Van donderdag 15 september tot en met zondag 18 september 2022 organiseerde Koers is Koers voor de achtste keer een fietsreis naar een beroemd wieleroord. Het evenement voerde ons dit jaar naar de legendarische Ronde van Lombardije. Overdag werd er gefietst, ‘s avonds mocht Wielercafé Panache wederom zorgdragen voor het avondprogramma waarin de liefde voor de fiets, zoals altijd, centraal stond.
Alle filmpjes, ervaringen, ontboezemingen, roddels, anekdotes en verhalen zijn verzameld onder de naam De Lombardije Legendes op het blog Spookrijden.nu.
Lees/bekijk hier deel 1 van De Lombardije Legendes: Madonna del Ghisallo
Lees hier deel 2 van de De Lombardije Legendes: Op Zoek naar de Schoenen van Hennie Kuiper
Lees/bekijk hier deel 3 van De Lombardije Legendes: De Wereld van Chantal
Lees hier deel 4 van de Lombardije Legendes: Limlollyroze
Lees/bekijk hier deel 5 van De Lombardije Legendes: Genieten
Lees hier deel 6 van de Lombardije Legendes: Dromen van de Koers
***
De Echte Hennie Kuiper (1)
Dit is de grond van Hennie Kuiper. Dit is zijn land. Dit is zijn zon. Dit is zijn gewijde weidegrond.
Hier fietste Hennie. De echte Hennie.
Kilometer na kilometer. Uur na uur. Dag in dag uit. Weer of geen weer. Genietend van de wolken die hem lokkend toespraken…”harder Hennie… het moet harder…”
Volgens de kenners was Hennie Kuiper geen echte pistier, geen echte stilist, geen echte klimmer, geen echte sprinter, geen echte kopman, geen echte knecht, geen echte tijdrijder, geen echte afmaker, geen echte ploegleider, geen echte winnaar.
Toch is Hennie Kuiper in het echt echter dan echt en heeft hij een palmares waar een koe de hik van krijgt.
En dus is Hennie Kuiper een echte. Een hele echte.
Sterker nog, echter dan Hennie Kuiper worden ze niet meer gemaakt.
Hij maakte met Joop Zoetemelk, Jan Raas en Gerrie Knetemann deel uit van een gouden generatie die ons, talentloze stervelingen, karakterologisch gevormd heeft. Hennie Kuiper kon het mooist afzien door de transistorradio’s van de jaren zeventig en tachtig bij het commentaar van Jean Nelissen, Mart Smeets en Theo Koomen.
Nog altijd storten wij ons als parasieten op hun succes en denken we met weemoed aan onze jeugdjaren waarin wij droomden Hennie Kuiper te zijn.
De Echte Hennie Kuiper (2)
Hennie Kuiper was de grootmeester in het afzien. De gruwelijk diepzwarte randen rondom zijn prachtige ronde blauwe ogen getuigen ervan.
Hennie Kuiper leerde zijn hoofd om te gaan met de pijn… om zijn lichaam als een slaaf te laten volgen.
Al zat hij tegen het kotsen aan van de pijn, toch zat er altijd ergens in de diepe verte van zijn peilloze ziel een stem die hem vertelde om niet te stoppen… om niet op te geven.
Het was de stem die Hennie zestien jaar lang tot grote hoogtes dreef. En dan nóg zijn er boze tongen die beweren dat Hennie een spraakprobleem zou hebben gehad, maar dat is natuurlijk gelul van de bovenste plank.
Want de stem die zich in Hennie Kuiper-de-coureur manifesteerde was de stem van een brullende leeuw, een brullende leeuw die Olympisch kampioen, Wereldkampioen, Nederlands Kampioen werd… een brullende leeuw die Milaan-San Remo, de Ronde van Vlaanderen, Parijs-Roubaix en de Ronde van Lombardije wist te winnen.
Wij allen zijn de echte stem van de echte Hennie Kuiper schatplichtig voor het voorgaan in het afzien.
De stem die zijn criticasters uiteindelijk het zwijgen oplegde.
Betonnen toonbeeld van wilskracht, granieten monument van de ijzeren trots, de laatste der Mohikanen, puurder dan puur, echter dan echt.
De herinnering aan Hennie Kuiper maakt ons weer kind en die herinnering is voor eeuwig en daarmee nog echter dan het leven zelf.
Regie en montage: Arjan Smilde
Tekst en voice-over: Marco Hendriks
Panache Producties 2022 (c)
***
De Omhelzing
Als op donderdag 15 september 2022 de bus vanuit luchthaven Milano-Linate bij Hotel Settecento aankomt, kijk ik vooral uit naar het wederzien met Hennie Kuiper. Het is een krappe twee weken geleden dat Arjan en ik hem bezochten in zijn wielermuseum in Denekamp.
Hennie schudt mij de hand en vraagt hoe mijn benen zijn.
‘Morgen koers’, zegt hij zacht, ‘maar ik ga mijzelf niet uit elkaar trekken’.
Die laatste opmerking voorzag hij van een veelzeggende knipoog. Hennie was in orde, heet dat in wielerjargon.
De kans is groot dat ik evenveel van Hennie Kuiper weet als Hennie zelf. Ter voorbereiding op deze reis las ik zijn biografie Alleen Vooruit van Dominique Elshout. Zo weet ik dat er in Denekamp een Hennie Kuiperfietstunnel bestaat, in Oldenzaal een Hennie Kuiperfietsviaduct en zo is mij bekend dat Hennie spraakles kreeg van ene juffrouw van der Lied.
‘Hennie, welkom in Italië’, beantwoord ik zijn hand. Ik wil hem omhelzen, maar een groot kampioen omhels je niet zomaar. Een omhelzing moet je verdienen.
In zijn wielermuseum hadden wij het filmen kort moeten onderbreken toen vijf heren op leeftijd gekleed in ruitjesoverhemden zomaar het beeld binnenliepen.
‘Excuses’, had Hennie gefluisterd.
‘Geeft niks’, zei Arjan die meteen wat stillevens in het museum filmde. Ik bekeek de vijf heren aandachtig. Ze leden aan Alzheimer. Eén hield constant de hand van een vrijwilligster van het verzorgingstehuis vast. Van de vijf leek hij het meest op mijn wijlen vader. Hennie ging met ze op de foto. In ruil kregen de heren een foto met handtekening. Hennie winnend in Roubaix.
Ik was jaloers, want ik wilde ook zo’n foto.
‘Ze weten nog alles mijn zege in Roubaix, maar vraag ze niet wat ze vanochtend voor het ontbijt aten’, zei Hennie nadat hij zich wederom excuseerde voor het oponthoud.
In Italië liet Hennie zich van zijn beste kant zien. Ondanks zijn 73 jarige leeftijd fietste hij met ogenschijnlijk speels gemak met de een-na-beste groep mee. Het was de groep waarvan ook ik enige tijd deel uitmaakte. Halverwege de Colma di Sormano moest ik Hennie en de rest van de groep laten gaan. Ik voelde me oprecht gelukkig en vereerd dat ik moest lossen.
‘Soms vraag ik me wel eens af of ik genoeg uit mijn carrière heb gehaald’, had Hennie in Denekamp gezegd. Het was geen grap. Meer een vaststelling. In de auto spraken Arjan en ik een dik uur over die ene opmerking. In alles was en is Hennie een voorbeeld.
Als ik op tv de provocerende Louis van Gaal de vloer zie aanvegen met het Nederlandse sportjournaille dan denk ik aan mijn sporthelden Hennie Kuiper en Joop Zoetemelk die mijlenver boven hem uitsteken op het gebied van empathie, bescheidenheid, menselijkheid, beleefdheid, respect en fatsoen. Spuugziek word ik van de schaamteloze zelfingenomenheid van de voetbalwereld en die van de bondscoach in het bijzonder. Ik zou hem het liefst een volle week opsluiten in een kamertje van twee bij twee met louter tv beelden van Hennie en Joop.
Pas daarna mag hij zich weer vertonen.
‘Ik wil die platte pet van jou wel eens op’, zei een olijke Hennie die avond in het voortreffelijke restaurant van Hotel Settecento. Hij was nog altijd in orde.
In ons Wielercafé Panache moest ik, melancholisch watje, mijn tranen inhouden toen mijn fietsvrienden Hennie een staande ovatie gunden. Hennie glunderde. Lachte breeduit. Ondanks de hitte in de zaal ging het kippenvel hand in hand tussen de kameraden. Fietsen verenigt en fietshelden brengen het saamhorigheidsgevoel tegen hun wil en dank tot stand.
Een dag later vertrok de groep met de bus naar het vliegveld Milano-Linate. Bij het gedagzeggen omhelsden Hennie en ik elkaar.
Door Hennie gisteren op de Colma di Sormano te lossen, had ik zijn omhelzing verdiend wist ik.
Terwijl ik hem vasthield was ik voor een moment de gelukkigste man op aarde.
***
FOTOGALERIJ
-veelal eigen beeldmateriaal en van Arjan-
Fotograaf: Hennie Kuiper
Opgedragen aan Hennie Kuiper
Lees/bekijk hier deel 8 van de Lombardije Legendes: Op Zoek Naar de Geest van Fabio Casartelli
Lees/bekijk hier deel 9 van de Lombardije Legendes: De Tijd uit de Gedachten met Peter Blangé
Lees/bekijk hier deel 10 van de Lombardije Legendes: De Achtertuin van Gerard
Lees/bekijk hier deel 11 van de Lombardije Legendes: Het Koers is Koers Sonnet
