“De revolutionaire pretentie om met verachting voor het verleden en met volledige verwerping van het bestaande een geheel nieuw paradijselijk bestel te creëren acht ik aanmatigend.”

J.R. Thorbecke

‘Laatst nog. Ik had voor Moederdag kaartjes gekocht voor een klassiek concert op het SS Rotterdam. Voor alles een eerste keer nietwaar? De Vier Jaargetijden van Vivaldi werd gespeeld. Schitterende locatie natuurlijk. Het was zondag 1 juni, een uurtje of vijf ’s middags. Ik met mijn meissie erheen. Prachtig mooi. Vlak na het optreden laat ze op haar mobieltje zien… een donatie voor de Crowdfundactie… vijftien euro van een mevrouw op leeftijd waarvan ik wéét dat ze het eigenlijk niet kan missen…. dat dus…’

Tranen. Willem-Jan Stoker wendt zijn ogen af en kijkt naar buiten waar het grote onbekende niets zich afspeelt. De tranen hebben de kern bereikt. Zelden vinden de tranen bij Willem-Jan een weg naar buiten, ontelbaar keren verkoos het verdriet de weg binnenwaarts. Verdriet dat zich gesterkt weet door gevoelens van onrechtvaardigheid is dé voedingsbodem voor strijdvaardigheid.

‘We verdienen dit gewoon niet’, zegt Willem-Jan die niet alleen spreekt namens zijn vader annex grondlegger Jan-Willem Stoker, maar ook namens de derde generatie in de persoon van zijn zoon Dylan. De naam Stoker is een begrip in Rotterdam, maar om de gerenommeerde sportschool nu te plaatsen naast de Euromast, Erasmusbrug en De Kuip gaat de lachende Willem-Jan wat ver:

‘Maar mijn pa is inderdaad in 1971 in hartje Rotterdam, aan de Westewagenstraat om precies te zijn, begonnen als zo ongeveer de eerste van Nederland, in ieder geval de eerste in Rotterdam. In die tijd hadden ze nog nooit van fitness gehoord.’

Inmiddels zijn we 54 jaar verder en had Bob Dylan met zijn legendarische The Times They Are A-Changin’ ontelbare keren het gelijk aan zijn zijde. De tijd heeft de bedenkelijke eigenschap zich ongegeneerd een weg te banen dwarsdoor alle dimensies van locatie en logica. Eigenlijk doet de tijd wat ie wil. De tijd wordt iedere vier jaar beïnvloed door politici en ambtenaren die met de korte termijnagenda onder het kussen naar bed gaan. De tijd heeft de mens jaar na jaar gepusht in de richting van de maakbaarheid die beheerst wordt door data, cijfers, tabellen, statistieken, streefgetallen en targets.

‘De menselijke maat ís er nog wel maar hij moet steeds meer terrein prijs geven’, legt Willem-Jan in onvervalst mals Rotterdams uit. ‘Neem nou het fenomeen scankassa… dat zegt eigenlijk genoeg. Oudere mensen hebben behoefte aan een praatje, een persoonlijk woord. Buurtcentra zijn wegbezuinigd en als je een bedrijf of instantie belt krijg je negen van de tien keer een computer aan de lijn. Toets 1, toets 2. Online moet je eerst bewijzen dat je geen robot bent. Waar gaat dat heen?’

De vraag stellen is het antwoord geven en het antwoord bevindt zich, in zijn specifieke geval, aan de Prinsenlaan 80 waar de verhuurder de Stichting Thorbecke hem onlangs mededeelde dat de huur opgezegd zou worden. Zomaar. Als een donderslag bij heldere hemel.

‘Alsof Mike Tyson mij vanuit onverwachte hoek een rechtse directe had gegeven. Ik stond perplex, echt waar. Ik was niet kwaad, niet verdrietig, maar ik sloeg gewoon helemaal op tilt. We hebben onlangs juist veel geïnvesteerd in tal van nieuwe apparaten. Heeft een godsvermogen gekost. Zoiets doe je natuurlijk niet als je ook maar íets vermoedt dat het vertrouwen van de verhuurder wankel blijkt. Wat is dít, dacht ik. Terwijl wij juist zo’n goed contact hadden – én hebben – met het Thorbecke College. Ik snapte er he-le-maal niets van en, eerlijk gezegd, snap ik het nog altijd niet.’

Er valt weer een stilte. De afgetrainde Willem-Jan ziet er begrijpelijkerwijs vermoeid uit, maar hij klinkt standvastig en strijdbaar. Zijn 800 vierkante meter tellende sportschool moet huisvesting gaan bieden aan het kantoorpersoneel van het Thorbecke College. Volgens de normering zou dit betekenen dat het pand 93 medewerkers zou kunnen herbergen, maar een ieder begrijpt dat de verhouding tussen het beoogd aantal medewerkers versus de grootte van de school (lees het aantal leerlingen en docenten) disproportioneel is. Alsof Alexandra ’66 zijn thuiswedstrijden voortaan in De Kuip zal gaan spelen.

‘Dit ligt nu allemaal in de handen van juristen, wij vinden het ontzettend jammer dat het zo heeft moeten lopen. Had helemaal niet gehoeven. Ik heb de schooldirectie al een paar keer uitgenodigd om eens te komen kíjken naar onze sportschool, maar daar is tot op heden nog geen gehoor aan gegeven. Zoiets snappen we niet. Al 22 jaar zijn wij op goede voet met elkaar omgegaan. Zelfs leerlingen en docenten van het Thorbecke sporten hier en er zijn onlangs nieuwe afspraken gemaakt met de rugbybond dat een rugbyteam bij ons zal komen sporten in het nieuwe schooljaar. Ook docenten en medewerkers van het Thorbecke sporten hier of bezoeken de fysio van onze sportschool. Alleen al in het eerste kwartaal van 2025 heb je het dan over 300 unieke behandelingen of intakegesprekken, dus dat zijn een slordige 100 man/vrouw per maand die direct verbonden zijn aan het Thorbecke!? Snap jij het nog?’

Willem-Jan komt op stoom, praat bevlogen maar nog altijd beheerst:

‘Sinds 2019 zijn we op de hoogte gehouden van de uitbreidingsplannen van het Thorbecke, maar nog nóóit is er één woord gerept over het mogelijke ontbinden van het huurcontract. De ongein begon met het lukraak plaatsen van een slagboom die het parkeren van mijn klanten onmogelijk maakte. Werd niet aangekondigd, stónd er gewoon ineens. Dat kortgeding hebben we overigens gewonnen. Maar dé verrassing in negatieve zin kwam dus eerder dit jaar. Of we per 1 mei het pand wilden verlaten. Zomaar. Zoiets gaat er bij mij niet in. En bij onze klanten evenmin.’

Mike Tyson gaf niet alleen Willem-Jan een knal op zijn kanis, hetzelfde gebeurde met de kleine duizend klanten van Stoker die zich echter niet zomaar gewonnen gaven. Gesterkt en gehard door de lessen van Stoker werd vol discipline, plaatsvervangende trots en een flink portie fysieke en mentale weerbaarheid in gemeenschappelijkheid de spreekwoordelijke handschoen opgepakt. Uit alles blijkt dat Stoker & Health Reha, zoals de officiële naam luidt, beduidend meer is dan de doorsnee sportschool en dus ook veel meer dan de sportscholen van de overbekende keten die ook kozen voor het “rule by numbers” principe (vertaald in goed Nederlands “meer meer meer”). Bij Stoker is alles anders:

‘Het gaat in eerste instantie natuurlijk om bewegen. Dat bindt ons. Voorkomen is beter dan genezen. Sla de alarmerende cijfers over hart- en vaatziektes, obesitas en diabetes er maar op na. Een jaarabonnementje bij mijn sportschool kost de maatschappij minder dan de krankzinnige hoeveelheid pillen die voorgeschreven wordt. En dat wordt alleen maar meer als we zo doorgaan. Maar dan komt bij ons ook nog eens het sociale aspect bij. Vijftig procent van onze klandizie bestaat uit 50-plussers die bij ons dus meer doen dan alleen bewegen. De mensen ontmoeten elkaar, houden een praatje en sluiten de trainingen af bij het koffieapparaat dat het belangrijkste apparaat van onze sportschool is, zeg ik wel eens gekscherend. Ik ken alle klanten bij naam. Niemand is hier een nummer. De andere helft van onze klanten zijn – laat ik zeggen – de twintigers en dertigers. Serieuze sporters, van jonge gassies die aan hun sixpack willen werken voor de zomervakanties tot aan de meiden die zich hier vrij en vooral veilig voelen en niet bekeken.’

Alle klanten worden bij naam verwelkomd en gedag gezegd. Stoker benadert het familiegevoel, maar dan niet op een kleffe manier die aan Ivo Niehe en de Tros doet denken. Het is vooral Rotterdams, heel Rotterdams, dus zonder poespas, laagdrempelig, vol humor en heerlijk direct. De deskundigheid staat buiten iedere vorm van kijf.

‘De band met onze klanten is gewoon heel sterk. Voorbeeld? Mijn vader is getuige geweest van een huwelijk van een man en vrouw die elkaar bij ons hadden ontmoet. Er worden hier verjaardagen gevierd compleet met taart en slingers door mensen die het hier persé willen vieren. Maar het meest sprekende voorbeeld is wel van die twee zussen die hier trainen… zij hoorden van die plotselinge huuropzegging en kwamen meteen in actie door een crowdfunding te beginnen. Ik had nergens om gevraagd, ik stond perplex. Man, ik had eerlijk gezegd nog nooit van crowdfunding gehoord. Het liep meteen als een tiet. Zoveel goodwill opgebouwd blijkbaar… daarnaast krijg ik, buiten de morele en financiële support van honderden klanten, ook nog eens hulp op inhoudelijk gebied van een accountant in retraite en van een advocaat. Allemaal uit zichzelf, allemaal handelend vanuit onbegrip en een gevoel van onrechtvaardigheid. Ik ben die mensen allemaal zo dankbaar, ik begrijp het gewoon niet…’

Wie goed doet, goed ontmoet. Wat gij niet wilt dat u geschiedt, doe dat ook een ander niet. Beter ten halve gekeerd dan ten hele gedwaald. Tel deze drie simpele waarheden bij elkaar op en de mensheid is gered.

Maar het kan nog. Voor dinsdag 1 juli is Willem-Jan Stoker uitgenodigd voor een gesprek met het Thorbecke.

Voor de ziel en zaligheid van de sportschool waar het nog altijd de menselijke maat is die het ritme aangeeft van alle fitnessapparaten, spreek ik namens de drie generaties Stoker én namens de duizend klanten de vurige wens en hoop uit dat het de huuropzegging per onmiddellijk wordt teruggedraaid.

‘Ik geloof niet in de witte vlag en blijf tot het einde strijden voor mijn sportschool en daarmee voor mijn klanten die ik inderdaad als familie zie’, zo sluit Willem-Jan het gesprek krachtig en daadkrachtig af. Bevlogen, maar niet gevlogen!

***

Moge de Stichting en het bestuur van het Thorbecke College zich laten inspireren door het citaat waarmee dit verhaal begon, nota bene afkomstig van de naamgever van de school zelf.

Ondersteun hier de crowdfundingcampagne van Stoker Fitness met een donatie!

Namens de gehele Stoker community bedankt!

Bekijk ook het filmpje dat Open Rotterdam over Stoker maakte:

Lees ook:

Stoker, Godfathers van de fitness

Stoker Fitness: Bewegingsfilosoof

Berichtgeving in overige media:

RTV Rijnmond

AD (column)

AD (artikel)

Open Rotterdam

Dagblad010