16 november 2019
We naderden Station Brussel Midi. Mijn moeder glimlachte. Ze zag er moe maar mooi uit. Opgelucht vooral. ‘Ik ben een beetje nerveus’, had ze gisteravond opgebiecht toen ik haar ophaalde.
Met Parijs in het vooruitzicht straalde de dankbaarheid van haar gezicht af. Haar gezicht weerspiegelde in het raam van de trein. Brussel schoot langzaam aan ons voorbij.
Er huist geen spoortje boosheid of bitterheid in mijn moeder. Alleen liefde. En het grote gemis.
Ze gaat steeds meer op Edith Piaf lijken, die grootmoeder van onze kinderen, als een kunstwerk waar je zuinig op bent.
In het zwartwit is zij het mooist.
