijkzonderalteveelinspanning mentaliteit zijn of haar doel weet. Op de website van de Jamstik zit ook een button Authentic dat ik weiger aan te klikken omdat Authentic ongeveer het laatste woord is dat ik in verband breng met de Jamstik.

Authentieke jongeman bespeelt de Authentic Jamstik

Hexagone was mijn eerste kennismaking met de muziek van Renaud. Het werd vertolkt door een miskende campingartiest waarvan Frankrijk er velen kent. Op camping Chantepie in Saumur bracht zijn uitvoering van Hexagone van Renaud een groep dolgelukkige mongoloïde campinggasten in vervoering. Hun begeleiders gingen hen, onder de rozige invloed van enkele flessen wijn, daarin voor. Ik voelde een sterke verwantschap met het trieste lot van een B-artiest, met zijn publiek (vooral met het smaldeel bestaande uit de hypergelukkigen met een verstandelijke beperking) en met Hexagone. Van Renaud.

De Play for Fun button durf ik wel aan. No Experience Needed, anyone can pick it up and just play staat er in blauwe letters als subtitel onder. Het is nog erger dan het fenomeen luchtgitaar spelen, al begint ook dit verschijnsel irritant serieuze trekjes te krijgen. Je hebt voor de Jamstik geen muzikale ervaring nodig. Enige affiniteit met muziek is van ondergeschikt belang. Het is een beetje als FIFA spelen en doen alsof je Ronaldo bent.
Eigenlijk blèrt de website: iedere boerenlul kan het. Iedere boerenvagina waarschijnlijk ook.

[Klik op de foto’s voor een vergroting]

Ik was voor hem gevallen. Lustte wel pap van zijn potpourri van melancholie, rebellie, wanhoop en opstand. Sinds camping Chantepie moest ik alles van Renaud hebben. CD’s, DVD’s, boeken, stripboeken, biografieën, de in boekvorm uitgegeven manuscripten, noem maar op.
Jarenlang draaide ik niets anders dan Renaud, de perfecte symbiose tussen het chanson en Americana. Kortom Georges Brassens meets Bob Dylan meets Hugues Aufray meets Leonard Cohen meets Jean Ferrat meets Bruce Springsteen.
Ik voelde dat ik een remmende voorsprong had op de Renaudlozen. Zijn muziek was zo compleet en kwam mij zo bijtend puur over dat het me overal pijn deed. Precies hoe het moet.

You want to use your WiFi signal for other things while playing the jamstik. We do too, so we made a Bluetooth version. De Jamstik werkt op Bluetooth en is compatible met uw iPhone, iPad en Mac en is internet afhankelijk. Verleiding van uw lief met een gitaar bij een ondergaande zon aan de rand van een rivier is dus niet mogelijk – zonder internet is uw stijve lul niet verzilverbaar.
Om uzelf en uw omgeving te overtuigen van uw oprechte Rock & Roll inborst, draagt u bij voorkeur een lederen jack of een geblokt jagers overhemd, kunt u zeker één nummer van Neil Young (Heart of Gold) en één van Joni Mitchell (iets met een taxi) uit het hoofd meezingen. Dat moet volstaan. Niets of niemand kan u iets maken: u bespeelt de Jamstik die u niet eens hoeft te stemmen. Real metal strings but no tuning needed.
Ik kan me geen muziek voorstellen die verder dan me afstaat dan de zoetmelig gefabriceerde kunstmest die de Jamstik produceert:

https://youtu.be/sPjp9Gr6J1c?list=PL45uHmo8J6ft45QWsQEP7wBhh5hkwTGgU

[Klik op de foto’s voor een vergroting]

Begin van dit millennium beleefde Renaud zijn zoveelste comeback. Op 5 mei 2007 zagen wij hem optreden. In de Zénith in Lile. Het publiek at uit zijn hand. Hij had de dood in de ogen gekeken en was, mede door zijn huwelijk met de beeldschone zangeres Romane Serda, herboren. Met hun zoontje Malone als kers op de taart. Hij grapte, grolde en bezwoer nooit meer te zullen drinken, nooit meer te zullen roken (Arrêter les Clopes). Zijn liedjes werden woordelijk meegezongen. Het klonk als één uitgerekt volkslied dat dik drie uur duurde. Zijn kapot gebeukte stem echode door de arena. Renaud eindigde met een vlammende uitvoering van zijn magnum opus Hexagone, ingeleid door een Dylaneske mondharmonica die de Grote Meester zelf zou doen verblozen. Toen na het eerste refrein de band (zie 1min:30sec) inviel besloot ik te breken.

Jamstik – The SmartGuitar – Learn Guitar and Play Any Sound. Recapitulerend: de Jamstik is en blijft een waardeloos kutapparaat als u zich in een wifiloze omgeving bevindt, als uw USB kabel defect is of als het synchroniseren met uw iPad niet werkt. De Jamstik is een regelrechte belediging voor alle gitaristen die nog eerlijk geld hadden moeten sparen voor een allereerste tweedehands akoestische gitaar die, wat ze ook probeerden, niet gestemd kon worden omdat ze te laat gezien hadden dat de hals krom was getrokken maar ze waren eigenwijs, blind en doof in die éne niets of niemand ontziende wens: gitaarspelen.
Iedere gitarist herkent dat: dat magische moment van een vol akkoord. En de gulzigheid waar je je in alle onredelijkheid aan overgeeft om te snel te veel te willen leren. Met als beloning aan het eind van de dag de inkepingen als snijwonden in je vingertoppen van de stalen snaren.

In 1985 speelt Springsteen in Parijs. Renaud, fan van het eerste uur, schenkt hem zijn Fender Telecaster ’59. Als dank. Voor alles wat Bruce heeft betekend voor de zwakkeren onder ons, voor de werkloze mijnwerkers in Noord-Frankrijk in het bijzonder, voor de inspiratie, de levenskracht, de Rock & Roll. Na het optreden wordt Renaud ten kleedkamere van The Boss ontboden – en dan Bruce die de handen van zijn Franse evenknie beetpakt, vergezeld door de woorden “thank you thank you thank you”, omdat hij weet:
Een gitarist die zijn gitaar weggeeft, geeft zijn kind weg.

Op de Jamstik speelt u “any sound”. Dus niet alleen gitaar maar ook viool, contrabas en tenorsax. In een extra features pakket, tegen een meerprijs, laat de Jamstik scheten als van een loopse hond en leest het hardop uw boodschappenlijstje voor bij de kassa.

Onze familieband Canon Rouge speelt ook regelmatig Hexagone, het protestlied van Renaud. Ons wapentuig bestaat uit een echte akoestische gitaar, een echte bas, een echte accordeon, een echte tamboerijn, een echte banjo, een echte cajon, een echte mondharmonica, een echte piano. Bij gebrek aan ritme-instrumenten (als we die spuuglelijke groene rugzak vol ritmische prullaria zijn vergeten) schudden we met pakken Lassierijst en tikken we met het bestek op de houten tafel. Mijn zus zingt met de ogen dicht. Als mijn zwager zingt, weigert hij te lachen. Mijn dochter Fabienne is het onmogelijk gebleken het droog te houden tijdens het zingen. Ik zing bij voorkeur vals. Als Renaud. Niet omdat ik zozeer in mezelf geloof als wel in hem. Renaud, die ik het liefst rauw nuttig. Alsof ik een hap neem uit een stuk wrakhout en de splinters in mijn lippen en tong blijven hangen. Zo echt. Zo puur.

[Klik op de foto’s voor een vergroting]

Vier jaar na Lile, in 2011, is zijn leven al weer naar de kloten. Romane is ervandoor gegaan. Renaud is terug bij af. De drank, pillen en peuken zijn de demonen waartegen hij geen verweer heeft. Je n’ai plus d’inspiration, plus d’idées…. Met geen woord rept hij over het gebrek aan internet.

Om echt te excelleren bespeelt u de Jamstik bij voorkeur in een warme draadloos internetomgeving, gevrijwaard van cyberaanvallen door een veilige Firewall. Voor de perfecte setting draait u  op uw 30 Herz High Definition beeldscherm de YouTube clip af van een kampvuur dat wordt omschreven als een “Virtual Campfire with Crackling Fire Sounds”. U zult zien: uw leven is net echt. Zolang we maar bereid zijn te geloven in de virtuele internetafhankelijke schijnwereld die de Jamstik ons voorschotelt. Het is nog wachten op digitale borrelnootjes en een virtuele labrador aan uw voeten terwijl u met uw Jamstik de laatste nieuwe van Bruno Mars naspeelt.

In een tankstation langs de A31, vlak voor Dijon, kocht ik voor €1,90 het Franse roddelblad Voici. Op de fansite van Renaud las ik dat het Renaud slecht ging, hij had zijn handen weer eens gebrand aan het hellevuur, had overduidelijk géén firewall, en in de Voici waren onthullende paparazzifoto’s geplaatst van mijn held.
Op de naar pis stinkende parking at ik een voorverpakte sandwich en bladerde ik naar pagina 20, op zoek naar het verval. Wat dat is weet ik niet maar de enige gang die voor mij telt is de achteruitgang.
Niets zo zuiver als de wanhopige pogingen van Raymond “Poupou” Poulidor om ooit één dag te gele trui te mogen dragen, niets zo opwindend als het geluid van de onstembare gitaar, niets zo puur als Feyenoord eind herfst begin winter definitief afhaakt voor het landskampioenschap.

Alleen rode wijn helpt dan. Veel. Heel veel

.[Klik op de afbeeldingen voor een vergroting]

Ik veegde wat broodkruimels van pagina 20. Renaud zag eruit als een A mineur 7 akkoord.
Ik nam een slok water. Op de iPod zocht ik naar de afspeellijst Best of Renaud. Ik zette hem loeihard. Zo hard dat ik de motor van de auto niet langer kon horen. Ik was alleen. Met de verroeste stem van Renaud.
De zon brak de loodzware donkergrijze bewolking in stukken. Bij Hexagone gaf ik extra gas op weg naar Zuid-Frankrijk. Ik lachte mijn introverte glimlach die ik ook gebruik als ik films kijk in vliegtuigen. Ik reed harder en harder: steeds dieper Frankrijk in.

Renaud heeft het beloofd. In de Voici. Zijn zoveelste wederopstanding. En ja. Er kómt een nieuw album. Deze zomer nog. Da’s pas toekomstmuziek.

Fuck the Jamstik.

[Een medley van Renaud uit 2007, alsof-ie op de hoek van de Boulevard des Maréchaux en de Avenue Jean Moulin staat]

[Klik op de afbeeldingen voor een vergroting]