Ik dans graag met mijn moeder, omdat ik niet kan dansen en omdat mijn moeder dat accepteert. Anita kan goed dansen en accepteert niet dat ik niet kan dansen. Zij corrigeert mij voortdurend. Decennia geleden zetten de danslessen bij Dansschool Wuijster onze liefde onder hoge druk. De muzikale lakmoesproef voor ons huwelijk luisterde naar de naam Ome Jan van Willeke Alberti. Iedere week trokken Anita en ik met zus en zwager naar Wuijster op Zuid. Ik krijg nog nachtmerries van de radeloze heer Wuijster die, mij verdenkend van bewuste sabotage, dan weer NEE! en dan weer NU! in mijn oor schreeuwde als ik een hoek van de dansvloer niet juist had genomen. Anita, een ex-judoka, glimlachte er verontschuldigend bij, maar stuurde mij ondertussen met grof geweld in de juiste richting.

Ik kwam iedere avond met paarse polsen van het geleid-worden thuis, alsof we ons hadden vermaakt op een SM club.

Op oudejaarsavonden doen mijn moeder en ik nog graag een foxtrotje waarbij ze weet dat ze tijdens onze dans niet tegen me moet spreken, omdat ik dan de tel kwijtraak. Soms, vooral als er voldoende alcohol in het spel van haar zoon is, wagen we ons aan een walsje op Emmenez-Moi van Aznavour, dat nog gedraaid werd op de uitvaart van mijn vader, maar dat blijkt iedere keer weer onbegonnen werk. Bij zijn eerste ratel (je weet wel, ils viennent du bout du monde, apportant avec eux des idées vagabondes aux reflets de ciels bleus de mirages…) zitten mijn benen even verstrengeld in de benen van mijn moeder, als mijn tong in mijn strottenhoofd. Bovendien vliegen altijd vlokjes speeksel op het voorhoofd van mijn moeder, omdat ik mijn meezingbehoefte niet kan bedwingen.

Enfin, ik moest eraan denken toen vannacht in bed een filmpje op social media voorbijkwam waarop Bruce Springsteen met zijn moeder danst. Het was een eerbetoon aan zijn die dag overleden moeder Adele Springsteen die, ondanks de Alzheimer waaraan zij al tien jaar leed, nog altijd graag danste. Ze mocht 98 jaar worden.

Glenn Millers In The Mood zorgde voor de muzikale omlijsting, voorwaar een prettiger dansmelodie dan de benen- en tongbreker Emmenez-Moi, en bovendien is In The Mood tekstloos dus zal het voorhoofd van Adele, anders dan dat van Raymonde, gevrijwaard zijn gebleven van spetters spuug.

Ik bekeek het ontroerende filmpje enkele keren achter elkaar.

Mijn eerste gedachte was de opluchting dat ze nu overleden was. Die opluchting kan ik tweeërlei verklaren: ten eerste vind ik (anders dan mijn familieleden) het leven van een Alzheimerpatiënt volstrekt zinloos (mijn vader stierf eraan, wij zijn dus ervaringsdeskundigen), ten tweede heb ik al vijftien jaar lang de door egoïsme gedreven angst dat Adele zou komen te overlijden vlak voor een concert dat ik zou bezoeken. Sta je broodje dronken in hartje Rome om Jon Landau’s aankondiging te moeten horen:

“Ladies and gentlemen, we regret to inform you that the concert of Bruce Springsteen and the E-Street Band unfortunately cannot take place due to the death of Adele Springsteen. We are sorry for Bruce’s loss and for your financial loss because your tickets will not be reimbursed. Have a safe journey home.”

Deze eerste schaamtevolle gedachte werd gevolgd door een langdurige glimlach, in eerste instantie veroorzaakt door de korte broek van Bruce. Zijn toch-wel-oude-mannenbeentjes (Bruce wordt dit jaar 75) staken als twee afschuurde baseballbats onder zijn khaki shorts. Hij zag er een beetje uit als de ongelukkige tweelingbroer van Indiana Jones, maar godzijdank nog niet zo belachelijk als de korte broek van Eric Clapton waarmee hij in 2007 op het Crossroads Guitar Festival in Chicago optrad. Kon echt niet. Toch viel het me zwaar om te bedenken dat dit dezelfde Bruce was aan wiens brein ooit het geniale Jungeland ontsproten was.

Daarna werd ik, ondanks het nachtelijke uur waarop dit allemaal plaatsvond, zowat overrompeld door de zoveelste gelijkenis die ik ontdekte tussen Bruce en mij. (Uiteraard niet qua talent, laat dat duidelijk zijn, maar gewoon als mens. Enfin, draait u My Father’s House en Sherry Darling na elkaar en u snapt dat de duisternis en het licht elkaar het licht in de ogen niet gunnen).

Want de volgende overeenkomst die dit nachtelijk uur tot mij kwam lag hem verbijsterend genoeg in onze danspassen. Geloof het of niet, maar wij dansen dus werkelijk exact hetzelfde! Vooropgesteld: je mag het met goed fatsoen eigenlijk geen dansen noemen. Zijn fletse grenenhouten baseballbatbenen symboliseerden de houterigheid van zijn bewegingen en deden me denken aan de filmopname die mijn dochter de laatste oudejaarsavond maakte van haar oma en vader op de dansvloer. De liefde voor mijn moeder verbloemt veel, maar niet alles. Het is niet om aan te gluren. Het is een soort dansen alsof Bruce en ik de mars lopen op een lopende band. Een soort Nordic Walking maar dan zonder die ridicule wandelstokken. Als ik ooit de Nijmeegse Vierdaagse zou lopen, God bewaar me overigens, dan zou ik hem op deze manier volbrengen. Alsof ik dans met mijn moeder.

Al met al werd ik overvallen door de emotie. Droge strot, dikke tong, stoffige huig. Het beeld van een wereldster die met zijn demente moeder danst is precies de menselijke waardigheid die hem onderscheidt van welke artiest dan ook. Het filmpje van de dansende Bruce en Adele werd inmiddels 71 duizend keer op Facebook bekeken en mocht rekenen op een kwart miljoen likes op Instagram en dat verbaast mij niets, want Bruces moeder is evenveel zijn moeder als mijn moeder als jouw moeder als de moeder van mijn goede vriend F. die een dag eerder op 88 jarige leeftijd door een noodlottig incident het leven liet.

Mijn punt is dit: moge alle zonen, waar ook ter wereld, zich dit weekend nog in khaki shorts kleden en moge zij hun moeder ten dans vragen op In The Mood van Glenn Miller. Moge zij allen marcherend dansen, zonder wandelstokken, en zonder een woord te spreken, en moge alle zonen ervaren: niets, maar dan ook helemaal niets, werkt zo bevrijdend als dansen met je moeder.

Voor mijn vriend F.

***

Lees ook het Verhaal Springsteen 010

Lees ook het verhaal Stappen

Lees ook het verhaal Glory Days

Lees ook het verhaal Zoon van God

Lees ook het verhaal Godsgeschenk

***