Van donderdag 15 september tot en met zondag 18 september 2022 organiseerde Koers is Koers voor de achtste keer een fietsreis naar een beroemd wieleroord. Het evenement voerde ons dit jaar naar de legendarische Ronde van Lombardije. Overdag werd er gefietst, ‘s avonds mocht Wielercafé Panache wederom zorgdragen voor het avondprogramma waarin de liefde voor de fiets, zoals altijd, centraal stond.

Alle filmpjes, ervaringen, ontboezemingen, roddels, anekdotes en verhalen zijn verzameld onder de naam De Lombardije Legendes op het blog Spookrijden.nu.

Lees/bekijk hier deel 1 van De Lombardije Legendes: Madonna del Ghisallo

***

De wielerwereld kent zijn eigen wetten en volgt zijn eigen logica. Insiders vinden er schouderophalend hun weg. Outsiders blijven zich verbazen…

Op vrijdag 16 september 2022 liep wielerlegende Hendrikus Andreas ‘Hennie’ Kuiper op blote voeten door Hotel Settecento in het Italiaanse Presezzo.

Hennie Kuiper is een natuurmens, dacht je nog, hij wil zich waarschijnlijk één voelen met de door de zon verwarmde siertegels van het voorterras van Hotel Settecento, totdat Hennie Kuiper je aansprak:

‘Marco, ik ben mijn schoenen kwijt. Ze zaten in een blauw tasje. Vlak voor we vanochtend vertrokken heb ik ze aan een auto afgegeven…’

Ik verstond “vlak voor de koers heb ik ze afgegeven”, omdat ik mijzelf graag wijs maak dat ik met Hennie Kuiper koers. Koersen is wat anders dan fietsen.

‘…maar ik weet niet meer welke auto het was. Ik zit trouwens in kamer 223.’

Kamer 223, dus persoonlijk af te geven. Dat typeert een echte kopman, dacht ik nog. Ik voelde mij vereerd, want ik was van het een op het andere moment Hennie Kuipers knecht geworden.

‘Als je het niet te druk hebt natuurlijk’, voegde Hennie eraan toe.

‘Nee tuurlijk niet’, loog ik. Ik bedoel, hoe vaak krijgt een betekenisloze ziel als ik de kans om de schoenen van een wielerlegende te zoeken?

Om 15:14 belde ik mecanicien Arthur ‘Arthuro’ Farenhout. Hij was in Bergamo op zoek naar een fietsenzaak die bereid was hem één spaak te verkopen. Hij was al drie uur onderweg.

‘Arturo, heb jij vanochtend een blauw tasje in ontvangst genomen van Hennie?’

‘Nee.’

Arthur is een man van weinig worden en grote daden. Ik ben zijn tegenpool.

‘Zeker weten Art?’

‘Ja.’

‘OK dan probeer ik het bij Wouter.’

‘Ja.’

Het gesprek had welgeteld 39 seconden geduurd.

Ik belde om 15:17u Wouter Zwaan, in het dagelijks leven mecanicien bij de vrouwenploeg Liv Racing Xstra.

‘Geen idee’, antwoordde Wouter, ‘maar ik heb de sleutels van de auto niet. Die heb ik aan Lars gegeven.’

Dit gesprek duurde all-in 29 seconden. Mecaniciens praten met hun handen.

Om 15:21u belde ik Lars.

‘In kamer 119 zit ik. Ik had die sleutels inderdaad ja. Maar waar ik ze gelaten heb…’

‘Ik kom wel naar je toe.’

Dit gesprek duurde exact een minuut.

In kamer 119 had Lars ondertussen al zijn koffers, tassen, jassen en zakken omgekeerd. Zijn kamer zag eruit als een slagveld.

‘Geen idee. Misschien heeft Chantal ze.’

Chantal van den Broek-Blaak kwam net aangelopen.

‘Geen idee Lars. Ik was er niet bij toen Wout je die sleutels gaf.’

Ondertussen belde Arthuro me.

‘Heb je het tasje al gevonden?’

‘Nee, eerst moeten we de sleutels van Wouter en van Lars zien te vinden.’

Met dat antwoord kon Arthuro uiteraard niets, maar ik had geen zin of tijd om het uit te leggen, want Lars en ik stonden intussen alweer buiten het hotel waar ik voor een tweede keer naar de prachtige blote voeten van een wielerlegende staarde.

‘Volgens mij had je de sleutels in je schoenen gedaan Lars’, wist Ruud te vertellen. Lars en ik liepen weer terug naar kamer 119 op de eerste etage van Hotel Settecento. We namen de trap.

Ik hijgde.

‘Ja hoor, hiero!’, zei Lars die mij triomfantelijk de autosleutels toewierp.

Op de parkeerplaats klikte ik de deuren van de rode auto van Wouter open. Ik keek overal, maar nergens was het blauwe tasje van Hennie te vinden.

Ik liep naar het busje waarin de wielrenfietsen werden vervoerd en vroeg het echtpaar van het busje of zij een blauw tasje hadden gezien.

‘Nee beslist niet’, antwoordde de man op zo’n resolute manier dat doorvragen geen enkele zin had.

Arthuro belde voor een tweede keer.

‘Nee? Ook niet bij Wout? Kijk anders effe in de garage. Misschien ligt dat tasje op dat tafeltje van me.’

Ik liep naar de garage maar stuitte op een gesloten garagedeur. Ik moest de garage via de wenteltrap benaderen, maar trof ook daar geen blauw tasje aan.

Buiten stond Wouter inmiddels bij me.

‘Kijk jij nog eens in de auto Wout, wil je? Jij bent jonger en kan beter bukken.’

De waarheid is dat ik niet kan zoeken. Volgens mijn vrouw. Ik schijn te snel op te geven.

‘Nee niets’, zei Wout nadat hij de hele achterbak had doorzocht.

Ik liep naar de receptie en sloot me aan in de rij. Een Italiaanse hotelgast bestudeerde met militaire precisie zijn rekening. Op zijn bezwete voorhoofd gleed zijn bril regelmatig terug naar zijn neusbeentje. Met een balpen ging hij minutieus alle bestellingen van de bar af.

Na tien minuten was ik aan de beurt.

‘Did someone give you a blue plastic bag?’

‘I’m sorry?’

‘A blue bag. With the shoes of Hennie Kuiper. He is a legend.’

De receptioniste zweeg en staarde verbaasd in mijn ogen.

‘Pardon me?’

‘Olympic champion and lots of other titles. He lost his shoes. He walks around on naked feet.’

Ik wist niet meer hoe je blote voeten in het Engels vertaalde.

‘Naked?’

De ogen van de receptioniste brandden in mijn rug toen ik om 15:51u Arjan belde.

‘Wij hebben toch geen blauw tasje in de auto gehad vandaag?’

‘Nee hoezo?’

‘Hennie Kuiper is zijn schoenen kwijt. Hij loopt op blote voeten door het hotel.’

In mijn hoofd had het gemis van Hennie Kuipers schoenen monstrueuze proporties aangenomen. Sterker nog, het slagen van dit wielerfeest hing af van mijn zoektocht.

‘Wij hebben ze niet Mar’, zei Arjan een tikkie geërgerd omdat ik hem van zijn werk had gehouden.

In de lobby kwam ik Lars tegen.

‘Heb je de ambulance al geprobeerd?’

‘Da’s een goeie!’, antwoordde ik overenthousiast.

Om 15:53u belde ik Maikel Reins van de ambulance.

‘Nee. Niets gehad van mijnheer Kuiper.’

Dit gesprek had 58 seconden geduurd, vooral omdat Maikel zijn eerdere constatering “niets gehad van mijnheer Kuiper” maar bleef herhalen, aangevuld met “echt niet”.

Ik liep naar buiten om Hennie Kuiper op blote voeten mede te delen dat ik gefaald had.

‘Geeft niet, je hebt je best gedaan toch?’, zei Hennie.

Maar ik was niet getroost. Ik hoopte zijn meesterknecht te zijn en zag mijzelf al als dé opvolger van José de Cauwer. Maar ik was niets meer dan een waardeloze knecht die Hennie tijdens de beslissende Touretappe aan de voet van Alpe d’Huez een lege bidon kwam overhandigen.

Om 18:28u passeerde ik wederom het buitenterras. Ik was in een tamelijk neerslachtige bui.

Hennie Kuiper dronk in de schaduw van een parasol een pilsje. Hij was in een geanimeerd gesprek verzeild geraakt met een deelnemer aan dit fietsfestijn.

Tot mijn verbazing zag ik dat hij zijn schoenen aan had.

‘Sorry dat ik stoor Hennie, maar eh… je schoenen zijn gevonden? Ik bedoel, hoe en eh…?’

‘Ja Arthur had het tasje in zijn auto. Wouter kwam het me net brengen. Kamer 223.’

Lees/bekijk hier deel 3 van De Lombardije Legendes: De Wereld van Chantal
Lees hier deel 4 van de Lombardije Legendes: Limlollyroze
Lees/bekijk hier deel 5 van de Lombardije Legendes: Genieten
Lees hier deel 6 van de Lombardije Legendes: Dromen van de Koers
Lees/bekijk hier deel 7 van de Lombardije Legendes: De Echte Hennie Kuiper & De Omhelzing
Lees/bekijk hier deel 8 van de Lombardije Legendes: Op Zoek Naar de Geest van Fabio Casartelli
Lees/bekijk hier deel 9 van de Lombardije Legendes: De Tijd uit de Gedachten met Peter Blangé
Lees/bekijk hier deel 10 van de Lombardije Legendes: De Achtertuin van Gerard
Lees/bekijk hier deel 11 van de Lombardije Legendes: Het Koers is Koers Sonnet