30 juni 2019
Ze hadden amper op een racefietszadel gezeten, die meiden van mij. Ze kenden de koers voornamelijk van TV. Verplicht de Tour kijken. En Parijs-Roubaix. Met papa. En dan nooit mogen praten.
Respect voor de koers.
‘Wat bijzonder. Hier rijdt Chantal. Onze heldin. En morgen rijdt ze met ons’, zei mijn oudste dochter gisteren in Ede waar Chantal als een vechtende leeuwin haar trui verdedigde. Tot het gaatje. Zoals ik mijn dochters heb geleerd.
Vandaag fietsten ze samen. En Maarten kwam langs. Toen we 85 kilometer hadden gefietst. Hij glimlachte.
‘Maarten stak zijn duim naar ons op.’
Vandaag kregen mijn dochters fietsles. Van Chantal en Maarten, samen goed voor vier Nederlandse Kampioenschappen.
Trotser kan je een vader niet maken. Nooit meer niet.
