Iemand vroeg me onlangs hoe je je voorbereidt op een evenement als Alpe d’HuZes. Vooral in de winter. De vraag deed me terugwerpen op mezelf: Alpe d’HuZesser…als je het niet bént hoe wórd je het dan?

In hoeverre zit het in je DNA, in hoeverre is het “trainbaar”? In dit betoog tracht ik stapsgewijs uiteen te zetten welke fysieke, (aso-)sociale en mentale aspecten erbij komen kijken om aan Alpe d’HuZes deel te kunnen nemen.

Een stoomcursus doen en laten.

Fit20

Al twee jaar onderwerp ik me wekelijks aan de uiterst zware fitnesstrainingen van fietsvriend Bas Pronk, eigenaar van de Fit20 studio’s in Rhoon en Rotterdam-Overschie. Bas is er mede verantwoordelijk voor dat ik mijn enige peperdure maatkostuum en dito maatoverhemd welgeteld één keer heb kunnen dragen (te weten bij de uitvaart van Peter van Heijningen, de dato 24 april 2017 in het Kasteel van Rhoon). Dit maakt mij aardig chagrijnig, want het maatpak kostte me een godsvermogen en de verkoper zat net iets te vaak aan mijn gulp bij het opmeten. Als gevolg van mijn ernstig verbrede borstpartij, tot stand gekomen door mijn formidabele prestaties op de Chest Press staan de knoopjes van mijn ooit op maat gemaakt chemise onder hoogspanning. Mijn naam is Glen Buterol, de legendarische Cage Fighter, een testosteronbom bij wie de amfetaminespuit nog in zijn reet hangt.

Een echte liefhebber van Fit20 zal ik nooit worden, maar waarom doe ik het dan tóch? Anders gevraagd: wat heeft een Alpe d’HuZesser aan Fit20?

Bas Pronk:

‘Niet zeuren Spookrijdert, voor een serieuze sporter als jij is functionaliteit belangrijker dan plezier. Kijk, in 2013 voltooide ik de zes beklimmingen van Alpe d’HuZes. In 2016 deed ik hetzelfde, maar per beklimming was ik gemiddeld een kwartier sneller dan in 2013. Hoe dat kwam? Bij Fit20 bouw je gewoon meer spiermassa op en extra kracht is onontbeerlijk naast de bekende duurtrainingen. Zoals ik al zei je bent een prima wielrenner, maar je traint, of trainde, niet verstandig. Met alle respect.’

Intermezzo: Hij heeft gelijk. In 2016 sloeg ik met de hulp van Bas een andere weg in. Ik had (en heb) er een broertje dood aan, maar ik moest intervaltrainingen inbouwen en ik moest me meer verdiepen in het trainen in hartslagzones. Terwijl ik juist fiets om eens níet met cijfertjes bezig te zijn. Volgens Aristoteles zijn alle geniale mensen melancholici, maar voor die wijsheid haalt een berg als Alpe d’Huez zijn schouders op. Mijn fietsvrienden trouwens ook. Bas Pronk voorop.

‘Je bent een gevoelsmens, maar dat wezenloze trainen van jou past gewoon niet bij een wielrenner met jouw ambities. Dus móet je anders trainen. Zo wist je mij te vertellen dat je sinds Fit20 geen last meer hebt van je nek, schouders, onderrug en billen. Het gaat bij ons om te optimale uitvoering. Pas dan heb je profijt van onze trainingen omdat je dan extra spiermassa opbouwt. Bij Fit20 wordt getraind op spierfalen. We creëren bewust haarscheurtjes in de spieren. Klinkt eng, is het niet. Ná Fit20 vindt herstel plaats van die scheurtjes en wordt je spier sterker. Fit20 heeft ook een positieve werking op je metabolisme. Simpeler gezegd: met meer spiermassa verbrand je meer calorieën. Maar in jouw geval zou je nog de meeste winst behalen als je eens wat minder rode wijn zou drinken, ouwe dibbes!’

‘Lul.’

‘Hahaha succes op de Alpe pik! En ik sponsor je!’

De Tacx

Mijn trouwe metgezel tijdens de wintermaanden is de Tacx NeoSmart, mijn kostbare speeltje dat vorige winter werd aangeschaft nadat mevrouw de Spookrijdert te kennen had gegeven de ruimte verslindende spinningfiets in de slaapkamer he-le-maal beu te zijn. De vorige winter gebruikte ik de Tacx NeoSmart nauwelijks omdat het mij niet lukte om het achterwiel van mijn racefiets uit het frame te halen. Voor iedere beetje wielrenner een fluitje van een cent, vooral voor die handige eikels op YouTube, maar voor mij een klusje dat een hele avond in beslag neemt.

‘De tering met die Tacx’, zei ik dan ook begin deze winter. Voor het geld dat ik had uitgegeven aan het maatkostuum en de Tacx hadden we gerust een weekje of drie naar de Maladiven gekund.

Zoals zo vaak bracht Mevrouw de Spookrijdert de nodige rust in de tent:

‘We zetten je fiets in de montagestandaard en we gaan morgen op de zaak de hele zondag oefenen. Dat móet gewoon lukken.’

‘OK, zolang je dit maar tegen niemand van mijn fietsvrienden vertel. Die hyena’s lusten me rauw.’

Toen ik de demontage van het achterwiel eindelijk onder de knie had, bleek het nog een heel gekut om de achterwielloze racefiets vervolgens op de Tacx NeoSmart te krijgen. Mijn klauwen zaten regelmatig onder het smeer en het feest was natuurlijk compleet als ik was vergeten dat mijn klauwen (en daarna dus de muren van onze slaapkamer) onder het smeer zaten.

Bij de Tacx is software geleverd met enkele trainingsprogramma’s die erop gericht zijn om je conditie en basissnelheid te verhogen. In de winterperiode zit ik om de dag op de Tacx. Tijdens iedere training heb ik de gewoonte om diep te gaan, tegen het braken aan. Op de Tacx verken ik de meest donkere gebieden van mijn ziel.
Muziek begeleidt mij. De afgespeelde liedjes (altijd shuffelen, je móet verrast worden) deel ik na iedere training via social media. Dit heeft geen enkele toegevoegde waarde, maar in het bestaan moet ook ruimte worden vrijgemaakt voor zinloosheid.

Door verdrietige privéomstandigheden heb ik tussen 12 december 2017 en 25 januari 2018 helaas niet kunnen trainen op de Tacx. In die periode was ik wel in de gelegenheid om mij tegoed te doen aan liters rode wijn om het uit privéomstandigheden ontstane verdriet weg te drinken. Gewichtstoename was dus de rente die ik mocht betalen over de trainingsachterstand.

De gaatjes van een broekriem liegen nooit.

Het Nieuwe Koken

Sinds dochters Fabienne en Estelle de cuisine hebben overgenomen van Mevrouw de Spookrijdert zijn de traditionele Europese gerechten van tafel verdwenen. Het lijkt een mensenleven geleden dat ik voor het laatst een aardappel heb gezien, laat staan gegeten, en hetzelfde lot is brood, pasta, rijst, vlees, vleeswaren, Calvépindakaas, bier en rode wijn beschoren.

Ondanks het gegeven dat de Spookrijder niet veel meer is dan een doodgewone man die bereid is een stuk van zijn vrije tijd op te offeren aan fysieke en mentale inspanning ten bate van het goede doel, is een stuk toffe biefstuk uit den boze en bestaat zijn dis tegenwoordig uit Quinoa-pasteitjes, falafelbowls, groene linzensoep, bietensalade, gemarineerde tofuburgers en van vogelzaad voorziene vetvrije Franse kwark.

Last but not least: sinds Fabienne in contact met Chantal Blaak is, krijg ik niet langer mijn favoriete Lipton Morocco Tea geserveerd, maar een brouwsel dat in niets op thee lijkt:

‘Verse Citroen, vers gesneden gember, cayennepeper en kurkuma. Da’s goed voor je. En Chantal drinkt het ook. We noemen ‘m Chantea. Drink maar gewoon op pap.’

Deze gastronomische terreur achten mijn huisgenoten nodig om mijn lichaam in volmaakte conditie te prepareren om uiteindelijk in staat te zijn om donderdag 7 juni 2018 zes keer de Alpe d’Huez te kunnen beklimmen, dus ik moet ze nog dankbaar zijn ook.

MAFJE

(MAFJE is het acrostichon van mijn gezin, mijn levenswerk, bestaande uit Marco, Anita, Fabienne, Jeremy en Estelle)

De steun van MAFJE is van onschatbare waarde. Het gezinsleven staat compleet op zijn kop als ik eenmaal de knoop heb doorgehakt om mee te doen aan Alpe d’HuZes. Er is geen ontkomen aan. Voor niemand niet.

Mijn indoor-trainingen op de Tacx gaan gepaard met vieze scheten en rollende boeren. De tijdspanne tussen het avondeten en de training is van belang: hoe korter die tijdspanne is, hoe viezer de scheten, hoe rollender de boeren, hoe grover de verwensingen van MAFJE (“gadverdamme pap, die gore boeren van jou kwamen gewoon door het journaal heen….”).

Op het creatieve vlak moeten zij de helpende hand bieden bij de totstandkoming van een logo, slogan, campagnelied en bij het branden van CD’s. Sprekend voorbeeld: Estelle dreigde haar VWO-diploma mis te lopen omdat haar vader haar om vijf voor twaalf gelastte nachtenlang CD-hoesjes uit te knippen.

De rol van Mevrouw de Spookrijdert mag niet worden onderschat: zij dweilt de liters zweet van de vloer als ik een indoortraining heb afgerond. Vervolgens wast zij als een haas de kletsnatte fietskleding om te voorkomen dat het huis riekt naar geronnen zweet.

Intermezzo ter illustratie van mijn complete disfunctioneren in ons huishouden: niet lang geleden vroeg Mevrouw de Spookrijdert mij om de wasmachine uit te zetten. Ik heb drie minuten besluiteloos in het hok gestaan omdat ik niet wist wat nu de wasmachine en wat nu de droger was. Echt gebeurd. 

Tenslotte moet ‘s avonds negen van de tien keer een verhaal worden geschreven waarbij Mijnheer de Spookrijdert niet wenst gestoord te worden. Gestoord zijn en gestoord worden zijn in deze niet te verwarren.

Mentale Afwijking

Deelname aan Alpe d’HuZes vereist een ijzeren wil, een militaire discipline en een ongezonde dosis doorzettingskracht. Kortom, het hebben van een mentale afwijking is aanbevelingswaardig. In mijn geval hebben we het over een mix van kinderlijke naïviteit, heilig geloof, zinloze romantiek en verregaande empathie.

Achtereenvolgens betekent dit dat ik mensen uit mijn periferie perse wil laten stoppen met roken, dat ik oprecht geloof in ons motto dat niets doen geen optie is, dat ik de liedjes tijdens een training nog altijd belangrijker vind dan de hartslagzones van Bas Pronk en dat mijn rugzak met Alpe d’HuZes verhalen onverantwoord zwaar aan het worden is.

Alpe d’HuZes neemt bezit van je. Je moet trainen. Je moet alcoholconsumptie ernstig inperken. Je moet trainen. Je moet je voedingspatronen aanpassen. Je moet trainen. Je moet voldoende rusten. Je moet trainen. Je moet campagne voeren. Je moet trainen. Je moet verbroedering tot stand brengen. Je moet trainen. Je moet verhalen schrijven. Je moet trainen. Je moet tot het gaatje. Je moet trainen.

Alpe d’HuZes is een valkuil, een springkussen, een gekkenhuis, een moeras, een vuistslag, een kind, een graf, een feest, een doornstruik, een vloek, een ledikant, een kruis, een glasscherf, een keerzijde, een vlam, een aai, een parel, een middelvinger, een polonaise, een schreeuw, een aubade, een spiegel.

Alpe d’HuZes is jouw geweten.

Genezingen zijn niet altijd wonderbaarlijk, zij kosten geld.

Ondersteun onze campagne – op deze link kan een donatie worden gedaan!

Namens alle (ex-)patiënten dank!