Zondagochtend 8 januari 2023 voelde als zaterdagnacht.

Nadat we wat eerdere appjes hadden gemist, hoe was dat mogelijk, we lagen immers al dik vijf weken 24/7 naar onze mobieltjes te staren, een periode waarin de noodpakketten (sportshirt, trainingspak, onderbroek, sportsokken, sportschoenen, hip petje) op de slaapkamerstoel klaar lagen, kwam het beslissende appje tot ons.

Het appje van 00:47u dat ons leven voorgoed zou veranderen.

Op het filmpje zagen we het gezichtje van een klein lief knulletje. Hij blies belletjes. Zijn linker knuisje zat wat tegen zijn linkerwang geplakt. Hij lag op de borst van je oudste dochter.

‘Wat is dat?’, vroeg jij of ik aan mij of jou.

‘…ik snap het niet…’, stamelde ik of jij.

Het filmpje duurde welgeteld 23 seconden, onze kleinzoon was niet veel ouder. We speelden hem nog een keer af. En nog een keer. We verlegden onze zit in bed. Jij schudde mijn kussen op. Nu zaten we rechtop. En keken we het filmpje nog maar eens een keer.

‘…we zijn opa en oma geworden…’, zei jij, nadat je had opgemerkt dat er geen zinnig woord uit je man was gekomen. Zijn open mond was een open wond geworden.

Zo ongeveer moet ons eerste gesprek als opa en oma zijn verlopen die nacht.

We belden je jongste dochter, haalden haar op en draaiden in de auto de afspeellijst Welcome To My World. Bij het stoplicht van het metrostation staarde jij blind voor je uit. De leegte van een nachtelijke woonwijk zorgde voor enige gemoedsrust.

Die ochtend, een paar uur later, ontbeten we. Zoals we het al dik dertig jaar samen doen. Ik zwarte koffie. Jij thee. Wij verse jus. Kwark. Granola. Zwarte bessen. Half banaantje. Yoghurt. En roeren maar.

We wisten niet goed wat we met onszelf aan moesten. Op 17 augustus 1991 ontmoetten we elkaar voor het eerst. Zonder bedoelingen, zonder bijbedoelingen, zonder agenda, zonder verwachtingen, maar met één belofte mijnerzijds: ik zou jou gelukkig maken. Dat had ik mijzelf als 21 jarig pikkie voorgenomen. Sindsdien heb ik mijzelf iedere dag herinnerd aan die belofte. Geluk begint met het definiëren van geluk en geluk bleek op 11 maart 1996 en 4 maart 1999 letterlijk maakbaar.

Op zondag 8 januari 2023 ontbeten we zoals we al 11.467 dagen samen deden, en toch was de wereld veranderd. We ontbeten nu voor het eerst als opa en oma. Was de buitenlucht vervangen? Lieten dezelfde mensen hun zelfde honden uit? Liepen dezelfde hardlopers hun zelfde rondje deze vroege ochtend? Stonden dadelijk dezelfde mensen te dringen in dezelfde rij bij dezelfde kassa?

En waren de wijzers van de klok hun tijd inderdaad ver vooruit?

De familieverhoudingen waren herijkt. Zonder een woord te zeggen spraken we over jouw overleden ouders, over mijn overleden vader en over jouw schoonmoeder die we later die middag zouden ophalen zodat ze haar achterkleinkind voor het eerst kon vasthouden. We zwegen, omdat ware liefde als de stilte spreekt en wie zijn wij dan wel om Bob Dylan tegen te spreken? In de zwijgzaamheid van die ochtend zat al onze opgekropte dankbaarheid als een vuist gebald. De verse jus d’orange prikte in onze verstopte verhemelte.

Door de huiskamer klonk Les Enfants de Mes Enfants. Van Claude-Michel Schönberg.

En toen kwamen de tranen.

Op zondag 8 januari 2023 hadden je dochter en schoonzoon jou oma gemaakt en vandaag, maandag 6 maart 2023, ben jij voor het eerst als oma jarig en dat blijf je je hele leven lang.

De allerliefste oma die je kleinzoon zich kan wensen.

Lees ook:

Het verhaal Tijd

Het verhaal Opa!

Het verhaal Welcome to my World

Het verhaal Tante Es

Het verhaal Mama!