Voor Machteld

Met het overlijden van David Bowie is niet zomaar een popheld overleden. Bowie was een van de iconen die onze generatie richting gaf. Zij vormden ons in diegene die wij nu zijn. Voelden wij ons onzeker, gaven zij ons smoel. Als wij dachten lafjes in te kunnen kakken, kregen wij van hen een linkse directe. Om wakker te blijven.

Als wij in een veilige rechte lijn wilden lopen, zaaide Bowie verwarring door de hoofdweg af te sluiten. Hij keek toe bij onze eerste tongkus. Hij begeleidde ons op zaterdagavonden als wij de binnenstad indoken om te ontdekken wat er te ontdekken viel.

Op klassenavonden liet hij ons dansen, jagen, ruiken, denken en rusten.

In Ahoy’ opende hij in 1990 zijn concert met Space Oddity. Op een twaalfsnarige akoestische gitaar. Ground control to Major Tom. Eén spotlight vanuit de nok van het theater. Take your protein pills and put your helmet on. Een vrijwel onzichtbaar net diende als projectscherm waarop gelijktijdig een film werd geprojecteerd. In slowmotion. Ground control to Major Tom. Herfstbladen daalden neer. Commencing countdown, engines on. Bowie maakte salto’s op de film. Zijn markante hoofd. Wentelend. In zwartwit. Volmaakt traag en toch vol dynamiek. Net als zijn muziek.

Met dat beeld op het netvlies neem ik dankbaar afscheid van deze icoon. Met een diepe diepe buiging.

Check ignition, and may God’s love be with you.