De baard is terug. Terug  van weg geweest. De baard is in, de baard is hip.

In de jaren zeventig waarin ik opgroeide waren de baarden barbaars. Het waren geen gecultiveerde baarden die ‘hipsters’ nu dragen. De thans befaamde Rotterdamse barbier SCHOREM had volstrekt kansloos geweest in de seventies.

Nee, ik denk eerder aan een Barry Hulshof. Een Lowell George. Een Bob Seger. Stuk voor stuk wildemannen met baarden. Onbehouden bavianen die het liefst zonder bestek aten en bier dronken uit stenen pullen.

Niet alle jaren zeventig baarden waren OK. Zeker niet. Het verval kunnen we het beste in Bob Seger zien. Zag hij er vroeger uit als een hond die in de zee gezwommen had (zie hierboven), anno nu (zie hieronder) is het de tweelingbroer van fucking Kenny Rogers geworden met zo’n grijswollige seventies baard die appelleert aan gevulde koeken en dito bankrekeningen, de AVRO, open haarden, oude borrelnootjes, mensen die deugen en huwelijken die functioneren. Niet interessant dus.

***

De impact van een baard moeten we niet onderschatten. In Frankrijk ontpopte ene Sébastien Chabal, rugbyspeler van het nationale team, zich als ongekroonde koning der Baarddragers.

Onvergetelijk die blik van Chabal toen het Nieuw-Zeelandse team wilde imponeren met een heuse ‘haka’, een traditionele dans van de Maorikrijgers ter voorbereiding van de strijd. In dit filmpje zien we de ware kracht van de baard: Chabal geeft geen krimp. De Baard is onoverwinnelijk.

Speciale aandacht op 0.53s en vanaf 1.03s is het smullen geblazen:

***

De geschiedenis van mijn eigen baard begon jaren geleden met een “goatee”, een geitensikje. Ik vond dat wel geleerd staan en bovendien vond ik het een uitstekend instapmodel naar een baard ‘om het echie’.

Totdat iemand mijn goatee, letterlijk, een ‘pratende kut’ noemde. Ik vond het een verwarrend idee dat mijn mond (en diens behaarde surroundings) de persoon in kwestie blijkbaar deed denken aan het lichaamsdeel waarin hij ooit zijn piemel had gestoken.

Ik was geschokt maar het zette me aan het denken: mijn geitensik werd niet serieus genomen.

Ik liet die weken daarna onmiddellijk de haren op mijn konen groeien. Want vanaf jongs af aan wist ik al: ik wil en zal een baard!

De wilskracht die de baard van Chabal uitstraalde en de onsmakelijke metafoor waaraan mijn goatee vlak daarvoor ten prooi was gevallen waren de twee laatste zetjes die ik nodig had: de pratende kut werd voorgoed een pratende lul.

***

Niemand minder dan Jezus Christus zèlf ging ons voor in het dragen van de ultieme baard. En dan bedoel ik natuurlijk niet de Jezus die in de compositietekeningen zo nu en dan in het nieuws de kop op steekt. Zo’n ongeletterde holbewoner. Die zijn gemaakt door atheïsten die een romantisch gen ontberen en die een stijve lul krijgen van het hoofdstuk antropologie uit de geschiedenisboeken.

Nee, onze Jezus is een Rock & Roll held. Zijn baard geeft hem iets heldhaftigs. A la Chabal. Maar tegelijkertijd maakt zijn baard hem ook kwetsbaar, misschien zelfs een tikkie neerslachtig.

De èchte baard is een merkwaardige potpourri van hoop, defaitisme, onoverwinnelijkheid en strijdbaarheid .

De echte baarddrager heeft een extra antenne voor Weltschmerz. De waarheid van de Heer zit hem in Zijn Baard.

Goed. Laten we dus niet alleen Zijn woord maar ook Zijn baard als voorbeeld stellen. Als uitgangspunt. Als referentiekader.

En het is mijn stellige overtuiging, lieve lezers, dat God Zijn baard heeft geschonken aan Garth Hudson, toetsenist van The Band: de antiheld van dit epistel.

***

Ergens halverwege jaren tachtig kocht ik de dubbel-LP The Basement Tapes van Bob Dylan & The Band. Ik was meteen bezeten van die LP. De titels van de liedjes waren absurd, de foto’s van de hoes surrealistisch en carnavalesk. De muziek wierp je terug in de tijd en wierp tegelijkertijd zijn schaduw vooruit. Alsof je spiegelbeeld je eigen rug te zien gaf. Een meesterwerk.

In The Basement Tapes hoorde ik het bewijs dat Dylan God was en de leden van The Band Zijn apostelen. Sinds The Basement Tapes ben ik niet alleen bezeten van de muziek van The Band maar ook van de Baard.

Want:

Te midden, tussen en boven al die magische symbiose van muziek, teksten en foto’s  begaf zich toetsenist, multi-instrumentalist, accordeonist Garth Hudson: Baard der Baarddragers.

Als iemand qua triestheid in de buurt van the Big J.C. Himself (en vooral Diens baard) komt, dan is hij het wel.

De overige bandleden van The Band (h)erkende in Garth als muzikant hun meerdere. Hij liet de bandleden $10,00 per uur betalen…niet uit winstbejag maar als bewijsmateriaal om zijn klassiek opgeleide ouders ervan te overtuigen dat hij betaalde pianolessen gaf.

Garth zong, als enige bandlid van The Band, niet. Hij is befaamd om The Genetic Method, een even krankzinnig als briljant orgelstuk dat mij op de een of andere manier steeds doet denken aan een brandende bijbel.

Even terug naar de baard van Jezus, de Rock & Roll Jezus, niet die neanderthaler, terug naar die baard die Zijn neerslachtigheid zo accentueerde.

Het is precies die onoverwinnelijke mistroostigheid die we in de volle baard van de schuwe Garth Hudson herkennen. Hij draagt de baard zoals de baard bedoeld is. Mannelijk. Rechtschapen. Eerlijk. Puur. Zonder propaganda, poespas, bijbedoelingen, dubbele agenda’s of imago-onderzoek anno nu.

Precies zo’n structuurloze baard ambieer ik. Al jaren.

***

In februari 2013 werd antiheld Garth Hudson officieel failliet verklaard. Ene Mike Piazza, eigenaar van het huis dat Garth betrok, deed, nadat de schuld van Hudson was opgelopen tot $70.000,00 nog een beroep op de nog enige in leven zijnde bandleden Levon Helm en Robbie Robbertson, maar die gaven beiden niet thuis.

Vorige week kwam een re-issue uit van The Basement Tapes. Een uit zes CD’s bestaande Box, opgegeild door de platenmaatschappij met extra fotomateriaal, nog meer non-informatie en nog véél méér braakliggend nooit eerder uitgebrachte muziek voor de echte Americana-freaks die in het woord van de onversneden God van de Rock & Roll geloven. Kortom: een hebbedingetje waarvoor ook ik zal zwichten.

(klik hieronder voor een filmpje hoe Garth Hudson na 47 jaar voor het eerst The Big Pink bezoekt  –  het filmpje wordt in een nieuw venster geopend):

https://www.daysofthecrazy-wild.com/video-garth-hudson-returns-big-pink-talks-basement-tapes-photos/

Prima nieuws voor het spaarbankboekje van Ome Bob, onze Jiddische vrind die zijn schouders niet ophaalt voor een miljoentje meer of meer.

Benieuwd of Garth Hudson er iets wijzer van wordt. Ik denk van niet.

Met The Basement Tapes, ooit opgenomen in de kelders van The Big Pink, zette The Band zich officieel op de muzikale menukaart.

En het deed me verdriet toen ik las dat het muzikale geweten van The Band, Garth Hudson, vorig jaar zijn inboedel moest verkopen door middel van een uiterst vernederende “garage sale”. Het idee dat buurtbewoners van Garth ervan doorgingen met zijn broodrooster, stofzuiger en afstandbediening stemde me uitermate treurig.

Hoe is het mogelijk dat het succes van mijn baard dragende held begon èn eindigde in een kelder?

En wat zegt het antwoord op deze vraag over mij?

***

Eindigt dit verhaal in mineur? Nee! Want zoals gezegd: de baard staat niet alleen voor Garth’s mistroostigheid maar ook voor hoop, onoverwinnelijkheid en strijdbaarheid .

Eerder dit jaar werd ik plezierig verrast door het overlijden van John Moore.

John Moore is de Santa van Coca Cola. Ik heb me altijd keihard verzet tegen de perversie van de Coca Cola kerstcommercials en John Moore is en was de personificatie van de hebberigheid waarmee het Coca  Cola concern zich het alleenrecht over ons kerstfeest heeft toegeëigend.

Het heengaan van John Moore was echter een teken Gods, beste Spookrijders. De een zijn dood is namelijk nog altijd de ander zijn brood. De deemoedigheid van het kerstfeest waar ik zo naar terug verlang, zit in de baard van Garth Hudson: de nieuwe Santa!

De failliete Garth staat te trappelen, zeker weten….HO HO HO!