Er is niets in het leven dat mij meer aantrekt dan onverwoestbare lelijkheid.
Zo had ik vandaag de opkomende zon over de Maas kunnen fotograferen.
Een slapende hond langs de boerenlandweg.
Een schommelende hooiwagen door het tevreden achterland.
Anita naast me in de auto (hoe ze naar me lachte toen ik een dubbelzinnige grap maakte).
Een kauw die een moment in de zuidwestenwind bleef hangen alsof ie voor me poseerde.
Een weiland dat na een minutenlange hoosbui feller groen kleurde (en hoe drie doorweekte koeien vervolgens hun kop met dichtgeknepen ogen naar de doorbrekende zon richtten).
Had allemaal gekund.
Maar het werd een opeen gepleurde stapel ouwe pleuris pallets.
Alleen de achteloze mens is in staat ware kunst te scheppen.
