Zaterdag 10 januari 2015

De Prelude (in Es-mineur)

9u44

“Pap, eten!”, hoort de vader vanuit de gang, “en het staat al op tafel!”

De laatste toevoeging wordt sinds enkele jaren op verzoek van de vader gemaakt. Het was hem opgevallen dat te veel kostbare tijd ging verloren tussen het moment van “Pap eten!” en het eten zelf (Wim de Bie noemde dit ooit de feitelijke hapdaad). Dan stond-ie daar een beetje werkeloos toe te kijken hoe de tafel werd gedekt. Zonde van de tijd. Sindsdien stond de vader erop dat hij pas geroepen zou worden als het eten daadwerkelijk op tafel stond.

De vader zet de TV uit. En moppert.

“IK WORD MISSELIJK VAN DIE KUTKOP VAN DIE LUL MET ZIJN MUTSERIGE GEZWETS OVER OVENPASTEITJES EN BROODJES MET AVOCADOSPREAD. FLIKKER TOCH OP NAAR AFRIKA. GA DAAR LOPEN OUWEHOEREN OVER HOE JE HET BESTE GNOCCHI MET GESMOORDE GROENE KOOL MOET VOORBEREIDEN, BLIJE EIKEL! IN WERELDDELEN JA, WAAR ZE GODVERDOMME GEEN ENE REET TE VRETEN HEBBEN!”

Inderdaad. Haar favoriete TV-programma 24 Kitchen, door haar vader steevast 24 Kotsen genoemd, staat op en haar vader wordt iedere keer weer razend als hij het half gekookte hoofd van TV-kok Rudolph (met ph, die verwaande lamlul) van Veen ziet.

Het is duidelijk veel te vroeg voor een beladen discussie over de ongelijkheid in de globale voedselvoorziening. De schoonzoon smeert een boterham met pindakaas en trekt zijn inmiddels bekende “het zal wel” gezicht (een expressie die de vader, tot zijn spijt, niet machtig is). De dochter, haar zus, probeert nog iets in te brengen maar op dit uur van de dag heeft zij veel minder vuur dan haar vader die recht tegenover haar zit als hij voor de zoveelste keer de oorlog heeft verklaard aan TV-kookprogramma’s minnend Nederland. Haar moeder zwijgt met een rood gezicht. Alarmfase 1. Dat wordt herrie.

Zijzelf zwijgt. Totdat ze wordt uitgedaagd door de vader die alle nuances laat varen om zijn tafelgenoten een discussie te ontlokken.

“En jij kleine? Heb jij geen mening over puddinkjes maken terwijl half Burkina Faso aan de geelhonger lijdt?”

“Laat me!”, zegt ze geïrriteerd, “ik heb da’lijk de belangrijkste wedstrijd van het seizoen en dan kom jij weer zeuren met je kookprogramma’s in Afrika!”

Ze besluit de huiskamer te verlaten om piano te spelen.

“Nou je zin?”, vraagt de moeder terwijl ze opstaat om de vaat op te bergen. Met de staart tussen zijn benen kiest haar echtgenoot zijn plaats achter de computer. Daar waar hij thuis hoort.

9u51

Vanuit zijn slaapkamer, nu werkkamer (want hij schrijft), hoort hij haar pianospelen. River Flows In You van Yiruma. Uit F#.

De vader schaamt zich.

Hij staat op. Geruisloos beweegt hij zich voort. Langs de WC. De badkamer. Hij betreedt de woonkamer en doet alsof hij, bij het grenen wijnrek, de post leest. Hier vandaan heeft hij vrij zicht op zijn dochter die nu, in volmaakte concentratie, met gestrekte rug en gekleed in haar Nieuwerkerk trainingspak, Comptine d’un Autre Été van Yann Tiersen speelt. Uit E.

Schaamte maakt plaats voor trots.

10u15

“Dus jullie kunnen?”

“Ja is goed, haal ons maar op rond twaalven.”

10u16

“Estelle?”

“Ja?”

Met een zucht onderbreekt ze haar pianospel. Ze is nerveus.

“Opa en Oma komen kijken. Ik haal ze zo meteen op.”

“Echt?”

Ze springt van haar piano en omhelst haar vader. Die gladjanus heeft als troef zijn ouders ingezet om zijn blazoen bij zijn jongste dochter op te vijzelen. Bovendien hoopt hij dat de aanwezigheid van zijn ouders ervoor zal worden dat hij zich zal gedragen tijdens de wedstrijd van het seizoen. Want ze moeten tegen de rivaal. KCC. Uit Capelle. Als hij de naam uitspreekt proeft het als Ajax in zijn mond. KCC. Ajax. Karnemelk. Gadverredamme.

Ik bedoel, sommige dingen doe je gewoon niet. Tongzoenen met je schoonmoeder. Klaverjassen met John de Wolf. Op vakantie in eigen land. Een dagje shoppen in Amsterdam. Spelen voor KCC.

11u37

Stoplicht. Kruispunt Prins Alexanderlaan-Hoofdweg. No Surrender van Springsteen met Brian Fallon staat op, prettig hard om het spreken tot een minimum te beperken. De vader kijkt haar trots aan. Zij kijkt naar haar iPhone. Hij slaat haar op het linkerdijbeen en vraagt of we nog gaan knallen. Ze knikt maar omdat ook zij niet weet wie haar vader precies met ‘we’ bedoelt.

11u45

“Vergeet niet te genieten, de basis van alles.”

Een laatste kus op de felle sproetenkop. De vuurrode wangen.

Daar rent ze, met haar imitatie-retro-sporttas van Feyenoord, richting de Sporthal. Haar vlecht, eerder die ochtend nog gevlochten door haar grotere zus, danst op haar rug. Tijdens het vlechten werden de laatste tactische tips meegegeven. Iets wat de vader niet kan. Te weinig korfbalinzicht. Hij lult week in week uit over genieten, focus, inzet, nooit opgeven, nooit verzaken, goed luisteren, de wedstrijd lezen, voor niemand onder doen, tot het uiterste gaan.

Haar vader is een schaamteloos sportcliché.

12:02u

Adriaan Volkerlaan, Rotterdam-IJsselmonde.

“En, is ze nerveus?”, vraagt Oma vanaf de achterbank.

“Ja nou, maar die rotaap laat niks merken.”

“Hou het wel gezellig. Da’s veel leuker voor Estelle.”

De zoon slikt. De laatste keer dat hij een preek van zijn vader kreeg was 17 juli 1996. Zijn dochter Fabienne was vier maanden oud en hij was strontbezopen toen hij, na afloop van het Kuipconcert van de Eagles, zijn dochter kwam afhalen. Hij stond, geleund tegen de houten deurpost, in een hoek van negentig graden, zo’n onmogelijke hoek waarin alleen dronken mensen zich kunnen manoeuvreren zonder om te vallen.

Die donderspeech (in vijf woorden: een dronken vader kan niet) maakte hem op slag nuchter en dreunt feitelijk nu nog na. Nu is vandaag, zaterdag 10 januari 2015. Fabienne is haast negentien.

Het Adagio (in Es-majeur)

12:28u

Met de pest in zijn lijf rekent de vader drie koffie af. Hij gunt KCC principieel geen rooie rotcent, niet één, maar hij kan zijn ouders moeilijk op een drooggie in een kantine laten zitten. Bovendien heeft hij zelf ook trek.

Hij wordt, tegen zijn zin, uiterst correct bediend door de man achter de toonbank. Helaas, want bij één minieme fout (te weinig wisselgeld, een andere klant eerder helpen, te lang treuzelen, of gewoon een kop die hem niet aanstaat) had hij hem bij zijn strot gevat.

12:42u

Beatmuziek. Een vreselijke kutherrie vult de zaal. Ze pakt Emma bij haar schouder en wijst naar de tribune. Daar zitten Opa en Oma. Ook Emma zwaait. Opa en Oma zwaaien terug.

“Henk, ik zit met een probleem. Of eigenlijk zit ik naast een probleem. Mijn moeder. En Aniet.”

Henk, de kale clown van Nieuwerkerk (eeuwige grijns, altijd goed gehumeurd, altijd in conclaaf met de scheids, altijd schreeuwend, vloekend, mopperend; kortom ‘my partner in crime’ in ons gevecht tegen Het Grote Korfbalonrecht dat onze kinderen, ieder weekend weer, wordt aangedaan) en vader van de tweeling Koen en Emma, slaat goedlachs op de rug van de vader.

“Hahaha, wat denk je van mij klootzak? Ik moet van Brigitte naast haar komen zitten. Ik mag ook niks.”

De vader laat zich vastpakken door Henk. Er volgt een mannenkus. Zijn moeder lacht. Opa maakt een foto van zijn warmlopende kleindochter. De vader zit gevangen. Tussen zijn moeder en zijn vrouw.

De beatmuziek is gestopt. De spanning is te snijden. De zaal is bomvol.

Links zit de KCC-aanhang.

Wij zitten rechts.

‘Wij’ zijn het blauwe Nieuwerkerk, ‘wij’ zijn het groene Trekvogels. Het combinatieteam wordt in de volksmond Nieuwerkerk genoemd. Iedere keer als het geroepen wordt (KOM OP NIEUWERKERK!) trekt zijn maag een beetje samen, want er speelt weldegelijk één Trekvogel die de groengekleurde verticale banen in het shirt rechtvaardigt. Die ene Trekvogels verdient de aanmoediging KOM OP NIEUWERKER-TREKVOGELS-COMBINATIETEAM!, ook al bekt dat voor geen meter.

Er wordt ingeschoten in Trekvogelshirts. De Nieuwerkerkkinderen vinden de inschietshirts niet mooi. “Net pyama’s”.

Er speelt slechts één Trekvogel en die ene Trekvogel is zijn dochter. Daar loopt ze. Met rugnummer 3.

12:44u

Coach Jason roept zijn spelers bijeen. Er wordt een kring gevormd.

Op de tribune wordt plaats gemaakt voor de laatste supporters. Jeugdspelers. Ouders. Vlak voor de vader (kloppend hart en een beukend hoofd) zit Tukker Dries, de Manus van Alles van Trekvogels. Gerben, onze voorzitter, is de laatste die een plaatsje zoekt. Hij krijgt een hand. Het zijn de enige twee Trekvogelsupporters zonder familiaire banden.

Als het voor een tel doodstil wordt in de zaal voelt de vader de aandrang om in het hol van de leeuw te schreeuwen:

“WEES HET GROEN IN HET SHIRT WAARD! JIJ BENT DE ENIGE OVERGEBLEVENE! JIJ BLEEF DE CLUB WÈL TROUW! VERDEDIG DE EER VAN DE CLUB! MAAK ONS TROTS! WEES DE TREKVOGEL!”

Na het Charly Hebdo drama mag provoceren weer, godzijdank, want de provocatie is een effectief middel om de boel op scherp te zetten.

Maar elk voordeel ‘heb’ zijn nadeel: omdat zijn dochter die riedel inmiddels wel kent, hij houdt hem immers wekelijks, besluit hij, tegen zijn gewoonte in, te zwijgen en kijkt hij nu naar de High Fives die de kinderen elkaar geven. Hij ziet de gespannen koppies van de kinderen. Onze kinderen. Er moet gewonnen worden. Heel de wereld draait om déze wedstrijd. Niks te Rudolph (met ph) van Veen, honger in Afrika, Charly Hebdo of Air Asia.

KCC moet nu verslagen worden, anders heeft het leven geen enkele zin.

Het Allegro (in Es-Majeur)

12:45u

De scheidsrechter fluit. De wedstrijd is begonnen.

Het Lamento (in Es-Mineur)

14:12u

Het laatste fluitsignaal heeft geklonken.

De spelers en speelsters vliegen elkaar in de armen. De beatmuziek gaat weer aan. De nummer één uit de ranglijst is verslagen. De kinderen maken een lang zwartwit lint en rennen naar hun supporters toe. Er wordt nog vol ongeloof maar daarom niet minder enthousiast geklapt en gezongen.

***

Onze kinderen zoeken troost. Enkele ouders staan murw geslagen naar de feestende KCC kinderen te kijken. Alsof ze een tram hebben terug gekopt. De gelijkmaker vlak voor tijd was onvoldoende. Die euforie, die gigantische ontlading (Henk overdwars half op je schoot, gillend “en nou gaan ze d’r overheen ook…!” en dus impliciet het goede voorbeeld gevend) …’t is allemaal voor niets geweest. In de laatste minuut vloog de winnende er toch nog in. Verdomme. 15-14…

Haar ogen spuwen vuur. Haar wenkbrauwen staan diagonaal. Haar vader weet het: helemaal niets zeggen nu en gewoon uit laten razen, die kleine komeet van graniet.

Het verdriet ligt niet in het wellicht missen van een kampioenschap in de hoogste klasse van Nederland. Niet in het wellicht missen van de kwalificatie voor het NK op 14 maart in Enschede.

Ze voelt aan alles: Nieuwerkerk heeft niet verloren, het combinatieteam heeft niet verloren, maar Trekvogels heeft verloren. Háár Trekvogels. Van de arrogante aartsrivaal KCC van wie ze zó graag had willen winnen. Zij is Trekvogels.

Ja, ze voelt aan alles: zij heeft verloren.

Het Slotstuk (in Es)

17:08u

Sssst niet storen, kijk, daar zit ze, eenzaam achter haar piano met haar gestrekte rug. Haar schouderbladen en vingers bewegen nauwelijks waarneembaar op de melancholische melodie.

Je zou de openingsregels in haar oren willen fluisteren…you fill up my senses…, gewoon omdat het waar is.

Ze speelt Annie’s Song van John Denver, beter dan ooit tevoren.

Soms zit de schoonheid niet in de winst, maar in het verlies. In Es.

Voor Estelle.