Van donderdag 15 september tot en met zondag 18 september 2022 organiseerde Koers is Koers voor de achtste keer een fietsreis naar een beroemd wieleroord. Het evenement voerde ons dit jaar naar de legendarische Ronde van Lombardije. Overdag werd er gefietst, ‘s avonds mocht Wielercafé Panache wederom zorgdragen voor het avondprogramma waarin de liefde voor de fiets, zoals altijd, centraal stond.

Alle filmpjes, ervaringen, ontboezemingen, roddels, anekdotes en verhalen zijn verzameld onder de naam De Lombardije Legendes op het blog Spookrijden.nu.

Lees/bekijk hier deel 1 van De Lombardije Legendes: Madonna del Ghisallo
Lees hier deel 2 van de De Lombardije Legendes: Op Zoek naar de Schoenen van Hennie Kuiper
Lees/bekijk hier deel 3 van De Lombardije Legendes: De Wereld van Chantal

***

Mijn favoriete ijsje van vroeger, ik heb het over de jaren zeventig toen de Jamin nog bestond, was de limlolly. Je at eerst de buitenkant op. Met je tanden. Eronder zat wit roomijs. Daaraan likte je. Als je het bovenste topje op had, begon je aan het middenstuk. In dezelfde volgorde.

Dergelijke gedachtes schoten door mijn hoofd toen Hennie Kuiper vrijdagavond 16 november 2022 in Wielercafé Panache het wielershirt toonde dat Koers is Koers maakte voor deze fietsreis naar Lombardije.

De limlolly!

We woonden driehoog, boven de plaatselijke Jamin. Ik groeide op aan de Kerstendijk in IJsselmonde op Rotterdam-Zuid, de wijk naast Rotterdam-Lombardijen. Als er één stadsdeel is waar de kleur roze niet past, dan is het wel Rotterdam-Lombardijen waar rechtlijnigheid troef is.

Lombardije(n). Hoe slechts één letter het verschil kan maken.

Enkele dagen voor Hennie het shirt presenteerde bezochten Arjan en ik het Museo Del Ciclismo naast de Madonna del Ghisallo. We maakten een selfie bij een rits aan Roze Truien die toebehoorden aan grote kampioenen van weleer. Roze refereert aan de Gazetto dello Sport, de oudste sportkrant ter wereld en veruit de grootste sportkrant van Italië die sinds 1899 op roze papier wordt gedrukt.

In het Museo Del Ciclismo schoten mijn gedachten van de limlolly anno 1978 naar 2002, het jaar dat Feyenoord de UEFA cupfinale tegen Borussia Dortmund speelde. Doelman Erwin Zoetebier achtte de tijd rijp om in een roze keepersshirt het heilige veld van de Kuip te betreden, maar daar stak het bestuur van Feyenoord, onder lichte dwang van de Feyenoordaanhang, een stokje voor. De kleur roze werd geassocieerd met homoseksualiteit en het clublied Hand in Hand vond men anno 2002 wel genoeg van het goede.

Maar wat heeft de lilmlloy gedaan dat het, anders dan het raketje en het perenijsje, uit het assortiment van de Jamin is gehaald?

En waarom hield Zoetebier niet voet bij stuk?

Dat bedacht ik me toen ik de handen stuk klapte op het moment dat Hennie Kuiper het shirt van de Ronde van Lombardije toonde. Ik voelde dat ik, samen met mijn fietsvrienden, behoefte had aan een gemeenschappelijke viering van de traditie. Zo eentje waar niet mee te spotten valt. Sinds 1931 is de roze trui ingevoerd in de Giro – een dergelijk traditioneel eerbetoon is ons Nederlanders echter vreemd, waarvan het WK shirt van 2022 het laatste levende bewijs is. De huidige kledingpartner van de KNWU, AGU in casu, vond het nodig om het karakteristieke (want zo herkenbare) oranje in te leveren voor een fletse variant die het vermoeden deed rijzen alsof de renners hun shirt binnenstebuiten droegen. Was die kleurloosheid een verwijzing naar de grauwe pagina’s van AD Sportwereld? Ieder land krijgt de (sport)krant die het verdient.

Anyway, het verachtelijke shirt was achteraf een grotere schande dan de opgefokte hotelrel rondom Mathieu van der Poel.

Nee dan Italië, het land waarin een kapel annex wielermuseum bomvol wielerrelikwieën gemakkelijk de deuren 24/7 open kan houden zonder leeggeroofd te worden.

De dag na Hennies shirtpresentatie reden we dwarsdoor de stad Como om bij het azuurblauwe Comomeer uit te komen. Ik reed in een select groepje dat bestond uit onder meer Hennie Kuiper en Chantal van den Broek-Blaak. We droegen met trots ons knalroze wielershirt dat iedere gefietste meter aan magie won.

Het straatbeeld bestond uit claxonnerende auto’s, vastgelopen rotondes, voorbij scheurende scooters, propvolle avenues, blèrende kinderen, vluchtige voetpaden, onduidelijke verkeersborden, haperende Garmins, geopende ramen, opgeheven handjes, opgewonden standjes.

Geen enkele verkeersregel hield stand, Italië schaamde zich voor geen enkel cliché. Het haalde alles uit de kast om de chaos compleet en perfect te maken.

‘Dit is koersen in Italië’, bevestigde een breeduit lachende Chantal die bergop het voortouw nam.

‘Die tifosi… da’s toch schitterend’, beaamde Hennie die onmiddellijk het wiel van Chantal koos.

In Como viel alles, inclusief de romantische verkeersrebellie, op zijn plaats.

Vanaf terrasjes werden wij aangemoedigd.

‘Vai, vai, vai!’

De koffie smaakte anders, de bolletjes ijs beter, alle omgevingskleuren verdiepten zich in intensiteit. Alhoewel mijn lichaam protesteerde, voelde ik een diepe behoefte om het tempo van Chantal en Hennie te volgen. De cipressen maakten een sierlijke buiging toen we passeerden. In mijn mond de 1.500 meter smaak van ijzer en bloed.

We leefden op, omdat het verleden herbeleefd werd, omdat in het hoofd de koers werd gevierd, omdat er geen groter feest bestaat dan een fietsfeest. Onze stemmen echoden tegen de middeleeuwse stadsmuren (“tegen!”). Mensen op zebrapaden hielden in. Een zonnebril ging af. Het roze maakte ons onderdeel van een groter geheel, iets wijds, iets universeels, iets grensoverschrijdend. Het leven proefde plotseling naar verse basilicum, gerookte tomaten, Parmezaanse kaas en Barolo wijn.

Ja, ons roze paste perfect in dit ongetemde uitbundige kleurendecor waar Puccini voor de muziek tekende, waar Fellini ons de hoofdrollen van zijn nieuwste speelfilm liet vertolken, waar wij ons dwarsdoor de mystieke wierrook van de Madonna del Ghisallo een weg baanden, alwaar wij Fausto Coppi, Gino Bartali en Alfredo Binda eerbiedig uit de wind hielden en waar wij de geest van Fabio Casartelli gewaarwerden.

In Italië is roze een eerbetoon aan het verleden.

Ook voor ons, Hollandse betweters die al het oude met evenveel gemak als liefde overboord flikkeren, gloort hoop aan de horizon.

Feyenoorddoelman Justin Bijlow kleedt zich al in het roze, maar ons vaderland zal pas definitief herrijzen bij de wederkomst van de limlolly.

***

FOTOGALERIJ

-beeldmateriaal afkomstig van de deelnemers-

***

Lees/bekijk hier deel 5 van de Lombardije Legendes: Genieten
Lees hier deel 6 van de Lombardije Legendes: Dromen van de Koers
Lees/bekijk hier deel 7 van de Lombardije Legendes: De Echte Hennie Kuiper & De Omhelzing
Lees/bekijk hier deel 8 van de Lombardije Legendes: Op Zoek Naar de Geest van Fabio Casartelli
Lees/bekijk hier deel 9 van de Lombardije Legendes: De Tijd uit de Gedachten met Peter Blangé
Lees/bekijk hier deel 10 van de Lombardije Legendes: De Achtertuin van Gerard
Lees/bekijk hier deel 11 van de Lombardije Legendes: Het Koers is Koers Sonnet