“Over smaak valt te twisten”-
(V. Mezelluf)
Voorwoord:
‘Leuke lijst. Ik stem en luister al jaren niet meer naar de top 2000’. Dit had een goede Facebook-vriendin geschreven onder de stemlijst van een andere goede Facebook-vriendin. Beide goede vriendinnen staan bekend om hun belachelijk goede muzieksmaak. Omwille van de privacy noem ik hun namen niet, maar als iemand als Cissy Dusee, een notoire Rolling Stones fan, al niet meer stemt (maar toch reageert op de lijst van die andere parel, Emjeé Adema), dan begin ik me ernstig zorgen te maken over de toekomst van de Top2000 die steeds meer gedomineerd wordt door nieuwerwetse muziek die zich kenmerkt door pretentieuze overbodigheid.
Het raakte me. Ik voelde gisteravond de behoefte te reageren op haar Facebookberichtje, maar Feyenoord stond weer eens ouderwets op het punt om de 1-0 voorsprong uit handen te geven dus concentreerde ik me de rest van de avond op het voetbal. Vloekend.
Om dezelfde reden als Cissy meldde een gezinslid van MAFJE tijdens het ontbijt ook doodleuk dat ze niet ging stemmen dit jaar. Ook hier kan ik geen namen noemen, maar als Fabienne denkt dat ze er zo makkelijk vanaf kan komen, dan heeft ze aan haar vader een taaie. Of stemmen, of je pakt je koffers maar.
Hoe het ook zij, hier is mijn lijst van 2017 – een aanklacht tegen nieuwe muziek, vooral bedoeld om alle Cissy’s en Fabiennes over te halen te stemmen!
1 Bruce Springsteen – Thunder Road
‘The screen door slams…Mary’s dress waves…’
De openingswoorden zijn een prelude voor een wilde rit, op zoek naar onbezonnenheid. Het lied echode tijdens onze stapjaren door de straten van Rotterdamse binnenstad. Je hield elkaar vast en gevoed door de drank beloofde je elkaar van alles. De stad zat vol met losers, maar volgens Bruce waren jij en haar uitverkoren om te overwinnen. Er was geen reden om aan zijn woorden te twijfelen. Bruce op zijn best.
2 Bruce Springsteen – The Rising
Normaliter stem ik nooit twee keer op dezelfde artiest, in 2017 maak ik een uitzondering op die regel. The Rising heb ik gekozen als mijn campagnelied voor mijn Alpe d’HuZes actie 2018. Het lied is een symbiose van kracht, woede, geloof, vertrouwen, broederschap en hoop.
3 Bob Dylan – Like a Rolling Stone
Geen Top 2000 zonder de Messias van de popmuziek. Like a Rolling Stone helpt me bij slecht weer, is de schop onder m’n reet als ik dreig in te kakken, is mijn steun en toeverlaat als ik er alleen voorsta. Vooral ’s nachts als geesten me bezoeken om me eraan te herinneren dat dat éne metafoor in je laatste verhaal niet deugt….’How does it féééééé’l….?’
4 Edith Piaf – Non Je Ne Regrette Rien
Vertegenwoordigd in al mijn vorige stemlijsten. Standaard. Geen enkele zangeres kan tippen aan Piaf. De pijn van het afscheid, het gebrek aan wrok, de overvloed aan liefde, de zoektocht naar het Licht in de wetenschap dat ieder licht automatisch een schaduw creëert. Piaf was, is en blijft.
5 Neil Young – Keep On Rocking In A Free World
Zijn er betere nummers van Neil? Ja! Waarom dan tóch deze Spookrijdert? Ha! Om de woede, de kracht, het gewicht en de weemoed. Wij speelden Keep On Rocking In A Free World steevast met ons bandje. Gierend, beukend, razend. Nu zijn we ouwe rockers geworden die nog altijd geloven in de kracht van de Rock & Roll. Sterven wij uit?
6 Neil Diamond – Play Me
Terug naar de jaren ’70, terug naar de tijd van ooms met bakkebaarden en tantes die sherry dronken. Mijn twee neven en ik deden Long Tall Ernie & the Shakers na. We speelden gitaar op tennisrackets. Maar Play Me is meer dan nostalgie, meer dan heimwee. Het is ook heel veel nu. Het is onze lieve vriendin Moniekie die vanuit de Ziggo een filmpje doorstuurt…’You are the sun, I am the moon, You are the words, I am the tune, Play me …’. En dan wegslikken die brok in de keel, Rotterdammers huilen immers niet.
7 Charles Aznavour – La Mamma
Uiteraard een eerbetoon aan mijn moeder, de liefste van mijn wereld.
https://youtu.be/XyvQBHjr39U
8 The Rolling Stones – Tumbling Dice
Gek werd ik toen ik zag dat mijn ultieme held Bruce Springsteen enkele jaren geleden het podium betrad om juist dít nummer te spelen met de Stones. Iedere keer als ik Tumbling Dice hoor, besef ik dat ik te weinig whisky drink en te weinig gitaar speel….’there’s fever in the funk house now…’
9 Radiohead – No Surprises
Dit is voor mijn gevoel nieuwe muziek, toch is het al 20 jaar oud. No Surprises grijpt me steeds weer bij de keel. De mystiek, de eenzaamheid en de hoop om vooral niet verrast te worden. Prachtig.
10 Willie Nelson – Always on my Mind
Dit juweeltje doet mij denken aan mijn lieve vrouw, Mevrouw de Spookrijdert. Bedank ik haar wel genoeg? Weet zij wel hoe belangrijk zij voor mij is als ik me heb opgesloten achter de PC, mijn vingers schietend over het toetsenbord en mijn gedachtes verkerend in oorden die zelfs voor mij onbekend zijn, op paniekerige jacht naar dat die éne openingsregel…
Dank Willie dat je het gevoel van dankbaarheid namens mij overbrengt. Beter dan ik zelf ooit zou kunnen.
11 Elvis Prelsey – That’s All Right
Mijn bezoek aan Graceland dateert alweer van september 2011. Lex leefde nog. Ik liep aan zijn zijde de hal binnen waarin de gouden platen van Elvis waren gehangen. That’s All Right klonk door onze koptelefoons. Ik deed alsof ik niet zag dat Lex huilde.
12 Dionne Warwick – Walk on By
Lang leve de nostalgie. Walk On By is qua klank en kleur het kaarslicht dat huiskamers doet verwarmen en verkleuren. In ieder geval de onze. Dank daarvoor Dionne!
13 Rage Against the Machine – Killing in the Name of
Zo. Effe wakker worden, ouwe lul! Het is niet alleen beukende gitaar van Tom Morello, niet alleen het snauwede stemgeluid van Zack de la Rocha, het zijn natuurlijk vooral die laatste vloekende regels uit diens mond die ons doet herinneren aan de Rock & Roll belofte van onze puberjaren….FUCK YOU I WON’T DO WHAT YOU TELL ME! FUCK YOU I WON’T DO WHAT YOU TELL ME!
14 Eric Clapton – Wonderful Tonight
Een ode aan mijn oom Raymond, in familiekringen beter bekend als Ome Beer. Alles wat ik heb geleerd in de muziek, in actieve en passieve zin, heb ik aan hem te danken. Hij zorgde ervoor dat ik op achtjarige leeftijd in 1978 Darkness on the Edge of Town van Springsteen en Street Legal van Dylan grijs draaide. Mijn favoriete live album was Just one Night van Clapton. Ome Beer leerde mij whisky drinken en het loopje van Wonderful Tonight…
15 The Beatles – While My Guitar Gently Weeps
Ik ben beslist geen diehard Beatlesfan, maar mijn favoriete Beatle is George Harrison – vooral vanwege zijn melancholisch stemgeluid en vanwege zijn bescheiden manier om aandacht te vragen voor wereldvrede (een mate van bescheidenheid waaraan wat mij betreft de heer Paul David Hewson nog een puntje kan zuigen).
https://youtu.be/gxI_KfBdUa4
16 Fats Domino – Blueberry Hill
Een eerbetoon aan deze dit jaar overleden icoon die menig oudejaarsavond opluisterde. Filmpjes op YouTube van de Fat Man ontroeren mij keer op keer –zijn blijdschap muziek te mógen maken doet mij eraan herinneren dat het leven ook bestaat, eigenlijk vooral bestaat, uit plezier maken. Dank je wel voor dat geheugensteuntje Fats en rust alles behalve zacht! Maak muziek.
17 Van Morrison – Into the Mystic
Een eerbetoon aan onze veel te vroeg overleden vriend Raymond. Dit nummer werd gedraaid tijdens zijn uitvaart. Zijn dood is, haast dertig jaar later, nog altijd niet te bevatten.
https://youtu.be/CEvsDuJYEnI
18 Jacques Brel – Ne Me Quitte Pas
Een ode aan mijn lieve vader die ons langzaam aan het verlaten is in een steeds dikker wordende mist.
19 Muddy Waters – Mannish Boy
Een dikke vette vuige bluesplaat van een oude geile baas die op latere leeftijd nog de behoefte voelde om getuige te doen van zijn libido. Sterven in zo’n harnas is mijn ultieme natte droom.
20 Johnny Cash – I Walk The Line
Een lijst zonder Johnny Cash is geen lijst. Punt. Uit.
***
