Tot woensdagavond 15 mei 2019 veertien minuten over tien ’s avonds associeerde ik het fenomeen Natte Droom met het goddelijke privilege dat was voorbehouden aan mannen wier erotische fantasieën hun nachtrust op prettige wijze verstoren (de kliederboel na afloop achterwege gelaten).

Op woensdagavond 15 mei 2019 leerde ik om veertien minuten over tien ’s avonds dat een Natte Droom een veel verdere en vooral diepere reikwijdte kent dan de ranzigheid die mannen levenslang blijft achtervolgen. Want eerlijk is eerlijk, als de nachtelijke verbeelding in ons onderbewustzijn op hol slaat biedt alleen een doosje Kleenex redding.

Op woensdagavond 15 mei 2019 stond ik om veertien minuten over tien ’s avonds met natte ogen en een mond vol tanden ten overstaan van een volle zaal applaudisserende gelovigen waarmee mijn openbaring een feit was: het leven was een droom en ons traanvocht maakte die droom waar en nat.

Vroeger op de dag waren de eerste signalen van de Natte Droom al aanwezig, maar ik was er nog niet ontvankelijk voor. Je moet er nu eenmaal open voor staan, voor een revelatie. Zie het als een radiostation: de mooie muziek van een DJ heeft geen enkele waarde als jij je radio op een andere zender hebt afgestemd.

In de kern is Fund Raisen niets anders dan ervoor te zorgen dat radiostation en luisteraar elkaar weten te vinden.

De openingstoespraak van bestuurslid Thomas op Golfclub Capelle was krachtig. Hij refereerde aan de genezing van borstkanker van zijn echtgenote Karin en gaf te kennen dat geld noodzakelijk blijft. Niet alleen voor verder onderzoek ter voorkoming van (borst)kanker, maar ook ten behoeve van nazorg. Thomas gebruikte de rollercoaster als metafoor voor zijn leven met Karin sinds de duivel hun huis had bezocht met zijn ziekelijke cadeautjes.

“Wij zijn als datgene waarvan dromen zijn gemaakt”, aldus William Shakespeare die waarschijnlijk een matig golfer was.

Golfen heeft immers niets met dromen te maken. Althans voor mij niet. Toen Thomas termen liet vallen als flights, bogey’s, strokeplays, back tees en lob wegdes, moest ik passen. Terwijl de in bonte kledij gehulde deelnemers instemmend knikten, was ik de rode draad kwijt. Zo ook teamgenote Monique. Toen zij me vroeg waar Thomas het in hemelsnaam over had, trok ik mijn schouders op waarna Monique prompt haar mobieltje, een Samsung Galaxy, liet vallen. Het was haar droom om ooit een iPhone te hebben, zo grapte ze, maar haar Samsung bleek slechts gehavend en dus niet kapot.

Daarmee bleef haar droom verre van nat.

Het is Thomas’ droom om kanker de wereld uit te krijgen en die droom werd, kort na zijn speech, nat door de ogen van Mark, tevens lid van het bestuur van de Stichting Rotterdam Fund Racers, die op dat moment vocht afscheidden. Ik omhelsde hem en hij mij, waarna Knuffelbeer Mark weemoedig constateerde wat een bijzondere groep wij toch vormen. Hij nam zelfs het woord familie in de mond.

De meeste dromen zouden bedrog zijn volgens Marco Borsato, maar laat u niets wijs maken door deze grote ziener. Dat is niet het probleem. Het echte probleem is dat de meeste dromen droog blijven.

Dromen zijn pas dromen als ze nat zijn.

Spreekstalmeester Arno liet zich die avond van zijn beste kant zien, namelijk zijn grappige (‘gozert, jij hebt een geheel onverzorgde voetreis naar Gouda gewonnen, gefeliciteerd, wees er maar blij mee!’) en maakte daarmee vele ogen nat. Van het lachen dit keer.

Ik zou er een vermogen voor over hebben als ik wat minder zwaarmoedig zou zijn en wat meer de speelse lichtvoetigheid van Arno zou bezitten. Probleem is dat ik geen vermogen heb.

De veiling was begonnen en ik voelde weer dezelfde bloedstollende spanning als vorig jaar. Toen als kavel nummer twee de Spaanse vakantievilla Casa Noreña in de veiling ging, durfde ik mijn platte pet niet recht te tikken (ondanks een enorme kriebel die zich pal op mijn kruin had gemanifesteerd), uit angst dat Arno dit zou aanzien als een mede-bod.

‘Ik hoort daar tweeduizend euro, tweeduizend euro van die gozert daar-o die eruit wil zien als de tweelingbroer van Julio Iglesias dames en heren, die is een jaartje of drie in Angola op vakantie geweest, éénentwintighonderd euri’s zie ik daar,  éénentwintighonderd euri’s lieve kijkbuiskinderen, víerentwintighonderd euro, die geilneef wil wel héél graag naar Spanje, hey gozert neem jij nou je vrouw of je maîtresse mee, víjfentwintighonderd euro, jawel víjfentwintighond… nee wat zeggik zésentwintighonderd, zévenentwintighonderd euro voor die gozert daar achterin die zo lekker loopt te zweten, weet zijn vrouw wel dat ie hier is hahaha, zévenentwintighonderd euro eenmaal, zévenentwintighonderd euro andermaaaaaaal…. en….zévenentwintighonderd euro verkocht voor die gozert die gaat lekker naar Vi-Va España in Ca-Sa Noreña hahahaha…!’

Mark schreef het bedrag op een papiertje en ik krapte vliegensvlug de juk van mijn hoofd. Ondertussen meldden Virginia en Monique zich om en om bij Mark om de opbrengsten af te staan van de lootjes van de loterij. Monique haalde wulps wat bankbiljetten vanachter haar BH-bandje. waardoor ik onmiddellijk aan nat dromen moest denken.

‘Hou eens op Mo, ik heb ook mijn prikkels’, zei ik terwijl Sigmund Freud over mijn schouder meekeek.

‘Joh da’s een neptiet!’, lachte Monique mijn libido weg. De prijs die zij voor haar genezing van borstkanker moest betalen, was het afstaan van haar borsten.

Niet lang daarna stond ik naast Virginia (Excelsiorshirt) en Heidi (Feyenoordshirt) en hield ik, tot mijn eigen verbazing, een lijst met een gesigneerd Spartashirt vast. Spontaan werd de Spartamars ingezet. Dat had ik weer. Sparta is de club van Rotterdam werd er een tikkie treiterig gezongen. Ik kon niet zien of coryfeeën Barry Hughes en Cor Pot meezongen. Don Leo Beenhakker was al naar huis. Vanochtend was hij er nog bij. Tijdens de speech van Thomas keek hij met een norse blik uit over de golfbaan en rookte hij op de hem zo karakteristieke manier een sigaartje.

Met de groetjes aan het KWF.

De Spartamars lokte een zingende reactie uit van het aanwezige Excelsior smaldeel. De rest van de zaal deed niet mee. Uit schaamte lopen de Feyenoorders al het hele seizoen met een kartonnen doos over het hoofd over straat en de spaarzame Ajacieden vierden heimelijk het deze avond behaalde kampioenschap.

Maar vanavond ging het niet om voetbal. Gelukkig niet. Kanker is kleurenblind en heeft geen clubvoorkeur hoe zeer supporters over en weer ook hun best doen om elkaar kanker toe te wensen.

De dromen die er vanavond waren moesten nat zijn. Zo nat mogelijk.

Zo was het mijn natte droom om ooit een echt boek uit te geven. Niet zo’n eigen productiedingetje, daar staat de kast al vol van, maar een écht boek. Met een ISBN nummer. Zo eentje die in de winkel ligt.

‘…en die natte droom kwam dit jaar uit, alleen was de aanleiding een zeer trieste…’, zo hoor ik mezelf zeggen.

De zaal is stil. Maar ik ook. Ik zoek naar woorden, maar de tranen zitten me in de weg. Woorden en tranen sluiten elkaar uit, zoals depressiviteit en Becel margarine elkaar schijnen uit te sluiten (althans als ik de stuitende reclames mag geloven waarin louter gelukzalige mensen figureren).

Ik weet wat ik wíl zeggen maar het lukt me niet. Het is Lianne, een onschuldig meisje dat uit het leven werd gerukt door kanker. Het is Aapje zelf. Het zijn Fraukje, René en Elleke Werner, respectievelijk de geestelijk moeder, vader en zus van Aapje Papillon.

Maar het is meer.

Het is ook het aangrijpende verhaal van Johannes Schakel die namens Stichting Koppie Au het woord voerde eerder vanavond. Hij verloor zijn dochter Sara aan een hersentumor. Het is de toespraak van onze voorzitter Ruud die hamerde op eendracht, op vriendschap, op saamhorigheid, op geloof in de missie.

En het is de serene stilte van dit moment. De zwijgende gezichten van de deelnemers die voor een moment hun biertje, rosé met ijs of witte wijn hebben laten staan. We hebben allemaal kinderen, kleinkinderen, neefjes, nichtjes, buurtkinderen. Er is slechts een splitsecond nodig om je in te beelden wat de impact is van een ziek kind in jouw omgeving.

Er moet een vlag worden ontworpen voor de nieuwe empathische beweging De Natte Droom. Inclusief een slogan. En een lijflied. En een heus manifest dat het DNA van deze nieuwe beweging moet verankeren:

Empathie leidt tot bewustwording,
Bewustwording leidt tot donatie,
Donatie leidt tot victorie.

Nooit meer een melanoom
Dat is onze Natte Droom

‘Het is mijn droom’, zo hoorde ik mijzelf spreken alsof ik zelf in de zaal zat, luisterend naar een vurig betoog van een man met een platte pet die amper uit zijn woorden komt, ‘dat kanker niet langer een dodelijke ziekte zal zijn op het moment dat jullie kinderen en kleinkinderen, aan wie jullie Aapje Papillon zullen voorlezen, de volwassen leeftijd hebben bereikt…’

Zo werd de droom als vanzelf nat.

Er volgde applaus, Arno nam de microfoon van mij over (‘bedankt gozert’) en ik liep in rechte lijn naar de bar waar ik een Spaatje Rood bestelde. Niet heel veel later hoorde ik achter mijn rug Arno met de plechtigheid van een dominee zeggen:

‘Twee-dui-zend euro lieve dames en heren… Aapje Papillon gaat voor twee-dui-zend euro mee met die mijnheer daar…’

Arno sprak voor het eerst deze avond zonder uitroeptekens. Er volgde een waardig applaus uit de zaal. Het werd me wat veel. De openbaring was daar. Ik was bevrijd van het cliché dat natte dromen louter te maken hadden met ingebeelde nachtelijke escapades waarin Pamela Anderson en Kim Kardashian een hoofdrol vertolkten.

Een volgend moment zat ik huilend op een stoel.

Ik kwam tot de conclusie dat de wereld veel meer stille helden telt dan wordt vermoed. Ze vermommen zich alleen goed. Te goed. Maar ze zijn overal. Als je als luisteraar maar naar het goed radiostation luistert.

Ik werd overvrouwd en overmand door Monique, Virginia, Heidi, Ruud en Mark die om mij heen stonden. Ik werd overladen met kussen, handen, warmte en lieve woorden die ik op dat moment niet kon ontcijferen.

De vermomden waren met teveel.

Ik zag een kind met een wapperende vlag. Een cello speelde. Ik zag fietsers op een berg. Iemand duwde iemand. Ik zag kinderen spelen onder een waterval. Op een voetbalveld werd een winnend doelpunt gescoord. Ik telde 21 bochten. Fietsers werden omhoog gebruld door moeders met potten en pannen. Ik zag paardenbloemen in een grasveld waarop koeien graasden.

Aapje Papillon en Karel de papegaai liepen de polonaise en zongen in koor:

‘Rotterdam Fund Racers is de club van Rot-ter-dam…. Rotterdam Fund Racers is de club van Rot-ter–dam…. Rotterdam Fund Racers is de club, Rotterdam Fund Racers is de club, Rotterdam Fund Racers is de club van Rot-ter—dam…’

Het bekte niet maar het klonk wel.

Op woensdagavond 15 mei 2019 wist ik om veertien minuten over tien post meridiem zeker:

de droom van Rotterdam Fund Racers om kanker de wereld uit te krijgen gáát uitkomen. En nat is ie. Kleddernat.

***

De totale opbrengst van het golfevent, de veiling en de loterij bedroeg €60.000,00. Hiervan zal €30.000,00 worden overgemaakt aan de Stichting Koppie Au. Met dit geldt wordt meer onderzoek naar kinderen met een hersentumor mogelijk gemaakt. Nog eens €30.000,00 komt ten behoeve van de Alpe d’HuZes actie van de Stichting Rotterdam Fund Racers.

Dank aan alle deelnemers, aan hoofdsponsor van dit event Optisport die deze overweldigende opbrengst mogelijk hebben gemaakt.

Dank aan Golfclub Capelle voor de gastvrijheid en het faciliteren van ons event.

Wil je ons helpen in onze strijd tegen kanker? Dat is mogelijk met een donatie aan de Stichting Rotterdam Fund Racers of middels een donatie op de Actiepagina van schrijver dezes.  

Met de aanschaf van het (voor)lees- annex prentenboek Aapje Papillon ondersteun je tevens de Alpe d’HuZes campagne van schrijver dezes.

FOTOGALERIJ